Hoe The Washington Post nieuwsbrieven en waarschuwingen gebruikt om lezers te bereiken

Het One Franklin Square-gebouw aan K Street NW in Washington, vrijdag 11 december 2015, waar de krant Washington Post zal worden gehuisvest. (AP Foto/Pablo Martinez Monsivais)

Als lezers elke ochtend wakker worden, wat controleren ze dan als eerste? Waarschijnlijk hun teksten. Dan, als ze zich moedig voelen, hun e-mailinbox.

Lezers worden tegenwoordig overspoeld met inhoud, waardoor het op journalisten rust om ze te bereiken waar ze echt opletten. Dat is waarom veel nieuwsorganisaties zijn begonnen met het inhuren van redacteuren die zich uitsluitend bezighouden met e-mail en pushmeldingen, journalistiek die het publiek niet gemakkelijk kan negeren.

'Ik denk dat het ongelooflijk waardevol is om op iemands vergrendelscherm, op hun telefoon of in hun inbox te zijn', zegt Tessa Muggeridge, de redacteur van de nieuwsbrief en waarschuwingen voor The Washington Post. 'Als je op je vergrendelingsscherm kijkt, staat je pushmelding van The Washington Post misschien direct naast de tekst van je moeder.'

The Washington Post heeft deze strategie omarmd en heeft ongeveer 70 nieuwsbrieven ontwikkeld die zijn ontworpen om specifieke segmenten van zijn publiek aan te spreken. Voor politieke junkies is er: De dagelijkse 202 , een tipsheet die doet denken aan Politico's Playbook. Meerjarige zonnewijzers hebben de optimist , een nieuwsbrief vol opbeurende verhalen. Voor de empirisch ingestelde mensen is er: Over wetenschap gesproken , die twee keer per week wetenschappelijk nieuws serveert. Het Wereldbeeld van vandaag, The Post's eerste nieuwsbrief gemaakt voor een internationaal publiek , vorige week gelanceerd.

En eerder deze maand lanceerden ze Lees deze opmerkingen , een ontworpen nieuwsbrief, zette online opmerkingen in de schijnwerpers die eigenlijk — snik — civiel zijn. De wekelijkse nieuwsbrief, die op vrijdagmiddag wordt verzonden, is geschreven door redacteur Teddy Amenabar, die dagelijks duizenden reacties van lezers doorneemt, zei Muggeridge.

'De naam gaat terug op het idee dat veel mensen zeggen 'lees de opmerkingen niet' of 'lees de opmerkingen nooit'', zei ze. '...We streven er echt naar om ervoor te zorgen dat de beste dingen bovenaan eindigen.'

De nieuwsbrieven passen in een strategie om een ​​“ klantbetrokkenheidstrechter ' die het publiek met een reeks geleidelijke stappen in de baan van The Washington Post trekt. Lezers die zich abonneren op een nieuwsbrief ontvangen minimaal één keer per week Postjournalistiek in hun inbox.

Na voldoende e-mails kon de lezer dieper ingaan, bijvoorbeeld door commentaar te geven op een verhaal, het te delen op sociale media of een verslaggever te e-mailen. Het duurt niet lang of ze betalen om een ​​digitale abonnee te worden. Nieuwsbrieven en push-alerts geven The Washington Post ook een directe verbinding met lezers, zonder tussenkomst van platforms als Facebook of Google.

De nieuwsbrieven van de Washington Post wijken af ​​van de gebruikelijke lijst met koppen die zijn ontworpen om lezers te verleiden door te klikken, zei Muggeridge. The Post richt zich op geschreven nieuwsbrieven - e-mails geschreven door journalisten met een specifiek publiek in gedachten - en minder op op feeds gebaseerde nieuwsbrieven met een samenvatting van populaire verhalen.

De reden: Nieuwsbrieven op hun best zijn een afzonderlijk redactioneel product, niet een soort doorklikkende carnavalsblaffer.

'Sommige mensen zien e-mail als een distributietool, maar ik zie het niet alleen als dat,' zei Muggeridge. 'Als iemand naar me toekomt en zegt: 'Ik wil een nieuwsbrief lanceren' - als het hun doel is om veel verkeer naar hun verhalen te krijgen, is het antwoord bijna altijd 'nee'. Een nieuwsbrief is een product op zich. Het is geen middel tot iets anders.”

Dat betekent niet dat The Post de nieuwsbrieven die zijn ontworpen om websitebezoeken aan te moedigen volledig heeft verlaten. The Post Most, een van de meest populaire nieuwsbrieven, biedt populaire artikelen, video's en inhoud. Een andere, genaamd First Reads, bevat een rangschikking van koppen samen met afbeeldingen die de verhalen aanprijzen.

Nu veel nieuwsorganisaties deze rechttoe rechtaan briefings sturen, kunnen redacties zich met geautoriseerde nieuwsbrieven onderscheiden.

'Ik denk dat wanneer iemand echt populair is, je veel mensen zult zien verschijnen met concurrerende projecten,' zei Muggeridge. 'En degenen die het waard zijn om tijd aan te besteden, zullen naar de top stijgen.'

Muggeridge weigerde details te geven over de open rate van The Post, behalve dat de redactiekamer er 'echt trots op' was en dat het toenam.

Het tweede deel van Muggeridge's taak is het beheren van waarschuwingen, wat ze doet in de twee smartphone-apps van The Post, Washington Post classic (die alle berichtgeving van de krant bevat) en National suite, een nieuws-app in tijdschriftstijl. De apps sturen push-alerts, zowel voor het laatste nieuws als voor specifieke onderwerpen.

Muggeridge gaat voorzichtig om met pushmeldingen omdat het vergrendelscherm heilig onroerend goed is. Terwijl mensen wat rommel in hun inbox tolereren, zijn ze minder vergevingsgezind met meldingen. Als Muggeridge overweegt de update naar smartphones te pushen, kan het maar beter belangrijk zijn.

'Je bent in een heel persoonlijke ruimte voor mensen', zei ze. 'Dus je kunt er maar beter met een goede reden zijn.'