De eerste vertelregel: verkrijg de naam van de hond

Dit is Rex.

Onze hond Rex, een Jack Russell Terriër, is deze week 18 jaar geworden. Hij werd een paar jaar geleden genoemd in The New York Times; Ik werd geciteerd als te zeggen dat mijn vrouw Karen en ik meer van die hond hielden dan van elkaar. Over de gevolgen van dat citaat later meer.

Voorlopig zal ik de verjaardag van Rex gebruiken om terug te keren naar het eerste schrijfhulpmiddel dat ik leerde bij de krant die voorheen bekend stond als de St. Petersburg Times. Verslaggevers, kreeg ik van de koper te horen, mogen nooit thuiskomen van een verhaal zonder de naam van de hond.

Directer gezegd: 'Krijg de naam van de hond.'

Mijn genegenheid voor deze schrijfstrategie was zo groot dat ik het als een boektitel wilde gebruiken. Maar uiteindelijk werd 'The Name of the Dog' 'Schrijfhulpmiddelen: 50 essentiële strategieën voor elke schrijver'. Anticiperend op het letterlijke karakter van Search Engine Optimization (SEO), besloot mijn uitgever dat de titel moest weerspiegelen waar het boek werkelijk over ging. Simpele klootzakken!

'Krijg de naam van de hond' leefde alleen voort als een hoofdstuktitel. Hoewel het verschijnt als Tool #14, staat het als nummer één in mijn hart. Elke strategische zet die ik meer dan 30 jaar heb gedeeld, ontleent zijn bestaan ​​aan de stelling van Fido. Het staat voor mij als een synecdoche, het retorische apparaat waarin het deel staat voor het geheel. Met andere woorden, als de schrijver zich herinnert de naam van de hond te krijgen, zal hij of zij nieuwsgierig genoeg en aandachtig genoeg zijn om alle relevante details in hun epifanische bijzonderheid te verzamelen.

Niet lang geleden las ik Robert Fitzgeralds schitterende vertaling van 'The Odyssey', een van de twee grote heldendichten die het begin van de westerse literatuur markeren. Odysseus, de sluwe Griekse krijger, worstelt 20 jaar na de Trojaanse oorlog om terug te keren naar zijn koninkrijk in Ithaca. Thuis gaat het niet goed. Vrijers en slappelingen bij de tientallen plannen om de controle over zijn land, zijn huishouden, zijn goederen en zijn trouwe vrouw Penelope te nemen. Hij moet vermomd zijn vaderland binnensluipen. Als hij tot een herder spreekt...

'... een oude hond, die in de buurt lag, spitste zijn oren

en hief zijn snuit op. Dit was Argos,

als puppy getraind door Odysseus,

maar nog nooit op jacht geweest

zijn meester zeilde naar Troje. De jonge mannen, daarna,

jaagde met hem op wilde geiten, en op hazen en herten,

maar hij was oud geworden in de afwezigheid van zijn meester.

Nu als afval behandeld, lag hij eindelijk

Op een massa mest voor de poorten -

Mest van muilezels en koeien, daar opgestapeld tot

veldhanden konden het op het landgoed van de koning uitspreiden.

Daar achtergelaten, en half vernield door vliegen,

oude Argos lag.

Maar toen hij het wist hoorde hij

Odysseus’ stem dichtbij, hij deed zijn best

kwispelen met zijn staart, neus naar beneden, met afgeplatte oren,

geen kracht hebben om dichter bij zijn meester te komen.

En de man keek weg en veegde een zoute traan van zijn wang...

... maar dood en duisternis op dat moment gesloten

de ogen van Argos, die zijn meester had gezien,

Odysseus, na twintig jaar.”

Ik zit hier achter mijn toetsenbord, slechts een Zoloft verwijderd van een zoute traan van mijn eigen wang te moeten vegen. Homerus geeft ons niet alleen de naam van de hond, dezelfde naam als een Griekse stad, maar hij biedt misschien wel het eerste verhaal van de kracht van honden om een ​​levenslange band met hun menselijke vrienden en meesters te hebben.

Bij talloze gelegenheden gedurende meer dan drie decennia heb ik schrijvers op workshops gevraagd om de namen van hun honden met mij te delen - en de verhalen achter die namen. Elk verhaal en elke staart is een openbaring, die alles blootlegt, van etniciteit, cultuur, school of sport, familie-erfgoed, populaire cultuur. Het eerste kind dat antwoordde in de Notre Dame zei dat de naam van de familiehond 'Rudy' was, genoemd naar de pittige ondermaatse voetballer van de Notre Dame die het onderwerp werd van een speelfilm.

Dit is Rex.

De naam Rex heeft een beetje ironie. Hij kwam naar ons in dit schattige maar woeste pakket in een tijd dat de Jurassic Park-films populair waren. Hij had het hart van een T-Rex in een lichaam van twee pond. We vonden het ook leuk dat Rex een traditionele naam voor een hond was, en dat het Koning betekende, en dat mijn naam, Roy, Koning betekende in het Frans. Ik had drie dochters, dus Rex werd de zoon die ik nooit heb gehad. Mijn zoon, Rex de hond, is naar mij vernoemd.

Nadat Michael Vick gevangen zat voor een hondengevechtschandaal, diende ik deze klacht vaak in bij grote groepen schrijvers. “Ik heb tientallen en tientallen rapporten en verhalen gelezen over het hondengevechtenschandaal, maar heb nog nooit de naam van een enkele hond gezien. Hadden de honden geen namen? Zo ja, dan wil ik dat weten. Hadden ze namen als Mauler, Killer en Spike? Was er een Bruce of Fluffy in de groep? Als dat zo is, wil ik dat heel graag weten.”

Mensen wilden wel de toestand weten van die 51 honden die in de 'Bad Newz Kennels' werden gehouden. (We hadden de naam van de kennel, maar niet de honden.) Er volgden verschillende rapporten, waaronder Jim Gorants boek 'The Lost Dogs', dat een dekmantel werd voor Sports Illustrated. Het blijkt dat sommige van die honden werden verzorgd door mensen die hun namen gebruikten of gaven: Sweet Jasmine, Zippy, Little Red, Ellen, Google...

Oké, tijd voor de kicker. Reis met mij terug in de tijd naar de dag dat ik in The New York Times (juist) wordt geciteerd als te zeggen dat mijn vrouw en ik meer van onze hond Rex houden dan van elkaar.

'Hoe kun je dat zeggen?' vroeg een vriend. 'Hoe kon je dat zelfs denken?'

Mijn enthousiaste reactie? “Wie begroet me bij de deur als ik thuiskom, alsof hij echt blij is me te zien? Wie houdt er van de geur van mijn vuile, zweterige sokken? Wie wacht er tot ik uit de douche kom zodat hij de kleine waterdruppeltjes van mijn scheenbeen kan likken? Wie is bereid mij tot de dood toe te verdedigen tegen aanvallen van opossum, hagedis, slang of eekhoorn?”

Toen ik op de hoogte was van het verhaal in de Times, belde ik Karen op haar werkplek en las het verhaal van begin tot eind zodat ze de volledige context kon begrijpen. Het was een verhaal over een krachtig fenomeen dat werd ervaren tijdens de evacuatie van orkaan Katrina. Veel mensen weigerden zelf levensreddende maatregelen te nemen omdat ze hun honden niet achter wilden laten. Ik begreep die impuls en voelde mee. Toen kwam mijn verklaring dat, ondanks bijna 40 jaar huwelijk, Karen en ik meer van onze hond hielden dan van elkaar.

Stilte aan de lijn. Toen, Karens stem, aanvankelijk aarzelend. 'O...oh...oh WAUW! Rex maakte The New York Times!”

Zie je wat ik bedoel? Gefeliciteerd met je verjaardag, Rex.