Hoe te behandelen wat er daarna komt in de steekpartijzaak op school in Pennsylvania?

Studenten worden begeleid bij het verlaten van de campus van het Franklin Regional School District nadat meer dan een dozijn studenten op woensdag 9 april 2014 in Murrysville, Pennsylvania, in de buurt van Pittsburgh, werden neergestoken door een verdachte met een mes in de nabijgelegen Franklin Regional High School. De verdachte, een mannelijke student, is aangehouden en wordt verhoord. (AP Foto/Gene J. Puskar)

Redactiekamers in het Pittsburgh-gebied moeten nu de realiteit van een massale aanval met slachtoffers doorleven, net zoals journalisten in de buurt van Fort Hood, Texas, vorige week deden.

Ze zullen antwoorden zoeken over hoe een student aan de Franklin Regional Senior High School in Murrysville, Pennsylvania, woensdagochtend 20 mensen heeft neergestoken en neergestoken. Maandenlang zullen journalisten verhalen vertellen over heldhaftigheid en paniek, over gemiste signalen en kritiek op schoolbeveiliging. Helaas hebben andere journalisten dit meegemaakt. Ik heb ze gevraagd om ons door de komende berichtgeving te loodsen.

Lessen uit Newtown

Josh Kovner-Reporter, Hartford Courant

Hartford Courant-verslaggever Josh Kovner co-auteur van de rapporten van het artikel waarin Adam Lanza werd geprofileerd, de verontruste 20-jarige die de op een na dodelijkste schietpartij op een school in de Amerikaanse geschiedenis pleegde. Kovner's en Alaine Griffin's rapportage van de schietpartijen op Sandy Hook Elementary School was onderdeel van een samenwerking met PBS Frontline.

Ik vroeg Kovner welk advies hij had voor journalisten die de steekpartijen onderzoeken en proberen de geest te begrijpen van de jonge man die ervan wordt beschuldigd.

'Je moet je verwachtingen bijstellen', vertelde Kovner me telefonisch. 'Misschien kom je in de buurt. Je kunt een aantal factoren identificeren, maar proberen te achterhalen wat er in iemands hoofd omgaat, is per definitie een verloren voorstel.' Kovner zei dat hij en zijn krant een goed begrip hadden van Lanza's geestelijke gezondheidsproblemen, zijn voorkeuren en antipathieën, zijn jeugd. Maar belangrijke vragen over de schietpartij kunnen niet worden beantwoord.

'Waarom was het 14 december en niet 13 of de volgende februari?' vroeg Kovner zich af. 'Als je denkt dat je zulke antwoorden gaat krijgen of je redacteuren denken dat je dat zou moeten doen, moet je beter weten voordat je begint', waarschuwde Kovner. Deze gevallen leveren nooit zuivere, eenvoudige antwoorden op.

Kovner zei dat journalisten die verhalen als Newtown rapporteren, en nu de Franklin Regional Senior High School publieke kritiek zullen doorstaan. 'Mensen zullen vragen hoe je zo'n monster waardig maakt door zelfs maar hun naam te noemen,' zei Kovner.

En hij heeft een antwoord op hun vraag. In de Newtown-zaak, zegt hij, heeft het onderzoek naar de aanleiding tot de schietpartij meer dan een jaar geduurd en heeft het nog een lange weg te gaan. “Maar onthoud dat over een jaar later, en nog een jaar in de toekomst, de hiaten en tekortkomingen en gemiste rode vlaggen de pleitbezorgers van de geestelijke gezondheidszorg zullen opslokken terwijl ze erachter komen hoe ze kunnen veranderen en hervormen. Maar ze zullen hervormingen in gang zetten, en dat is waar je je ogen op moet houden.”

In feite, zei Kovner, was de hoop op verbetering van de geestelijke gezondheid en vroege detectie een belangrijke regel die hij en andere Courant-verslaggevers gebruikten om mensen in de buurt van Lanza aan te moedigen om zich uit te spreken. 'Het helpt als je oprecht spijt hebt van wat er is gebeurd met de persoon met wie je spreekt en dat je hen dat kunt vertellen.' Kovner vervolgde: 'In het begin was ons visitekaartje 'er is veel verkeerde informatie en we zetten het recht'.' Later zei Kovner dat hij de mensen zou uitleggen dat er hoop was dat een dieper begrip tot hervorming zou kunnen leiden.

En, zei Kovner, journalisten die de zaak Murrysville onderzoeken, zouden er verstandig aan doen niet zo verstrikt te raken in het politieonderzoek. Wanneer de politie zegt te weten wie de aanvaller is, gaat het diepere verhaal over het onderzoeken van gaten in de meer gecompliceerde verborgen achtergrond. “Ze zijn veel minder een politiezaak dan een zaak voor volksgezondheid, commissies voor geestelijke gezondheid en experts. De invalshoek van de politie is vrij duidelijk - de invalshoek van de politie is niet de belangrijkste invalshoek. Wat is er gebeurd dat hiertoe heeft geleid?”

inlijsten Dekking

Newsrooms bedenken vaak banners of thema's voor hun berichtgeving die ze gebruiken om hun werk te verpakken. Deze thema's kunnen een toon zetten voor hoe een gemeenschap over zichzelf denkt. Zonder te twijfelen aan de wijsheid of effectiviteit van deze pogingen om berichtgeving te bundelen, is mijn advies om voorzichtig te zijn met de toon die u gebruikt, in bewoordingen, in het ontwerp van de logo('s), en, voor omroepen, in de muziek die u gebruikt in en uit dekking.

Wees vooral voorzichtig met de bijvoeglijke naamwoorden die u kiest, inclusief 'tragedie, horror, terreur' en dergelijke. Wat er is gebeurd is al erg genoeg zonder dat journalisten het verdriet nog vergroten.

schade minimaliseren

In plaats van 20 van ons journalisten die bij een ouder aankloppen voor een foto, waarom niet poolen?

Verhalen over massaslachtoffers kunnen een kans zijn voor redacties om samen te werken om de schade die ze veroorzaken te minimaliseren, zelfs als ze competitief en agressief blijven in hun berichtgeving.

Elke redactie wil afbeeldingen van alle slachtoffers van de aanval. Als de redacties samenwerken en de beelden bundelen die ze van families krijgen, hoeven ze niet tientallen telefoontjes en deurkloppers van lokale, nationale en internationale media te beantwoorden. Bedenk hoe je zou reageren als een verslaggever naar je toe zou komen en je zou vertellen dat je een dozijn journalisten zou kunnen vermijden als je één keer een foto vrijgeeft, in het zwembad. Compassie en journalistiek hoeven niet met elkaar te concurreren.

Les geleerd

Angie Kucharski-CBS News vice-president voor mediastrategie

Angie Kucharski is vice-president mediastrategieën van CBS Television Network. In 1999 was ze de nieuwsdirecteur bij KCNC in Denver toen twee middelbare scholieren het vuur openden in Columbine High School.

Ik vroeg haar om gebruik te maken van haar ervaring om redacties te helpen die verslag doen van de steekpartijen op scholen in Murrysville, Penn. Ze zei:

“Vergeet niet dat je er bent voor de gemeenschap. Je gemeenschap is op zoek naar antwoorden, je moet het publiek helpen om stap voor stap te begrijpen wat er is gebeurd. Het competitieve karakter hiervan is niet zo belangrijk als accuraat zijn, perspectief en context gevend.

“Deze dingen lijken ergens anders te gebeuren. Maar je maakt deel uit van een gemeenschap waar het nu gebeurt. Je zult tot overeenstemming moeten komen dat deze slachtoffers en families kinderen en vrienden en buren zijn die je kent.

“Begrijp dat na maandenlange berichtgeving de gezinnen en leraren die het gezicht van dit verhaal worden, publieke figuren worden en ze hebben allemaal verhalen. Maar het zijn geen publieke figuren uit eigen keuze.

'Behoud die relatie met de gemeenschap, ook al zal er aanvankelijk een razernij van berichtgeving zijn.

“Je hoeft niet de enige te zijn die beslissingen neemt over je dekking. Krijg hulp. Soms vergeet je misschien dat je veel experts in je gemeenschap hebt, waaronder kinderpsychologen en wetshandhavingsexperts. Ze zijn er als een extra hulpmiddel om u te helpen het effect van uw beslissingen te begrijpen. Zo kan in de komende dagen zelfs waar je met nieuwshelikopters vliegt en hoe je met helikopters in het gebied vliegt, slachtoffers opnieuw traumatiseren.”

Elke markt is anders, maar in Denver begrepen de redacties dat er concurrentie was, maar als lokale media 'staan ​​we voor de betere kwaliteiten van wat we deden', zei ze.

Neem beslissingen over hoe de heropening van de school moet worden gedekt, zei Kucharski. Het laatste wat deze kinderen zagen waren levende vrachtwagens en helikopters toen ze de school verlieten. Bedenk hoeveel apparatuur je echt nodig hebt als de school weer begint.

Geef uw personeel de tijd om te herstellen. Wat geweldig is aan de mensen met wie we de passie van het vak delen, is dat ze je alles zullen geven, zei ze. Maar je kunt er niet vanuit gaan dat je medewerkers hun emoties kunnen afsluiten. Het zal hen raken dat ze hun buren en vrienden dekken. Soms is het beste cadeau dat je ze kunt geven, ze te vertellen dat ze naar hun familie moeten gaan en hun kinderen een knuffel moeten geven.

Vermijd gemakkelijke antwoorden

Bill Dedman-onderzoeksjournalist

Pulitzer Prize winnende journalist Bill Dedman heeft ontleed Studies van de geheime dienst van studenten die geweld plegen. Door de jaren heen heeft Dedman ons er allemaal aan herinnerd dat we moeten vermijden om gemakkelijke antwoorden te vinden waarom een ​​student anderen kwaad zou doen.

Onder de tips van Dedman:

• Er is geen profiel voor schoolaanvallers. “De stereotypen van tieners in Goth-make-up of andere soorten kleding zijn niet nuttig om aanvallen te voorkomen. Net als op andere gebieden van veiligheid - geweld op de werkplek, vliegtuigkapingen, zelfs presidentiële moorden - passen te veel onschuldige studenten in elk profiel dat je kunt bedenken, en te veel aanvallers niet.

'De demografische kenmerken, persoonlijkheid, schoolgeschiedenis en sociale kenmerken van de aanvallers varieerden aanzienlijk', aldus het rapport. Aanvallers waren van alle rassen en gezinssituaties, met academische prestaties variërend van falend tot uitstekend.

• Aanvallers knappen niet zomaar. Weersta de uitleg 'niemand wist dat dit zou gebeuren'. Wanneer leerlingen aanvallen, volgt het geweld gewoonlijk een lang patroon van gedrag, aanwijzingen, planning. Velen hebben gewelddadig gedrag vertoond waarvoor ingrijpen nodig was of zou moeten zijn.

• De meeste aanvallers zijn niet geestesziek. In feite ontdekte de geheime dienst dat een derde van de schoolaanvallers leed aan een gediagnosticeerde psychische aandoening. Veel aanvallers hadden echter last van depressies en zelfmoordgedachten.

Hoe vaak worden messen gebruikt?

Volgens berichten in de media gebruikte de aanvaller deze week keukenmessen. Veel steden en staten wetten hebben die regelen welke messen in het openbaar mogen worden gedragen. Over het algemeen hebben de wetten te maken met meslengte, mesbladen en waar een persoon een mes mag hebben. Sommige steden verbieden ze bijvoorbeeld in openbare ruimtes zoals parken.

De FBI zegt: elk jaar sterven ongeveer 1.600 Amerikanen door mesgeweld. Het cijfer is sinds 2006 gestaag aan het dalen. Messen worden veel vaker gebruikt om mensen te doden dan geweren of jachtgeweren, maar veel minder dan pistolen.

Blijf feitelijk over geweld op school

Aanvallen zoals die op Franklin Regional Senior High School doen je misschien denken dat geweld op school erger is dan ooit en dat meer kinderen wapens dragen. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention is het tegenovergestelde waar.

Deze week, de onderzoeksgroep voor journalistiek genaamd RetroReport heeft een documentair project uitgebracht waaruit blijkt dat de prognoses van jaren geleden dat de jeugdcriminaliteit toenam en gewelddadiger werd, gewoon verkeerd was. Jaren geleden werd de uitdrukking 'superpredator' een afkorting voor een groeiende angst dat kinderen geen controle meer hadden en dat er reden was om bang te zijn. RetroReport keek achterom naar die rapporten om te laten zien dat de voorspellingen van superpredatoren nooit uitkwamen.

De CDC zegt onder een landelijk representatieve steekproef van jongeren in de klassen 9-12 uit 2011:

• 32,8 procent gaf aan in de 12 maanden voorafgaand aan het onderzoek fysiek gevochten te hebben; de prevalentie was hoger bij mannen (40,7 procent) dan bij vrouwen (24,4 procent)

• 16,6 procent gaf aan in de 30 dagen voorafgaand aan het onderzoek op één of meer dagen een wapen (geweer, mes of knuppel) bij zich te hebben; de prevalentie was hoger bij mannen (25,9 procent) dan bij vrouwen (6,8 procent)

• 5,1 procent meldde in de 30 dagen voorafgaand aan het onderzoek op één of meer dagen een wapen te hebben gedragen; de prevalentie was hoger bij mannen (8,6 procent) dan bij vrouwen (1,4 procent).

Kijk naar deze gegevenstabel uit de jaarlijkse enquête Risicogedrag Jongeren. Je zult zien dat leerlingen melding maken van geweld, bedreigingen en pesten op school. Het percentage scholieren dat zegt een wapen op schoolterreinen te hebben gedragen, is gelijk gebleven of is de afgelopen twee decennia afgenomen.

U kunt 'lokaal worden' door te kijken naar statistieken over geweld onder jongeren en verwondingen per staat.

De overheid heeft veel andere middelen om je te helpen voorbij de emoties van het verhaal te komen:

• geweld onder jongeren feiten op een rij
• Schoolgerelateerd onderzoek naar gewelddadige sterfgevallen
• Nationaal Onderzoek Welzijn Kind en Adolescent (NSCAW)
• Nationaal onderzoek naar de blootstelling van kinderen aan geweld
• Bureau of Justice Statistics
• [PDF]
• Nationaal meldingssysteem voor gewelddadige dood
• Omgaan met stress na een traumatische gebeurtenis

Denk vooruit

Hoe moeilijk het ook is om door de dagelijkse berichtgeving te komen wanneer massaal geweld uw stad treft, u moet vooruit denken.

• Hoe bepaal je of je komt opdagen op de dag dat de school weer opengaat?
• Hoe ga je 9-1-1-oproepen gebruiken? Wat ga je niet gebruiken en waarom?
• Verpak uw dekking online in een repository. Het zal over jaren een bestemming worden als het publiek dit evenement probeert te begrijpen.
• Hoe kun je inhoud produceren die speciaal gericht is op leerlingen en ouders?
• Wanneer stopt u met het gebruik van bestands- en archiefbeelden van dit incident? Onder welke voorwaarden zou je ze hergebruiken?
• Hoe dekt u eventuele juridische/strafrechtelijke procedures in deze zaak, aangezien het om een ​​minderjarige gaat?
• Hoe zult u reageren als het geld van slachtoffers opduikt en om financiële hulp vraagt ​​om de medische rekeningen van de slachtoffers te compenseren? Op welke waarborgen wil je aandringen om er zeker van te zijn dat al het gedoneerde geld terechtkomt waar het moet?