Als Kamala Harris ook van Aziatische afkomst is, waarom noemt de pers haar dan alleen maar 'Black?'

Het is gebruikelijk in de journalistiek om baanbrekende feiten over prominente publieke figuren op te merken. Maar hoe nauwkeurig en hoe relevant zijn dergelijke labels?

Sen. Kamala Harris in de spinkamer na de presidentiële debatten van de Democratische Partij in 2020 in het Adrienne Arsht Center op 27 juni 2019 in Miami, Florida. (Tegoed: mpi04/MediaPunch)

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op 10 februari 2004.

Toen Kamala Harris in december tot officier van justitie van San Francisco werd gekozen, werd in lokale persverslagen speciaal vermeld dat zij de 'eerste zwarte vrouw' was die dat hoge ambt won.

Het is gebruikelijk in de journalistiek om baanbrekende feiten op te merken over prominente publieke figuren - de eerste vrouw dit, de eerste zwarte dat, de eerste Latino wat dan ook, de eerste openlijk homo-iets of iets anders. Het is ofwel een teken van sociale vooruitgang of 'politieke correctheid'.

Maar hoe nauwkeurig en hoe relevant zijn dergelijke etnische en genderlabels? In het geval van Harris niet helemaal nauwkeurig en enigszins relevant.

Een minderheid van de verhalen die ik las over Harris in de aanloop naar haar verkiezing, verschafte informatie over haar gemengde etnische achtergrond. Haar vader is zwart; haar moeder is van Zuid-Aziatische afkomst. Ik herinner me zelfs dat ik las dat Harris trots is op haar gedeeltelijke Aziatische afkomst.

Maar de meeste verhalen, wanneer ze een etnisch label gebruikten, beperkten haar tot het zijn van een 'zwarte vrouw'. Waarom was dat? Ontkent dat simplistische - en misleidende - label niet een deel van wie ze is? En waarom is er überhaupt een etnische etikettering nodig?

Het is vermeldenswaard dat raciale en etnische etikettering een journalistieke traditie is, die meestal bol staat van controverse. Dat is zeker het geval bij het plakken van een raciaal of etnisch label op verdachten van misdrijven. De pers was enigszins schizofreen over deze specifieke praktijk. Ooit was het gebruikelijk om een ​​raciaal of etnisch etiket op criminele verdachten te plakken. Toen was het verboten. Nu zie je zulke labels terugkruipen in verhalen.

Waarom kan etnische etikettering nodig zijn? Nou, het is Californië in het begin van de 21e eeuw.

De Golden State heeft een rijke en raciaal en etnisch omstreden geschiedenis, sinds James Marshall in 1848 goud ontdekte in de buurt van Sutter's Mill in de uitlopers van Californië. Die monumentale gebeurtenis trok gelukszoekers van over de hele wereld. San Francisco (toen nog Yerba Buena genoemd) vloog bijna van de ene op de andere dag vanuit een slaperig dorpje naar een bruisende, wilde grensstad. De bevolking - en die van de regio eromheen - werd in een paar maanden tijd meer 'multicultureel', maar de macht berustte bij blanke mannen die de leiding hadden over de grote openbare en particuliere instellingen. (Inheemse Amerikanen en Spanjaarden waren talrijk vóór de goudkoorts.)

Dat is oude geschiedenis. Hoe zit het nu? Sterker nog, Californië en San Francisco zijn 'multicultureel' voor een afscheid. Latino's, of Hispanics, zijn een belangrijke aanwezigheid in Californië. Dat geldt natuurlijk ook voor mensen die hun voorouderlijke wortels in Europa traceren. Aziaten en Afro-Amerikanen zijn ook een belangrijke, maar minder talrijke aanwezigheid. Mensen met West-Aziatische roots (Perzen of Iraniërs, Afghanen en zogenaamde Midden-Oosters) komen ook in toenemende mate in Californië.

MEER VAN POYNTER: Joe Biden staat op het punt een vrouwelijke vicepresidentiële running mate te kiezen. Zullen de Amerikaanse media het verpesten?

Met dat soort raciale en etnische diversiteit en met veel politieke, sociale en culturele kwesties met betrekking tot ras en etniciteit die nog grotendeels onopgelost zijn, is het geen verrassing dat de lokale pers er een gewoonte van maakt om een ​​nieuw gekozen ambtenaar als Kamala Harris te identificeren aan de hand van etniciteit. Maar waarom is ze voor sommige verslaggevers en redacteuren in de Bay Area meestal 'een zwarte vrouw'? Waarom vertellen de meeste persverhalen, wanneer ze ervoor kiezen haar etnisch te noemen, niet de hele waarheid?

Hetzelfde gebeurt met Tiger Woods, de golfsuperster. In de meeste vroege verhalen over hem na zijn snelle opkomst als professionele golfer, werd hij een Afro-Amerikaan genoemd. Dat is maar gedeeltelijk waar. Zijn moeder is Thais. Zijn vader is slechts gedeeltelijk Afro-Amerikaans. Sommige verhalen over de etnische achtergrond van Woods zeggen dat zijn vader een mengeling van rassen en etniciteiten heeft, waaronder Chinezen. Dat maakt Tiger Woods meer Aziatisch dan zwart, maar volgens de meeste nieuwsmedia is hij zwart.

Ik veronderstel dat Harris een 'zwarte vrouw' wordt genoemd omdat het een oud zwart-wit paradigma van Amerikaanse rassenrelaties weerspiegelt. Voor de oostelijke helft van de Verenigde Staten, met name het diepe zuiden, is dat model gedurende het grootste deel van de geschiedenis van het land dominant geweest. In Californië en andere westerse staten (inclusief Hawaï) is het zwart-witscenario nooit het leidende model geweest.

Ik ben hier niet om de diepe betekenis van zwart-wit raciale relaties voor de geschiedenis van de natie te ontkennen. Ik realiseer me dat het labelen van mensen die afstammen van Afrikaanse slaven een complexe geschiedenis heeft. Ik realiseer me ook dat veel, misschien wel de meeste, Afro-Amerikanen niet 'pure' zwarte Afrikanen zijn, maar ook van gemengd ras en etnisch erfgoed. Een aspect van die complexiteit heeft te maken met de zogenaamde 'one-drop'-regel die oordeelde dat een persoon in de Verenigde Staten die 'één druppel' Afrikaans bloed had, als 'zwart' werd beschouwd, zelfs als hij of zij had ook 'wit' of 'Native American' bloed. De one-drop-regel en andere aspecten van hoe de blanke samenleving 'zwarte mensen' beschouwde, weerspiegelden institutioneel racisme dat vandaag de dag hardnekkig voortduurt, op misschien minder openlijke manieren dan het oude Jim Crow-tijdperk.

Ik ben hier om te proberen het record recht te zetten met betrekking tot de geschiedenis van Californië en het westen van de VS. Mensen van Aziatische afkomst - Chinezen, Japanners, Filippino's meestal in de laatste helft van de 19e eeuw - en mensen met een Mexicaanse achtergrond zijn een integraal onderdeel van de geschiedenis van Californië en het Westen. Dat geldt natuurlijk ook voor inheemse Amerikanen van verschillende stammen. En zwarte mensen ook, maar niet in de mate dat Afro-Amerikanen in het zuiden en oosten van de VS zijn geweest.

MEER VAN POYNTER: Veel redactiekamers schrijven nu de B in zwart met een hoofdletter. Hier zijn enkele van de mensen die dat mogelijk hebben gemaakt

Hoe graag ik ook zou willen dat we in een 'kleurenblinde' samenleving leefden, dat doen we niet, dus een vorm van ras en etnische etikettering is onvermijdelijk. Dit is zo, hoewel sommige politieke denkers beweren dat ras geen wetenschappelijk, maar een sociaal concept is. Wat het ook is, 'ras' en etniciteit blijven belangrijke krachten in ons politieke, economische, sociale en culturele leven.

De Verenigde Staten hebben de afgelopen 40 jaar indrukwekkende vooruitgang geboekt op het gebied van raciale, etnische en genderverhoudingen. Maar we hebben het sociale “beloofde land” nog niet bereikt. Dat betekent dat er publieke kwesties zijn en zullen blijven met raciale, etnische, religieuze en genderimplicaties. En dit zijn zaken waarover de nieuwsmedia moet schrijven en reageren.

Ik ben terughoudend om een ​​journalistieke Top Tien-lijst aan te bieden over hoe je iemand labelt op ras, etniciteit, religie of geslacht met gevoeligheid, mededogen en historische nauwkeurigheid. Er zijn stijlgidsen in de buurt, aangeboden door verschillende 'minderheids'-journalistiekverenigingen, maar sommige van die suggesties zijn te prescriptief en te pedant naar mijn smaak.

Er is echter een relevantietest die volgens mij een journalistiek etnisch of raciaal label zou moeten beheersen. Journalisten zouden actieve discussies moeten aangaan over het gebruik van een label als 'de eerste zwarte vrouw' wanneer ze berichten over Kamala Harris of het relevant is om een ​​raciaal of etnisch label op een criminele verdachte te plakken. Beantwoord de vraag: 'Is het relevant voor dit verhaal dat we iemand labelen op basis van ras, etniciteit, geslacht, religie?' Als dat zo is, doe het dan goed. Laat niet iets van iemands erfgoed achter.

Wat betreft het labelen van een criminele verdachte naar ras of etniciteit, de test moet nauwkeuriger zijn en aan hoge eisen voldoen. Generalisaties over raciale of etnische kenmerken, evenals vage kenmerken van lengte en gewicht, zijn vrijwel nutteloos en kunnen negatieve stereotypen van bepaalde mensen voeden. Bovendien zijn ooggetuigenverslagen notoir onbetrouwbaar. Als wetshandhavers echter nauwkeurige en gedetailleerde beschrijvingen hebben en als een verdachte als een bedreiging voor de openbare veiligheid wordt beschouwd, dan zou ik zeggen dat een etnisch of raciaal label gerechtvaardigd is als onderdeel van een fysieke beschrijving.

Identificaties van gemengde rassen kunnen omslachtig of erg omslachtig zijn. Misschien moeten verslaggevers stenobeschrijvingen vermijden en in plaats daarvan een paar zinnen construeren om iemands raciale of etnische achtergrond te beschrijven, als dat nodig wordt geacht. In een steeds genuanceerder en complexere wereld is beknoptheid misschien geen deugd.

William Wong is auteur van Yellow Journalist: Dispatches from Asian America (Temple University Press), http://www.yellowjournalist.com . Meer dan 30 jaar was hij verslaggever, columnist en redacteur voor onder meer De Wall Street Journal , De Oakland Tribune , De San Francisco Chronicle , De San Francisco Examinator , en Aziatische week . Halverwege de jaren tachtig was hij de ombudsman voor De Oakland Tribune .

Dit artikel verschijnt met dank aan Stanford's Project 'Beoordeel het nieuws' . Een eerdere versie verscheen in de San Francisco Chronicle .