De anti-media-meltdown van president Trump

President Donald Trump spreekt tijdens een persconferentie, donderdag 16 februari 2017, in de East Room van het Witte Huis in Washington. (AP Foto/Pablo Martinez Monsivais)

President Trump onthulde donderdag een alternatief universum waarin vrijwel elk probleem van hem de creatie van de pers is.

In een onstuimige, boze en tegenstrijdige media-meltdown sloeg Trump onder meer “de falende New York Times”, The Wall Street Journal, CNN en de BBC, na een vluchtige aankondiging van een nieuwe kandidaat voor Labour Secretary.

Het vormde wat op zijn minst een verviervoudiging is - of zou het een vervijfvoudiging kunnen zijn? — over een transparante strategie om de pers af te schilderen als oppositiepartij.

'Oké dan, dat was een persconferentie!' zei Melissa Francis, een Fox News-anker, zodra het voorbij was. 'Het belangrijkste onderwerp, ik bedoel, de pers, was misschien wel de meest buitengewone aanhoudende aanval op de pers door een president ooit in de Verenigde Staten.'

Nooit is Trumps persoonlijke obsessie met verslaggeving over zichzelf zo levendig geweest. Het werd alleen op een zijspoor gebracht, zo leek het, door een vreemde reeks verklaringen en claims. Die omvatten zijn selectieve en egoïstische gebruik van peilingen naar nieuwe diepten, terwijl hij ook een nieuw soort politieke zelffelicitatie aanbood tijdens zijn opvallend defensieve optreden: prospectief de 'enorme' menigte aankondigen om een ​​zaterdagbijeenkomst in Melbourne, Florida bij te wonen.

“Veel van de media in Washington, D.C., samen met New York, Los Angeles in het bijzonder, spreken niet voor het publiek, maar voor de speciale belangen en degenen die profiteren van een zeer kapot systeem. De pers is zo oneerlijk geworden dat als we er niet over praten, we het Amerikaanse volk een enorme slechte dienst bewijzen, een enorme slechte dienst, we erover moeten praten. Omdat het niveau van oneerlijkheid uit de hand loopt.”

Zo portretteerde hij zichzelf als de redder van een 'kapot systeem' dat de pers omvat, en hoe de slechte portretten van zijn eerste weken een weerspiegeling zijn van een media die niet tevreden is met de vooruitgang die hij boekt. Hij nam wat als politieke overdrijving zou kunnen worden beschouwd, als het midden in een campagne was, tot een betwistbaar uiterste door te beweren dat zijn eerste weken de meest succesvolle in de geschiedenis van het presidentschap waren.

Hij maakte ook veel van een Rasmussen Rapporteert peiling die beweerde dat zijn goedkeuringsclassificatie 55 procent is.

Onvermeld was hoe de nogal meer gerespecteerde Gallup Poll die goedkeuringsclassificatie heeft op 40 procent terwijl Pew Research nu zijn goedkeuringsclassificatie heeft op 39 procent .

Maar het strijdplan was duidelijk om in de tegenaanval te gaan in een hoor-geen-kwaad-zie-geen-kwaad optreden. Hij zei dat de beweringen over de wanorde van de regering terzijde, dat het Witte Huis 'als een fijn afgestelde machine' loopt en ook de steun van de bevolking claimt, gesymboliseerd door 'een enorme menigte die daar wil zijn' voor het evenement in Melbourne.

En zowel Jonathan Karl van ABC als Jim Acosta van CNN drongen bij hem aan op wat een tegenstrijdige constructie van hem lijkt: beweren dat er criminele lekken zijn geweest met betrekking tot voormalig nationaal veiligheidsadviseur Michael Flynn, maar dat de resultaten 'nepnieuws' zijn.

Hij beweerde dat hij 'niet tekeerging en tekeer ging' tegen de pers, maar 'het zijn oneerlijke mensen'.

En overal toonde Trump een onverbloemde gevoeligheid voor zijn portretten in de media, terwijl hij dezelfde pers bespotte. Hij was vooral hard tegen CNN en zei dat het niet alleen een producent is van 'nepnieuws' maar van 'zeer nepnieuws'.

Als er sprake was van een procedurele verrassing, dan was het dat hij een beperkte, vooraf geselecteerde groep ideologische sympathisanten niet toestond om vragen te stellen. Hij leek in zoverre ontketend en snel om organisaties en individuen te karakteriseren, in sommige gevallen hun motieven in twijfel te trekken en soms op het randje te razen.

Toen hij vroeg om de institutionele aansluiting van een vraagsteller, en de verslaggever zei 'de BBC', berispte Trump hen ook als 'een echte schoonheid' en wedijverde met zijn bete noire, CNN.

Hij ging vooraf aan een vraag van April Ryan, van de Black-georiënteerde American Urban Radio Networks, door te verklaren: 'Dit wordt een slechte vraag.' Het is dus duidelijk dat elke verslaggever die hij kent, wordt geïdentificeerd als goed of slecht voor Trump. Vervolgens vroeg hij Ryan, die Black is, of ze een ontmoeting kon regelen met de Congressional Black Caucus.

Er is echter beschutting tegen de mediastorm voor Trump: 'Fox & Friends', de Fox News-ochtendshow die meestal een pre-ontbijt-hommage aan Trump is.

Het vormt 'de meest eerlijke show.'

Misschien zal het donderdag een overtuigende verklaring bieden van misschien wel de meest verwarrende, zij het onthullende regel van de rancuneuze uitvoering: zijn stelling dat de Flynn 'lekken echt zijn, het nieuws nep is'.

Dat vatte perfect de logica van de voorstelling samen, die door zijn aanhangers zeker zal worden gezien als een bevestiging van de politieke afvallige voor wie ze hebben gestemd.

'Dit was in zekere zin fascinerend', vertelde Fox-presentator Bret Baier aan collega Francis. “Er zullen mensen zijn die zeggen dat het losgeslagen is en wiens hoofden zullen ontploffen. Dit is Trump die Trump is.”

Ja, het was Donald Trump die Donald Trump was. Daarover kunnen de president en de pers het eens zijn.