Wie is de eigenaar van de St. Petersburg Times? Waarom het belangrijk is voor lezers

Een brief van Andrew Barnes aan lezers van Times

Door ANDREW BARNES

St. Petersburg Times, gepubliceerd op 26 december 1999

Toen ik een paar dagen geleden het werk van het jaar afrondde, tekende ik een zeer grote cheque, $ 22,5 miljoen. Het was winst die deze krantenuitgeverij de afgelopen jaren heeft verdiend en opzij heeft gezet, en die ging naar onze eigenaar, het Poynter Institute.

Het was een genoegen om de cheque te versturen. Een schuld die bijna 10 jaar geleden is ontstaan, wordt afbetaald. Ik heb nog nooit een hypotheek verbrand, maar het moet hetzelfde voelen. Eigendom is veilig. Het is tijd om nieuwe uitdagingen aan te gaan.

Maar we genieten ook van het moment en markeren het belang van het hoogst ongebruikelijke eigendom van deze krant.

Nelson Poynter, een Hoosier die van St. Petersburg ging houden, bezat het grootste deel van de St Petersburg Times, nadat hij het van zijn vader, Paul Poynter, had gekocht. Hij richtte het Poynter Institute op, een school voor journalisten die zich nu op Third Street South in St. Petersburg bevindt. (Eigenlijk noemde Poynter, een zichzelf wegcijferende man, het het Modern Media Institute, en we veranderden de naam na zijn dood in 1978.)

Het instituut had twee doelen: journalisten van jong en oud opleiden, en zijn krant onafhankelijk en vrij houden om zijn gemeenschappen te dienen. Het uitgeven van kranten, schreef hij, is een heilige opdracht en moet altijd worden uitgevoerd in het belang van het publiek. Eigendom van een verre onderneming zou dat onmogelijk maken.

Het probleem was dat hij niet alle aandelen bezat. Zijn zus, Eleanor Poynter Jamison, bezat 200 aandelen. Poynter probeerde herhaaldelijk de aandelen te kopen. Zijn opvolger, Eugene Patterson, probeerde de aandelen te kopen van mevrouw Jamison en na haar dood van haar dochters. Dit is hen niet gelukt.

Net toen ik eind 1988 in deze baan kwam, hoorden we dat de aandelen in handen waren van een financier uit Texas, Robert M. Bass genaamd. Hij wilde op de een of andere manier zijn belang verdelen in eigendom van de hele krant en ons in de tussentijd meer geld laten sturen.

Degenen onder ons die de krant runnen, vochten terug. Onze loyaliteit was aan de krant en zijn gemeenschappen, en aan de school, niet aan de grotere rijkdom van een financier. Na twee van de meest uitdagende jaren van mijn leven werd een deal gesloten die de schuld aan Poynter omvatte, die $ 30 miljoen bedroeg, totdat we eerder dit jaar $ 7,5 miljoen betaalden. Nu is de schuld afbetaald. Het Poynter Institute bezit alle aandelen. Dat stadium is klaar.

De opzet komt hierop neer: een winstgevende, belastingbetalende uitgeverij is eigenaar van de St. Petersburg Times en verschillende tijdschriften: Florida Trend, Congressional Quarterly and Governing. De inkomsten van het bedrijf na belastingen gaan naar de opbouw van het bedrijf en ter ondersteuning van het Poynter Institute.

Zo werkt het bij de meeste kranten niet. Bedrijfseigenaren in verre steden zijn maar al te vaak bekend met lokale mensen en problemen. Ze kennen de kranten misschien niet eens zo goed. Als gevolg hiervan zijn dollars het enige dat telt voor de eigenaren, en de lezers lijden.

Enkele van de verschillen:

Als onze eigenaar zou eisen dat de winst twee keer zo hoog zou zijn als ze zijn, zou dat onvermijdelijk in onze mogelijkheden snijden om genoeg mensen aan te nemen en genoeg krantenpapier te kopen om u echt te vertellen wat er in onze gemeenschappen gaande is. We hebben een mooi winstgevend bedrijf, zodat we een uitstekende krant kunnen zijn; maar al te veel bedrijven drukken kranten om veel geld te verdienen.

De prijs van ons papier is laag. Dat houden we zo, zodat alle burgers geïnformeerd kunnen worden, niet alleen de welgestelden. Wij geloven dat onze democratie afhangt van geïnformeerde burgers.

We geven geld weg aan lokale goede doelen. Wij ondersteunen politieke debatten. We steunen jaarlijks tientallen beurzen. Wij geloven dat het onze plicht en ons voorrecht als burgers is om dit te doen.

We hebben de afgelopen 25 jaar grote bedragen uitgegeven om het bereik van de krant uit te breiden, noordwaarts door Citrus County en nu ook naar Hillsborough. Als een eigenaar onmiddellijke winst had geëist, hadden we dat niet kunnen doen en zouden we niet het grootste dagblad van Florida zijn geworden.

Deze krant bedient zijn lezers, zijn adverteerders en zijn personeel, en dat in die volgorde. Lezers komen op de eerste plaats. Verschillende kranten in Amerika hebben onlangs toegestaan ​​dat zakelijke belangen of druk van adverteerders de band tussen een krant en zijn lezers verstoort. Dat zullen we nooit doen.

Journalistiek vraagt ​​soms om harde daden. Daarom kunnen journalisten nooit echt bevriend zijn met de mensen die ze behandelen. Ook voor de hele krant vereist journalistiek soms dat we de adverteerders boos maken die onze rekeningen betalen, waardoor onze eigen zaken op korte termijn schade worden berokkend, zodat we onze lezers op de lange termijn kunnen dienen.

* * *

Het hebben van een uitgeverij die eigendom is van een school, roept vragen op over wie de leiding heeft. Poynter zette het zo op dat één persoon het bevel zou hebben, niet een commissie, omdat hij dacht dat een commissie misschien niet de noodzakelijke moeilijke beslissingen zou nemen. Als CEO stem ik ook namens het Poynter Institute op het aandeel. Ik werd uitgekozen door Patterson, mijn voorganger, en heb op mijn beurt Paul Tash genoemd als mijn plaatsvervanger en opvolger als de tijd daar is.

'Maar wat', werd Poynter gevraagd door zijn advocaat toen hij opdracht gaf het zo vast te stellen, 'wat als een van die jongens het geld wil aannemen en wegvluchten?' Waarop Poynter zou hebben geantwoord: 'Je moet iemand vertrouwen.'

Poynter geloofde in de Suncoast, maar zou zich de groei die de regio heeft doorgemaakt niet hebben durven voorstellen. Hij geloofde zeker in deze krant, maar had niet voorzien hoe groot deze zou worden.

Hij zag de uitdaging van de televisie, probeerde inderdaad tevergeefs om eigenaar te worden van een lokaal station, en de krant is erin geslaagd die uitdaging van de omroep te doorstaan. Hij voorzag geen elektronische publicatie, maar zou zeker onze inspanningen hebben aangemoedigd om deel uit te maken van deze nieuwe manier om lezers te bereiken.

Ik geloof dat hij zou hebben geglimlacht om te zien dat de cheque waarmee we de schuld van $ 22,5 miljoen betaalden, was bedrukt met 'Barnett Bank', hoewel het geld feitelijk afkomstig zal zijn van de opvolger NationsBank, die nu eigenlijk Bank of America is.

Banken zijn gekomen en gegaan. Zijn krant, en de school die hij heeft opgericht om het te bezitten, blijven. Onze toewijding om de lezers van de gemeenschappen van Tampa Bay van dienst te zijn, blijft onverminderd.