Waarom we allemaal de hele tijd verhalen twee keer lezen

Dit is duidelijk het eerste type lezing. (Shutterstock)

Ik ben gaan geloven dat alle lezers alle verhalen twee keer lezen - de hele tijd.

De eerste lezing komt door de ogen (en soms de oren). De tweede lezing komt van de geest - het geheugen, om precies te zijn.

De eerste lezing is lineair, een zorg voor wat-gebeurt-volgende op basis van een opeenvolging van scènes. In een meeslepend verhaal speculeert de lezer over hoe het verhaal zal aflopen en bereikt een punt, meestal laat in het verhaal, waarop de lezer zeker wordt van de uitkomst.

De tweede lezing vindt plaats in rust. Het doel is niet om precies te onthouden wat er is gebeurd en in welke volgorde. In plaats daarvan speculeert de lezer over wat het allemaal betekent.

Een eerste lezing hangt af van de elementen van het verhaal: setting, personages in actie, plot, spanning, verrassing. Een tweede lezing heeft een groot aantal namen, elk afgeleid van de schrijversgemeenschap die het verhaal heeft gegenereerd. Deze namen omvatten thema, stelling, premisse, mythe en archetype; maar ook de hook, peg, nut graph en hoo-ha (een Jiddische term van verrassing en openbaring).

De eerste lezing hangt af van het tonen. De tweede lezing hangt ook af van het tonen, maar wordt verlicht door te vertellen. De eerste lezing is gebaseerd op plot; de tweede bereikt hoogte.

Ik heb een nieuwsartikel in mijn geheugen dat jaren geleden op de voorpagina van The Wall Street Journal verscheen. Het begon met een anekdote. Het speelde zich af in West Virginia. Een man stond in het mortuarium over het lichaam van zijn overleden vrouw. Hij keek over haar gezicht en zag dat het bevlekt was met roet. Bij haar slaap was een kleine maar dodelijke wond. Hoe had zo'n schijnbaar kleine verwonding haar kunnen doden?

Die vraag werd scherper toen we meer te weten kwamen over de vrouw en waarom dit verhaal op haar gericht was. Het bleek dat zij de eerste vrouw was waarvan bekend is dat ze in de Verenigde Staten is omgekomen bij een ondergrondse mijnramp.

De schrijver bereidde ons voor op de grotere betekenis van het verhaal, geleverd in een tekst die - in het jargon van de redactiekamer - de nootparagraaf wordt genoemd. Het was zoiets als: 'Omdat steeds meer vrouwen werken in banen die voorheen uitsluitend door mannen werden bekleed, hebben ze de voordelen ervaren - maar delen ze nu ook in de gevaren.'

We weten dat de 'noot' van een nieuwsfunctie kan worden geleverd - afhankelijk van de omvang van het verhaal - in een woord, een zin, een zin, ja, een alinea, maar ook een hoofdstuk, zoals in een boek.

Schrijvers die zich verzetten tegen het opnemen van een noot, stellen dat een verhaal voor zichzelf moet spreken. Hoewel ik geloof dat de notengrafiek thuishoort in de eregalerij van het schrijven van nieuws, ben ik me er ook van bewust dat een enkel verhaal voor veel verschillende lezers veel dingen kan gaan betekenen.

Ik heb bij het lezen van literatuur geleerd om weerstand te bieden aan het enkele thema als een interpretatieve strategie, omdat de grootste werken - 'Hamlet', 'The Scarlet Letter', 'Adventures of Huckleberry Finn' - door de eeuwen heen kunnen worden onderzocht, waardoor verrassende betekenissen voor nieuwe generaties lezers gewapend met nieuwe manieren van kijken.

Hier is de aanzet tot een verhaal uit 2014 van Eddie Burkhalter voor The Anniston (Alabama) Star.

Een voor een plakten ze kleine stukjes gepolijst, gekleurd glas op een ingelijst vlindermozaïek bij de Goshen-herdenking op zondagochtend.

Degenen die familie verloren in de tornado, waarbij 20 doden vielen in de Goshen United Methodist Church toen deze tijdens de eredienst op Palmzondag tegen het gebouw sloeg, vulden langzaam die vlinder.

'Uit stukken die gebroken zijn, zal schoonheid komen', vertelde dominee Joe DeWitte aan de ongeveer honderd mensen die zondag bij de herdenkingsdienst waren bijeengekomen voor een speciale dienst voor het 20-jarig jubileum ter nagedachtenis aan degenen die zo snel waren verloren door de tornado.

Een kerk verwoest. Levens verloren. Twee decennia van rouw.

In onze eerste lezing van dit verhaal plaatst de verslaggever ons op het toneel, zowel in het huidige moment, maar ook in dat verschrikkelijke moment 20 jaar geleden toen de tornado de kerk trof. Vooral krachtig zijn de woorden van herinnering en reflectie van hoofdrolspelers, wat er gebeurt en wat het betekent.

In dit verhaal is die betekenis niet moeilijk te vinden. Het evenement is op Palmzondag, het begin van de Goede Week, in de aanloop naar Goede Vrijdag en Paaszondag. De thema's van dood en opstanding, van vernietiging en vernieuwing zijn precies daar in beschrijvingen van christelijk gebed en liturgie. Ze zijn ook symbolisch, iets wat niet gebruikelijk is in nieuwsberichten, zoals waarom de vlinder - glorieus uit de cocon barst - een icoon is van Christus' opkomst uit het graf.

Op een gegeven moment zal ik de scènes en dialoog vergeten, maar ik zal de grotere betekenis onthouden: twee lezingen, als je wilt.

Een minder voor de hand liggende betekenisstructuur is ingebed in een 2019-verhaal uit The Detroit News door Evan James Carter . Het begint met een van mijn favoriete citaten aller tijden, een moment waarop scatologie de wetenschap ontmoet.

Wanneer een astronaut een kinderziekenhuis bezoekt, zullen kinderen vragen wat ze op hun hart hebben.

'Wat gebeurt er met een scheet in de ruimte', vroeg een kind in een schriftelijke vraag voor astronaut R. Shane Kimbrough.

'Nou, ze zijn voortstuwend in die omgeving, dus je kunt echt bewegen,' zei Kimbrough onder een paar lachjes in de kamer.

Het is een mooi scenario: 10 kinderen in een kinderziekenhuis die naar een astronaut luisteren, moedigen hen aan dat ze ooit de kans krijgen om op de maan te leven, of misschien op Mars.

Toen ik over dit verhaal nadacht, werd ik getroffen door een patroon dat bijna in een dagdroom in me opkwam. Het leidde tot deze vraag: wat heeft een astronaut gemeen met kinderen in een ziekenhuis? Het antwoord was 'opsluiting' en de wens om te bereiken wat NASA-ingenieurs 'ontsnappingssnelheid' zouden kunnen noemen.

De astronaut draagt ​​een begrenzingspak en rijdt de ruimte in in een begrenzingsvaartuig. Hij of zij is als een gek aangesloten, lichamelijke functies worden terug op aarde gecontroleerd. Soms is het kind opgesloten in het ziekenhuis, zelfs in een bed, ook gecontroleerd op vitale functies.

Er zit spanning in de reis van de raketman of -vrouw. Hoewel opgesloten in krappe ruimtes, is het doel om aan de zwaartekracht van de aarde te ontsnappen en de bijna oneindige uitgestrektheid van de ruimte binnen te gaan. Iedereen die in een ziekenhuisopname heeft gezeten, vooral een lange, begrijpt het gevoel van vrijheid dat wordt gevoeld wanneer hij de open lucht in wordt gereden voor de terugkeer naar huis.

Daar en terug. De reis in het aangezicht van gevaar. De vrijheid van ontsnapping. De veiligheid van thuis. Ik ben geneigd te zeggen dat de auteur er meer van had kunnen maken in zijn rapport. Maar misschien niet. Het feit dat ik deze patronen kan afleiden toont aan dat hij de goederen heeft geleverd.

Twee lezingen: de eerste voor verhaal, de tweede voor betekenis.

Dit concept kwam niet bij mij op in een visioen, maar uit een boek, een boek dat ik belicht in 'Murder Your Darlings: And Other Gentle Writing Advice from Aristotle to Zinsser.' De bron van mijn kennis is geschreven door een beroemde Canadese geleerde genaamd Northrop Frye. Ik bestudeerde zijn werk op de graduate school, maar was niet bekend met 'Fables of Identity: Studies in Poetic Mythology', een oud bibliotheekboek dat ik voor drie dollar kocht.

Hier is mijn samenvatting van de inhoud:

Zolang er verhalen zijn, spelen auteurs met de tijd, en jij ook. We zeggen dat het leven in chronologische volgorde wordt beleefd, maar dat houdt geen rekening met dromen of herinneringen. Verhalen hebben de kracht om ons af te leiden van het dagelijks leven en ons onder te dompelen in de verteltijd. Onze ervaring met verhaaltijd verschilt per lezing. Onze eerste lezing is meestal sequentieel, een dwangmatige drang om te ontdekken wat er daarna gebeurt. Op een gegeven moment neemt ons geheugen de controle over. 'Wat gebeurt er nu?' wordt vervangen door 'Wat betekent het allemaal?' Die vragen geven schrijvers een dubbele verantwoordelijkheid: we letten op zowel wat er gebeurt als wat het betekent. We gaan van toneelactie naar thema's, mythe en archetype.

Hier zijn enkele tips om aan deze 'dubbele verantwoordelijkheid' te voldoen:

1. Zet deze woorden op je werkbank: thema, stelling, premisse, nieuws, noot, peg, archetype. Ontdek na verloop van tijd welke van deze woorden - of andere - u helpen om betekenis te geven aan uw schrijven.
2. Stel Chip Scanlans favoriete vraag (aan een schrijver, of aan jezelf): “Waar gaat dit stuk eigenlijk over? Nee, waar gaat het ECHT over?”
3. Een hoofdstuk in mijn boek 'Writing Tools' bespreekt de waarde van 'het schrijven van een missieverklaring voor je werk'. Deze verklaring, die aan het begin van het proces is geschreven, kan het bewijsmateriaal concentreren. Maar het kan ook tegen het einde worden geschreven, wanneer je eindelijk ontdekt wat je wilt zeggen en hoe je het wilt zeggen.
4. Om mijn leraar Engels op de middelbare school te citeren: 'Verander een symbool niet in een cimbaal.' Je hebt geen zwaailichten of een bos pijlen nodig. Er zijn subtiele manieren om lezers te helpen een 'afdaling in de onderwereld' of de 'bloei van de woestenij' te herkennen.
5. Laat een archetype geen cliché van visie worden. Niet alle kleine instellingen zijn Davids die tegen Goliaths vechten. Niet elke persoon in een rolstoel is een nobele krijger die onvermoeibaar werkt om een ​​verschrikkelijk obstakel te overwinnen.
6. Onthoud dat 'focus' de centrale stap is in het schrijfproces. Het zoeken naar een focus - de articulatie van een focus in een titel, lead, nutgraph of themaverklaring - is de meest betrouwbare strategie om betekenis in je werk te vinden en uit te drukken.

Roy Peter Clark doceert schrijven aan Poynter. Hij is bereikbaar via e-mail op e-mail of op Twitter op @RoyPeterClark.