Wat journalisten moeten weten over digitale videobewerking

Ander

Digitale camcorders, DSLR's en digitale audiorecorders hebben een revolutie teweeggebracht in de videoproductie. Het is nu mogelijk om beeldmateriaal van hogere kwaliteit te krijgen voor minder geld dan ooit tevoren. Maar vooruitgang in hardware vertelt niet het hele verhaal. Even belangrijk zijn verbeteringen in videosoftware - de tools die worden gebruikt om video te bewerken, verwerken en publiceren.

Centraal in dit software-ecosysteem staat het digitale bewerkingsprogramma. Dit is de software die helpt om beeldmateriaal om te zetten in verhalen. Het is de tool die ongelijksoortige clips structureert in logische reeksen. En het is de beste manier om beeldmateriaal op te poetsen en veel middelen samen te brengen - video, afbeeldingen, voice-overs, audio op locatie, titels, animaties en meer.

Waarom zouden journalisten moeten leren over het bewerken van video? Bij videobewerking gaat het immers om technologie en productietechnieken. Er zit een technische kant aan videobewerking, maar er is ook een mogelijkheid om storytelling dieper in het productieproces uit te breiden. Veel van de beslissingen die in de montagefase worden genomen, hebben een grote impact op verhalen. Pacing, structuur en sequencing zijn slechts enkele van de factoren die erbij komen kijken. Verschillende tools hebben in de loop der jaren aan bekendheid gewonnen:

Avid Media Componist is al lang een topkeuze voor professionele video-editors en is te vinden in de meeste tv- en filmproductiehuizen.
Final Cut Pro is het vlaggenschip-videobewerkingsprogramma van Apple en wordt veel gebruikt in kranten en online redactiekamers met bewerkingsstations.
Ondertussen is Adobe hard aan het werk geweest om vooruitgang te boeken Premiere Pro , een platformonafhankelijke bewerkingstool die snel terrein wint op Final Cut.

Voeg aan de mix een hele reeks andere desktopopties, talloze editors voor mobiele apparaten en zelfs een paar webgebaseerde editors toe, en het is duidelijk dat er geen tekort is aan keuzes bij het bewerken van video.

Gelukkig, ongeacht het specifieke platform waarmee u werkt, verschijnt een kernset van concepten, elementen en processen in de meeste videobewerkingsplatforms.

Als je - conceptueel - begrijpt hoe deze stukken samenwerken om uitgebreide controle te bieden over hoe videoprojecten worden samengesteld, is het een relatief eenvoudige taak om te leren hoe je een of andere functie kunt implementeren.

Niet-lineair en niet-destructief: vrijheid voor videobewerking

Twee concepten liggen ten grondslag aan digitale videobewerking.

Ten eerste is videobewerkingssoftware niet-lineair. Dit is de mogelijkheid om van elke plaats in een reeks naar een andere plaats te springen, vooruit of achteruit. Onderweg is het mogelijk om beeldmateriaal te knippen en in te voegen, waardoor de volgorde van de opnamen en scènes in een verhaal tot vervelens toe verandert.

Bij lineaire bewerking worden bewerkingen opeenvolgend uitgevoerd. Het is onpraktisch om achteruit te gaan en een bewerking opnieuw uit te voeren als deze eenmaal is gemaakt, en het is een uitdaging om een voorbeeld te zien van hoe de zaken vorderen totdat alle bewerkingen zijn voltooid.

De mogelijkheid om vloeiend van het ene punt in een bewerking naar het andere te gaan, biedt de editor ongelooflijke flexibiliteit. Het zorgt voor een meer wendbare workflow, waarin minder compromissen hoeven te worden gesloten in de manier waarop een verhaal is gestructureerd.

Ten tweede, en even belangrijk, videobewerkingssoftware is niet-destructief. Dit betekent dat wijzigingen bij het bewerken omkeerbaar zijn. Dit geldt voor veel soorten veranderingen, maar vooral als we onbewerkte video opdelen in kleinere, meer gerichte segmenten.

Het kappen van video is een proces van verfijning. Het overtollige materiaal wordt weggesnoeid, te beginnen met brede sneden en vervolgens preciezere sneden naarmate de werkzaamheden vorderen. Maar wat als er te veel is afgenomen? Geen probleem. Niet-destructieve bewerking betekent dat elk opgenomen beeldmateriaal kan worden hersteld. Net als niet-lineaire bewerking, betekent niet-destructieve bewerking vrijheid en flexibiliteit.

Niet-lineaire, niet-destructieve montage is al tientallen jaren een steunpilaar in de redacties van uitzendingen. Mijn Poynter-collega Al Tompkins vat de impact die het heeft gehad op het produceren van video als volgt samen:

Niet-lineair stelde ons in staat om verhalen met een muisklik opnieuw te bewerken of te wijzigen. Nadat het verhaal was bewerkt, kon het worden geüpload naar een server om het vrijwel direct af te spelen. Veel gebruikers hadden tegelijkertijd toegang tot de video. Omdat de montage volledig digitaal was, was generatie na generatie dub na dub van dezelfde kwaliteit als de eerste. Meerkanaals audiobewerking is een fluitje van een cent en het was net zo eenvoudig om overgangen en effecten toe te voegen.

Lineaire, op tape gebaseerde bewerkingen hoefden niet te worden opgenomen of weergegeven, dus het bespaarde journalisten kostbare tijd als ze op deadline waren. Maar Tompkins wijst op enkele steile nadelen:

Als een producent, nadat we klaar waren met het bewerken van een verhaal, besloot dat het te lang was en moest worden ingekort, zou het tijdrovende herbewerking vergen om het stuk in te korten of te veranderen. En als een verhaal eenmaal was bewerkt, moest iemand de band naar de video-afspeelafdeling brengen. Elke dag zag de redactiekamer eruit als die beroemde scène uit Broadcast News waarin een arme ziel de trap af zou moeten rennen om de deadline te halen.

Niet-lineair gemaakte technieken zoals slow-motion en oplossen van overgangen zijn veel moeilijker. En elke generatie van bewerking zou de videokwaliteit verminderen.

Nu we overal goedkope digitale bewerkingssoftware hebben, kunnen we allemaal profiteren van de kracht van niet-lineaire en niet-destructieve tools. Laten we eens kijken naar de essentiële elementen en stappen die betrokken zijn bij digitale videobewerking.

Essentiële elementen in videobewerkingssoftware

Met dit fundament is het de moeite waard om specifieke elementen te bekijken die in zowat elk videobewerkingsprogramma voorkomen.

De meeste video-editors bestaan uit vier regio's. Ze hebben verschillende namen, afhankelijk van het specifieke programma, maar conceptueel dienen ze hetzelfde doel.

Ten eerste hebben we een gebied waar bestanden worden geïmporteerd en georganiseerd. In Premiere is dit het gebied Project. In oudere versies van Final Cut wordt dit de browser genoemd en in Final Cut Pro X is het de gebeurtenisbibliotheek. Wanneer clips in een editor worden geïmporteerd, worden ze hier weergegeven. En mappen - vaak bins genoemd - kunnen worden gemaakt om onze bestanden te ordenen. In dit gebied kunnen allerlei soorten media - video's, foto's, audio - worden vastgelegd en georganiseerd.

: De 'Evenementenbibliotheek' in Final Cut Pro X .

Vervolgens is er een regio waar media in de browser kunnen worden bekeken. Dit kan worden gezien als een ingebouwde mediaspeler. In Premiere is het de Bron. In Final cut wordt het de Viewer genoemd.

: De 'Bron' in Adobe Premiere Pro

Onder de kijker bevindt zich een belangrijk gebied dat de tijdlijn wordt genoemd. Hier worden videoprojecten echt geassembleerd.

De tijdlijn beslaat twee dimensies. Van links naar rechts staat natuurlijk de tijd. Elementen die rechts zijn geplaatst, komen later in de tijd voor dan die aan de linkerkant. Wanneer een clip vanuit de browser of het project naar de tijdlijn wordt gesleept, vertegenwoordigt de breedte de lengte ervan. Langere clips zijn breder en strekken zich verder naar rechts van de tijdlijn uit.

De tweede dimensie van de tijdlijn vertegenwoordigt visuele diepte. Elementen die hoger op de tijdlijn zijn geplaatst, verschijnen boven elementen die lager zijn geplaatst. Dit wordt bereikt door het gebruik van sporen; elke stap omhoog of omlaag is een ander spoor. Complexe projecten gebruiken soms veel sporen en sommige sporen zijn ontworpen om video-inhoud te bevatten, terwijl andere audio bevatten.

: De 'Tijdlijn' in Final Cut Pro 7

Een laatste tijdlijn-gerelateerd element dat het vermelden waard is, is de Playhead. Dit is een visuele markering die de huidige afspeelpositie binnen de tijdlijn aangeeft. Wanneer een voorbeeld van een project wordt bekeken, veegt de afspeelkop over de tijdlijn, vordert naar rechts en markeert het verstrijken van de tijd.

Dit brengt ons bij het laatste grote gebied - de uitvoerruimte. Het heet het Canvas in Final Cut en het programma in Premiere. Net als het voorbeeldgebied is dit een videospeler. In tegenstelling tot het voorbeeld toont het echter niet slechts één clip, maar eerder de volledig bewerkte, gesequeneerde inhoud van de tijdlijn. Dit is de weergave die laat zien hoe een project eruit zal zien wanneer het wordt geëxporteerd.

Algemene stappen in het videobewerkingsproces

Videobewerking is een creatieve daad. Toch omvat de meeste bewerking het doorlopen van een gevestigde, voorspelbare reeks stappen. De eerste stap is de import- en innamefase.

Over het algemeen hebben we het over het opnemen van tape en het importeren van bestanden. Meer en meer video is op bestanden gebaseerd, dus hoogstwaarschijnlijk is importeren wat er in deze stap gebeurt. 'Importeren' is een beetje misleidend, omdat bestanden niet echt in de editor zijn ingesloten. In plaats daarvan wordt er een koppeling gemaakt tussen het videoproject en het te importeren bestand. Dit betekent dat het belangrijk is om voorzichtig te zijn bij het verplaatsen of verwijderen van geïmporteerde videobestanden. Wanneer dit gebeurt, verliest de bewerkingssoftware het overzicht en moeten de koppelingen naar de media worden hersteld.

Na het importeren is het tijd om eenvoudige, ruwe bewerkingen aan het beeldmateriaal uit te voeren. Dit kan inhouden dat verschillende lange clips in kortere worden geknipt, nauwkeuriger gedefinieerde 'in' en 'out' punten (het begin en einde van clips) worden gemaakt en geïmporteerde clips worden verwijderd die niet van toepassing zijn op het project.

Sequentie volgt. Dit houdt in dat clips naar de tijdlijn worden gesleept waar een bestelling kan worden geplaatst.

Er zijn veel manieren om een videoreeks te maken, maar een van de meest populaire manieren is om video te matchen met audio. Deze methode gaat ervan uit dat we een fatsoenlijke audiotrack hebben waarmee video kan worden gesynchroniseerd.

Bijsnijden is vaak de volgende stap. Dit houdt in dat kleine wijzigingen aan clips worden aangebracht, soms afzonderlijk (bijvoorbeeld een 'slip-edit', waarbij wijzigingen nodig zijn), maar vaak naast aangrenzende clips (bijvoorbeeld een 'roll-edit', waarbij in gelijke mate een clip is uit punt en een andere is in punt.)

Nu de structuur is ingesteld, is het tijd om enkele aanvullende postproductiestappen te doorlopen. Deze omvatten het toevoegen van overgangen tussen clips en verschillende soorten videofilters, die de visuele kwaliteit van een of meer clips veranderen. Wanneer en hoe filters en overgangen worden toegepast, kan een aanzienlijke invloed hebben op de toon en textuur van een stuk.

Rond deze tijd worden vaak titels toegevoegd. Deze omvatten verschillende soorten tekst op het scherm - de 'lagere derde' die verschijnen wanneer geïnterviewden op het scherm zijn, titelschermen die video's of secties introduceren, en kredietlijsten aan het einde.

Een van de laatste stappen is het corrigeren en sorteren van kleuren. Simpel gezegd, bij grading gaat het om het verbeteren van kleuren en bij corrigeren om het corrigeren van kleuronvolkomenheden.

Werken met kleur houdt in dat huidtinten er natuurlijk uitzien, ervoor zorgen dat de kleuren bij alle opnamen passen en ervoor zorgen dat de algehele kleur 'gebalanceerd' is, wat inhoudt dat zwart echt zwart is, wit echt wit, enzovoort.

De laatste stap is het exporteren van de video, waarbij een codec en container worden geselecteerd. Codecs worden gebruikt om video te comprimeren, waardoor andere grote bestanden geschikt zijn om te downloaden en te streamen. En containers verpakken video- en audiostreams en, vaak, aanvullende 'metadata', terwijl ze ook een bekende extensie (bijvoorbeeld .mov, .mp4) op het resulterende bestand plaatsen.

Bewerken geeft vorm aan videoverhalen

Video bewerken gaat echt over het structureren van verhalen. Het gaat over het vaststellen van een begin, midden en einde, beslissen hoe scènes in elkaar overgaan, een ritme tot stand brengen en momentum opbouwen.