Pulitzer-winnende journalist Jim Dwyer, bewonderd

Roy Peter Clark schrijft: 'Wat ik het meest bewonder aan Dwyer is zijn belichaming van zowel literaire als journalistieke gevoeligheden.'

(Shutterstock)

Noot van de redactie: we duiken dit artikel opnieuw op om eer te bewijzen aan Jim Dwyer die volgt zijn dood op 8 oktober . Het werd oorspronkelijk gepubliceerd op 18 juli 2006.

Als ik de naamregels van bepaalde verslaggevers zie, zal ik lezen wat ze schrijven. Jim Dwyer van The New York Times is er een van. Jim is in mijn ogen de prozadichter van 9/11 geworden, de journalist die er met een bijzonder fatsoen en macht in is geslaagd om boek de aanhoudende effecten van een verschrikkelijke dag.

Jim won een ASNE Distinguished Writing Award voor zijn korte verhalen over specifieke objecten die relikwieën werden van de Twin Towers-ramp: een wisser gebruikt om uit een lift te ontsnappen, een familie foto gevonden in het puin, een papieren beker gebruikt om water te geven aan een dorstige overlevende.

Vijf jaar later blijft de pijn de families van de verlorenen vinden. In een recent verhaal , beschrijft Dwyer de benarde situatie van drie families die vernamen dat de 911-tapes van 11 september de stemmen van hun dierbaren bevatten.

Het begint:

Nee, Joe en Marie Hanley besloten eerst dat ze niet wilden luisteren naar de 911-tape van hun zoon Chris, die om hulp riep vanuit Windows on the World.

En nee, Jack Gentul en zijn zonen waren het ermee eens, ze waren niet van plan de band af te spelen van Alayne Gentul, vrouw en moeder, die 112 belde vanuit de noordelijke toren van het World Trade Center.

Zal 11 september ooit voorbij zijn, vroeg Debbie Andreacchio zich af, nadat het kantoor van de burgemeester haar op maandag belde, op de verjaardag van haar broer Jack, om te zeggen dat hij die ochtend vier en een half jaar geleden 911 had gebeld.

De keuze uit drie voorbeelden is geen toeval. Dwyer weet dat, schriftelijk, drie het geheel vertegenwoordigt. Hij zal de belofte van dat aantal gebruiken om de kern van het verhaal te ontwikkelen, georganiseerd rond de ervaringen van de families Hanley, Gentul en Andreacchio, in die volgorde.

Let op een andere strategie in die lead: Dwyer vestigt een patroon in de eerste twee alinea's door het woord 'nee' te herhalen, maar voor het derde voorbeeld geeft hij er een draai aan. Dat is een goed hulpmiddel: maak een patroon en varieer het. Hier, daar en daar.

In een Dwyer-verhaal anticipeer ik op speciale en ongebruikelijke woorden, vooral zinnen die ik niet gewend ben te zien in een nieuwsbericht: 'Ontwrichtend als ze zijn, hebben de banden een unieke kracht als auditieve relikwieën en als poorten naar een verloren en ongezien moment voor deze drie families.” En bekijk dit eens: 'Voor velen van degenen die het dichtst bij de dag staan, is de release van de banden nog een ander Sisyphean-moment in de mars weg van 11 september, waarin elke stap vooruit in de tijd lijkt te worden geëvenaard door een die ze stuurt terug naar de dag slingeren.”

Gezien de catastrofale aard van het evenement, lijkt de taal van religie en mythe passend en respectvol. Als u weet de mythe van Sysyphus , kun je het verhaal op een dieper niveau beleven. Zo niet, dan kun je de betekenis uit de context halen.

Veel tools hier: gebruik er drie om het geheel weer te geven; maak een patroon en geef het een draai; gebruik interessante woorden die lezers uit de context kunnen begrijpen; ontwijk het mythische of poëtische niet als het betekenis aan het werk geeft.

Wat ik het meest bewonder aan Dwyer is zijn belichaming van zowel literaire als journalistieke gevoeligheden. Zijn werk kan een poëtisch of verhalend gevoel hebben, maar hij gelooft ook in het gebruik van bewijs en bronnen die, hoewel niet wetenschappelijk, creëert wat hij 'reproduceerbare resultaten' noemt - dingen die kunnen worden gecontroleerd.

Roy Peter Clark doceert schrijven aan Poynter. Hij is bereikbaar via e-mail op e-mail of op Twitter op @RoyPeterClark.