'Welcome to Chippendales' recensie: een onbeschaamd flamboyante masterclass in gescripte waargebeurde misdaad

Streamen en chillen

Voordat je de gescripte waargebeurde misdaad opgeeft, verbrand door de overambitieuze mislukkingen uit het verleden (d.w.z. Het ding over Pam ), nodigen we u uit om te genieten Hulu's bedwelmende waargebeurde misdaadsage Welkom bij Chippendales . Alleen al de schunnige titelreeks zal je verleiden via campy glamour uit de jaren 80 doorspekt met luipaardprint, discoballen, geld, seks en cocaïne, uiteraard. Het fungeert als een perfect samengestelde façade van wat kijkers te wachten staat: een vruchtbaar portret van een succesverhaal uit de jaren 80. Maar achter het verleidelijke gordijn ligt een gemene wereld die tot de rand gevuld is met hebzucht, rivaliteit en moord.

Artikel gaat verder onder advertentie

De miniserie van acht afleveringen van Robert Siegel mikt hoog en raakt aan de gevaren van het kapitalisme, de beperkingen van de Amerikaanse droom en geïnternaliseerd racisme. Hoewel het overal heen kan pingpongen tussen thema's, jongleren met de waslijst van problemen van de samenleving, Welkom bij Chippendales zal kijkers een vol en misschien een beetje geil gevoel geven.

Welkom bij Chippendales

Onze beoordeling

Met geweldige optredens van Kumail Nanjiani en Murray Bartlett, symbolische beelden en solide tempo, Welkom bij Chippendales is een uitpuilende goede tijd.

Hulu-première: 22 november 2022

Schepper: Robert Seal

Uitvoerende producenten: Robrecht Siegel, Kumail Nanjiani, Dylan Sellers, Jenni Konner, Matt Shakman, Emily V. Gordon, Nora Silver, Rajiv Joseph

Vorm: Kumail Nanjiani, Murray Bartlett, Annaleigh Ashford, Juliette Lewis, Andrew Rannells, Robin De Jesus, Quentin Plair

8 afleveringen, beoordeeld TV-MA

Artikel gaat verder onder advertentie

Oscar-genomineerde in de hoofdrol Kumail Nanjiani ( De grote zieken ), volgt het verhaal het bescheiden begin en de schokkende ondergang van een Indiase immigrant Somen 'Steve' Banerjee , die de exotische dansclub voor mannen in L.A. oprichtte Chippendales in 1979. Zijn aanvankelijke Amerikaanse droom om een ​​benzinestation te bezitten, om nog maar te zwijgen van zijn geboortenaam, laat Steve achter zich en richt zijn zinnen op iets groters, iets waar mensen als Hugh Hefner trots op zouden zijn.

Na onderzoek te hebben gedaan naar Amerikaans tijdverdrijf, steekt Steve zijn spaargeld in de lancering van L.A.'s eerste backgammon-nachtclub. Als dat niet lukt, wendt hij zich tot discodansen, modderworstelen voor vrouwen en zelfs wedstrijden om oesters te eten. Niets blijft plakken. Maar wanneer hij een homo-nachtclub bezoekt met schaars geklede dansers, krijgt hij een idee: een mannelijke stripclub voor een vrouwelijk publiek. En zo werd Chippendales geboren.

Artikel gaat verder onder advertentie

Het loopt uit de hand als Steve samenwerkt met Emmy-winnende choreograaf Nick De Noia, die Murray Bartlett ( De Witte Lotus ) met succes doordrenkt met een sfeer van pretentie en arrogantie. Steve kent hem ten onrechte volledige creatieve controle toe, wat aanleiding geeft tot een hartstochtelijke vete die leidt tot de bloedige ondergang van Chippendales.

Bron: Erin Simkin/Hulu

Kumail Nanjiani als Somen 'Steve' Banerjee in 'Welcome to Chippendales'

Artikel gaat verder onder advertentie

Met weinig beelden van Steve Banerjee om te bestuderen, is Kumails optreden als de moorddadige magnaat elektrisch en genuanceerd. Hij injecteert het personage met een bizar gevoel van sympathie en nederigheid voordat hij het publiek in de rug steekt, terwijl Kumail Steve's aangeboren behoefte aan controle naar de oppervlakte brengt.

Wat begint als een innovatief verlangen om te slagen - om zijn traditionele moeder in India, zichzelf en de wereld te bewijzen dat hij een financiële kracht is om rekening mee te houden - loopt al snel op met hebzucht, wrok jegens degenen die hem veroordeelden, en een giftige verslaving om zichzelf te toppen. Het is praktisch een knik.

Artikel gaat verder onder advertentie

Al snel verwerpt Steve elk rationeel denken - waarvan een groot deel wordt gepusht door zijn verlegen accountant-vrouw, Irene (Annaleigh Ashford), die misschien wel het meest krachtige personage van de serie is. Zijn enige drive is om Nick te naaien (zelfs ten koste van zijn eigen succes). Steve's steeds egoïstische verlangens worden gestaag doorgezet, waardoor de spanning toeneemt bij elke schokkende beslissing.

Bron: Erin Simkin/Hulu

Murray Bartlett als Nick De Noia in 'Welcome to Chippendales'

Artikel gaat verder onder advertentie

Ondersteunende personages zoals Otis, de enige zwarte danser van de originele Chippendales-club, missen deze volledig uitgewerkte karakterisering. Hoewel Quentin Plair ( De goede heer vogel ) speelt Otis met vertrouwen en gratie, het personage bestaat alleen om thema's van Steve's geïnternaliseerde racisme en onbeschaamd kapitalistische mentaliteit naar huis te sturen.

De bittere, door status geobsedeerde mogul buit Otis uit - alsof hij een soort geheime prijs is voor de overwegend blanke vrouwelijke gasten van de club - zonder hem op te nemen in promotiemateriaal. Ondanks dat hij niet veel weet over wie Otis werkelijk is, wordt verwacht dat het publiek voor hem wortelt, zij het niet voor lang. Het holle personage verlaat helaas net zo snel de plot als hij erin komt.

Artikel gaat verder onder advertentie

Bron: Erin Simkin/Hulu

Quentin Plair als Otis in 'Welkom in Chippendales'

stilistisch, Welkom bij Chippendales biedt een omkering van de mannelijke blik op misschien een voor de hand liggende manier, waarbij het publiek close-ups krijgt van kloppende liezen, glinsterende buikspieren en wulpse mannelijke billen, waarbij de bedoelingen de kijkers bijna in het gezicht slaan. (Is niet Dat een visuele?)

Artikel gaat verder onder advertentie

Hoewel niet zo slim als Brian De Palma's bijna karikatuur van de mannelijke blik in 1984 Dubbelganger bijvoorbeeld, het omarmen van heteroseksueel vrouwelijk verlangen wordt gewaardeerd, of het nu stereotiep is of niet. Vrouwen zijn niet alleen seksueel krachtig in deze serie, maar verfrissend genoeg zijn ze nooit het onderwerp van geweld, voyeurisme of objectivering.

Bron: Erin Simkin/Hulu

Annaleigh Ashford als Irene Banerjee (links) in 'Welcome to Chippendales'

Artikel gaat verder onder advertentie

De kleur rood komt overal naar voren Welkom bij Chippendales , meestal via lichtontwerp. Er is listig karmozijnrood licht zichtbaar over de gezichten van Steve en Nick, misschien om een ​​strijd om macht en dominantie aan te duiden, evenals sinistere bedoelingen. Een visueel indrukwekkende scène in Steve's kantoor, met donker hout en leer, ziet een overstroming van rood licht, waardoor zijn werkruimte verandert in een duivels hol. Integendeel, er is groene verlichting te zien die over Irene's gezicht spoelt, als een herinnering aan haar betrouwbaarheid en kalmerende aanwezigheid.

visueel, Welkom bij Chippendales is een meesterwerk in nostalgische porno, met moordende retro-kostuums en symbolisch ontwerp, waar het duidelijk goed van afkomt. Ondanks de mislukkingen als het gaat om het respecteren van de ondersteunende personages en het balanceren van de gevoelige thema's, levert de gelimiteerde serie een sensationeel waargebeurd verhaal zonder een enkel saai moment.

Elke aflevering is doelgericht, boeiend en soms aangrijpend. Met schokkende momenten die in elke hoek op de loer liggen, zullen kijkers op hun knieën vallen met open mond. Maak daarvan wat je wilt.

De eerste twee afleveringen van Welkom bij Chippendales worden momenteel gestreamd op Hulu.