Sorry, Hollywood: 'The Post' zou eigenlijk over The New York Times moeten gaan

Acteurs Meryl Streep, George Clooney, center en Tom Hanks voegen zich bij de toegift tijdens 'An Evening of SeriousFun Celebrating the Legacy of Paul Newman', georganiseerd door het SeriousFun Children's Network in Avery Fisher Hall op maandag 2 maart 2015 in New York . (Foto door Evan Agostini/Invision/AP)

Journalist, romanschrijver en scenarioschrijver John Gregory Dunne schreef: een vermakelijk boek , 'Monster: Living Off the Big Screen', over een filmproject dat jarenlang voortkabbelde. Dunne vertelde hoe hij en zijn vrouw, Joan Didion, het waargebeurde verhaal kregen van een tragische tv-journalist en zeer goed betaald werden om concepten te schrijven die zich steeds verder ontwikkelden tot iets anders.

Tijdens een van de vele Hollywood-bijeenkomsten stelde Dunne eindelijk een zeer succesvolle producent een essentiële vraag: 'Waar denk je dat deze foto echt over gaat?'

Het antwoord: 'Het gaat over twee filmsterren.'

Dat is belachelijk eenvoudig. Toch verklaart het zoveel films. Het verklaarde de film die Dunne en Didion uiteindelijk schreven, die 'Up Close and Personal' werd, met in de hoofdrol Robert Redford en Michelle Pfeiffer.

“It’s about two movie stars” schoot deze week door mijn hoofd toen ik Lees dat een nieuwe film, 'The Post', is gepland over de Pentagon Papers. Tom Hanks speelt de hoofdredacteur van de Washington Post Ben Bradlee en Meryl Streep als de uitgever van de Post, Katharine Graham.

Op papier werkt de wiskunde: twee filmsterren, met regie van Steven Spielberg. We hebben het over een grote film.

Maar wacht even.

Het verhaal van de publicatie van de Pentagon Papers is niet echt een verhaal van de Washington Post, het is een verhaal van de New York Times.

Het was Times-verslaggever Neil Sheehan die... eerst verkregen de geheime geschiedenis van de oorlog in Vietnam in opdracht van minister van Defensie Robert S. McNamara (geen familie van deze schrijver overigens).

En het was The New York Times die voor het eerst fragmenten van de Pentagon Papers publiceerde. Op 13 juni 1971 werden de lezers begroet door: een voorpagina met Tricia Nixons bruiloft in de rozentuin van het Witte Huis, een verhaal over een verijdelde vliegtuigkaping en, bovenaan de pagina, een verhaal van Sheehan dat het enorme documentlek beschrijft.

In de grote zondagskrant stonden verschillende opeenvolgende pagina's tekst met documenten die door de regering van de Verenigde Staten als topgeheim werden beschouwd.

De volgende dag zette de New York Times de serie voort. Er was een andere naamregel op de voorpagina voor Sheehan en, binnenin, drie pagina's tekst uit wat de Times het 'Vietnam-archief' noemde.

Die maandagavond, om 20:34, een telegram aangekomen in The New York Times . Het was gericht aan uitgever Arthur Ochs Sulzberger, en het was een botte waarschuwing van John Mitchell, de procureur-generaal van het land (die later 19 maanden in de federale pen zou doen voor zijn rol in Watergate). Mitchell eiste dat de krant zou stoppen met het publiceren van de gelekte documenten en beweerde dat de Times een federale spionagewet overtrad.

De volgende ochtend ging de publicatie van de gelekte documenten verder. Bovenaan de voorpagina stond de kop: “ Mitchell wil serie over Vietnam stoppen, maar Times weigert .”

Een historische juridische strijd begon. Op die dinsdag stapte de regering naar de rechter en een bevel gekregen waardoor de Times geen documenten meer kon publiceren.

Aan het einde van die week, met de Times-serie gepauzeerd, publiceerde de Washington Post begon documenten te publiceren het was net verkregen uit dezelfde geheime Pentagon-studie.

Dat is blijkbaar de plot van de geplande Spielberg-film, het besluit van The Washington Post om de bal op te pakken en de Pentagon Papers te publiceren nadat de Times het zwijgen was opgelegd.

Je zou kunnen stellen dat het een legitieme hoek is. Richard Nixon was woedend in het Witte Huis, zijn boze instructies aan zijn assistenten zaaiden de zaden van Watergate. Een president had een grote krant verhinderd materiaal te publiceren in een flagrante daad van terughoudendheid. Dus, eerlijk genoeg, wat Ben Bradlee en Katharine Graham op dat moment deden, was moedig. Het was nobel. Ze kwamen op voor het principe door de persen aan te steken.

Maar waarom niet gewoon een film maken over The New York Times en de Pentagon Papers?

Bedenk hoe het allemaal is gebeurd. Allereerst heeft Daniel Ellsberg, een geleerde en voormalig mariniersofficier, het lek gepleegd door uren achter een Xerox-machine door te brengen. Toen nog geen flashdrives.

Toen Sheehan, die jaren eerder uit Vietnam had gerapporteerd, 47 volumes materiaal van Ellsberg ontving, beoordeeld met een Times-editor , Gerald Gold, in Washington. Ze realiseerden zich hoe waardevol de documenten waren en vlogen ze naar New York.

Nogmaals, geen flashdrives. Sheehan en Gold kochten drie vliegtickets zodat hun doos met documenten naast hen kon rijden, nooit uit het zicht.

In New York heeft de redacteur en verslaggever, samen met andere stafmedewerkers van de Times, verhuisd naar een hotelsuite in het Hilton, een paar blokken van het hoofdkantoor van Times. Gedurende 10 weken werd in een geïmproviseerde geheime redactiekamer gevuld met kopieerapparaten en torenhoge stapels papier het meest opmerkelijke materiaal opgedoken.

Boven die opmerkelijke inspanning zweefde een legendarisch personage uit New York City, hoofdredacteur Abe Rosenthal . Toen hij in 1999 met pensioen ging bij de Times, verscheen de redactionele pagina: bracht hulde aan hem , en merkte zijn rol op in de publicatie van de Pentagon Papers: 'Hoewel hij nauwelijks de enige was onder de redacteuren van Times, speelde de heer Rosenthal een belangrijke rol bij het verzamelen van de argumenten die leidden tot het besluit van onze toenmalige uitgever, Arthur Ochs Sulzberger, om het archief te publiceren.'

Denk aan de scènes in die film. Verslaggevers afgezonderd met een grote kartonnen doos gevuld met uiterst geheime documenten. De ruigheid, het vuil, de groovy dingen die mensen droegen op Sixth Avenue in het voorjaar van 1971 toen verslaggevers en redacteuren een clandestiene redactiekamer in en uit glipten. En Abe Rosenthal, strijdlustig en slim, argumenterend, ondanks Nixons uitgesproken vijandigheid jegens de media, dat de geheime geschiedenis van de regering van officieel bedrog onthuld moest worden.

Zoals iedereen in een les mediarecht leert, de New York Times overheerste in een beslissing van het Hooggerechtshof van eind juni 1971, en ging door met het publiceren van de Pentagon Papers.

En in mei 1972 was de New York Times, voor haar werk dat het gelekte archief publiceerde,... bekroond met de Pulitzerprijs voor verdienstelijke openbare dienst. Toch was het project nog steeds zo controversieel dat de raad van toezicht van de Columbia University, die de prijzen toekende, een verklaring afgaf waarin stond dat het grootste deel van de raad van bestuur 'diepe bedenkingen had over de tijdigheid en geschiktheid van bepaalde journalistieke onderscheidingen'.

Het is een van de grote krantenverhalen. Kom op, Hollywood, dat is jouw film.

Toch denk ik vaak aan dat verhaal van wijlen John Gregory Dunne. In Hollywood gaat een film over twee filmsterren. Als je dat koopt, is het moeilijk om te wedden tegen Hanks en Streep.