Hoe grafisch schrijven de focus van het Rolling Stone-verkrachtingsverhaal vervormde

Als Poynter-bron heb ik nu tientallen vragen beantwoord over de implicaties van het Rolling Stone-verhaal ' Een verkrachting op de campus ”, door Sabrina Rubin Erdely. Ik merk nu dat de titel van het verhaal niet hetzelfde is als de kop op de omslag van het gedrukte tijdschrift, met de tekst 'Seksuele aanval op de campus'.

Het kan zijn dat de problemen met het verhaal, gerapporteerd door The Washington Post en anderen, zijn ingebed in de spanning tussen die twee titels. De uitdrukking 'Seksueel geweld', hoe verontrustend ook, is algemener en minder expliciet dan 'Verkrachting'. Voeg het onbepaalde lidwoord toe en je hebt iets specifieks en meer grafisch, met beloften van details die volgen: 'A Rape on Campus.'

De bijzonderheid van die zin komt het meest dramatisch tot uiting in de grafische scène die het verhaal opent, een scène waarin een bepaalde vrouw een bepaald studentenhuis binnengaat met een bepaalde datum die haar verraadt aan zeven verkrachters, van wie er één een bierflesje op haar gebruikt. , een ander die de gruwelijke, mensonterende zin uitspreekt: 'Grijp zijn verdomde been.'

Ik hapte bijna naar adem toen ik die zin las, en waarom niet? Het was bedoeld om me te verontwaardigen. Het dwong me om op te letten. Nog problematischer was dat het me dwong te kijken zonder het vermogen om te helpen of mijn ogen af ​​te wenden, een schuldige omstander. Klopte het? Ja. Als iemand die in 1976 onder schot werd beroofd in een motelkamer, herinner ik me de details alsof ze gisteren gebeurden.

Toen de details van het verhaal uit elkaar begonnen te vallen, merkten de auteur en enkele voorstanders op dat het punt van het verhaal niet alleen over deze vrouw ging en wat er in die kamer gebeurde, het ging over een groter verhaal op veel hogescholen en universiteiten: hoe kan een instelling zo groot en belangrijk als de Universiteit van Virginia de klachten en behoeften van iemand die zegt dat ze is verkracht, verkeerd behandelt?

Maar dat is niet het verhaal met de titel 'A Rape on Campus'; dat verhaal is getiteld 'Seksuele aanval op de campus'.

Natuurlijk, je kunt en moet beide hebben, denk je. Is het niet de specifieke misdaad die de institutionele corruptie aan het licht brengt? En is het niet de anekdote, het verhaal, het profiel, de case study die het bewijs levert voor hervorming?

Is het, in de woorden van Joseph Conrad, niet de plicht van de schrijver om ons te laten 'zien'. Dat woord heeft echter twee betekenissen. De ene heeft betrekking op het oog: schrijven op een manier dat we het ons kunnen voorstellen. Maar het woord verwijst ook naar een hoger begripsniveau. 'Ik was blind', schrijft de auteur Amazing Grace, 'maar nu zie ik.'

Het grafische karakter van de openingsscène vervormt eerder dan het punt van het grotere verhaal te focussen. Een test van de focus van een verhaal is wat de grafisch ontwerper ermee besluit te doen. Er zijn hier geen grafieken en grafieken. Geen Big Data-analyse van seksueel misbruik op de campus. In plaats daarvan biedt illustrator John Ritter rode, zwarte en blauwe beelden in tabloidstijl, bloederige handafdrukken op het lichaam van een vrouw die haar gezicht afschermt, het tableau van een liggende vrouw, omringd door lege rode bierbekers, genegeerd door anderen op het feest , haar beha weggegooid, iemand die een bierflesje vasthoudt als een wapen.

Toen de details van de openingsscène van de auteur begonnen af ​​te brokkelen, bedreigde de zwakte ervan de architectuur van het geheel. Voor degenen die verkrachting proberen te voorkomen, blijkt de ondermijning van de getuigenis van de bron een verschrikkelijk resultaat te hebben: aanhoudende scepsis over de beweringen van toekomstige slachtoffers en overlevenden van verkrachting.

Er zijn bepaalde soorten verhalen waarin schrijvers bijzonder voorzichtig moeten zijn met het gebruik van grafische details. Verhalen over zelfmoord hebben een helder oranje licht nodig. Zo ook verhalen over kindermishandeling. Rampenverhalen - zelfs de verhalen en beelden van 9/11 - onthullen vaker wel dan niet de respectvolle terughoudendheid van verslaggevers.

In de klassieke literatuur had die terughoudendheid een naam. Het werd 'decorum' genoemd. In de Griekse tragedie verblindt Oedipus zich van het podium en loopt dan verder met zijn bebloede masker. Bepaalde dingen mogen niet, kunnen niet worden nagespeeld.

In het tijdperk van Het meisje met de drakentattoo het idee van decorum moet vreemd en irrelevant lijken, misschien zelfs een verraad aan de zonden van de echte wereld. Maar de verkrachting van de hoofdpersoon in die roman en film, en het grafische karakter ervan, is alleen te tolereren omdat ze later in staat is om een ​​van de grootste verkrachtingswraakfantasieën aller tijden uit te voeren, de totale vernedering van haar verrader.

Die match tussen doel en uitvoering ontbreekt in ‘A Rape on Campus’. Wat een effectieve anekdote of case study had kunnen zijn, ging het verhaal domineren en uiteindelijk ondermijnen. Net als andere schrijfdocenten ben ik een voorvechter geweest van tonen boven vertellen, van een beroep doen op de zintuigen, van de kracht van plaatsvervangende ervaring door middel van verhalen. Maar er is nog een andere, belangrijkere zet die we bij Poynter leren, een les over focus belichaamd in de vraag: 'Wat is dit verhaal echt over?' Toen een belangrijk onderzoek naar seksueel geweld op de campus het gruwelijke verhaal van 'een verkrachting' werd, raakte een tijdschrift - en al zijn belanghebbenden - de weg kwijt.