Beste klassieke films op Shudder: tijdloze filmaanbevelingen

Vermaak

Een van 's werelds grootste selecties van baanbrekende horrorfilms, nieuwe horrorseries en ronduit bizarre originelen is te vinden op Shudder. Deze premium streamingsoftware biedt met één druk op de knop een brede selectie van onbewerkte horror-, thriller- en bovennatuurlijke films. Ze hebben in hun eentje de kijkervaring voor horrorfans over de hele wereld verbeterd, terwijl ze ook een ongekend platform hebben gecreëerd voor kleinere films en makers om op grote schaal te floreren.

Het primaire doel van Shudder is om onontdekte experimentele films en filmmakers te ondersteunen, maar het levert ook een buitensporig aantal tijdloze horrorfilms op die met de tijd alleen maar beter zullen worden. Hier is een blik op enkele van de klassieke horrorfilms die momenteel op Shudder worden gestreamd, van angstaanjagende buren tot wrede familiemoordenaars en vreselijke bovennatuurlijke wezens.

Inhoudsopgave

• 1 Carnaval der zielen
• 2 Kinderen van de Koren
• 3 Naar zwart vervagen
• 4 Halloween (1978)
• 5 Hellraiser
• 6 Nacht van de levende doden
• 7 Nosferatu (1979)
• 8 Ring
• 9 Het bloedbad van de slaapfeestjes
• 10 Het bloedbad van de kettingzaag in Texas

Carnaval der zielen

Oud en toch goed, Carnival of Souls wordt met de tijd alleen maar beter. Deze film volgt Mary, de enige overlevende van een dodelijke botsing, terwijl ze wordt aangetrokken - nee, gemagnetiseerd - naar een mysterieuze verlaten kermis. Het heeft een bevredigend atmosferische toon. In vergelijking met een film over een man met een mes, beweegt deze langzaam. Volgens alle rapporten is dit een langzaam brandend verhaal met veel wendingen die voor het grootste deel aan het einde worden opgelost ... of op zijn minst alle verbindingen met de werkelijkheid volledig en netjes worden verbroken ... Beweer nooit dat we hebben je niet gewaarschuwd!

Kinderen van de Koren

Het korte verhaal van Stephen King dient als basis voor de film Children of the Corn. Hoewel deze kinderen lief en onschuldig lijken, zijn het eigenlijk koelhartige monsters die voor altijd huisarrest moeten krijgen.

Een van zijn beste verfilmingen is die uit 1984, die alle ouders aanmoedigt om het krijgen van kinderen te heroverwegen. Deze kinderen zijn niet je gebruikelijke snotapen; het zijn hatelijke moordenaars die elkaar martelen en alle volwassenen vermoorden die hun pad kruisen, inclusief hun ouders. Ze steunen de jonge Isaac, gespeeld door John Franklin, een conventionele sekteleider, als hun leider. Remakes van deze griezelige, provocerende klassieker zijn niet zo goed vergaan.

Naar zwart vervagen

In Fade to Black vecht Eric, een zeer onrustige cinefiel met een diepe liefde voor zwart-witfilms, dapper om zijn plaats in de wereld te vinden. Na een tijdje breekt dit mannelijke kind en begint aan een moorddadige rampspoed, waarbij zowel familieleden als vrienden worden vermoord terwijl hij de persona's van bekende filmpersonages aanneemt. Het is verbazingwekkend dat counseling voor geestelijke gezondheid niet meteen werd aanbevolen voor deze film en zijn schrijvers voorafgaand aan de productie.

De psychologische aspecten van deze film zijn absoluut krankzinnig. Onmiddellijk in Erics hoofd getrokken terwijl hij door elke overgang gaat, is het publiek. Misschien wil je na het zien van deze film een ​​wandeling maken in plaats van even terug te gaan naar de theaters.

Halloween (1978)

Met het gebruik van lange shots, gesplitste kadrering en het gebruik van muziek om moeilijke momenten vooraf te schaduwen, verlegde de eerste Halloween-film (uit 1978) de grenzen van conventionele filmische verhalen vertellen in de lang gevestigde conventionele en technische manieren van verhalen vertellen.

Het verhaal zelf was voor die tijd zo nieuw en eigentijds dat kijkers in de ban waren van Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) en zelfs Michael Myers, vooral in de daaropvolgende Halloween-afleveringen die zich concentreerden op de familiegeschiedenis van Myers. De Halloween-serie is momenteel een van de meest betrouwbare en betrouwbare werken in de annalen van horror.

Hellraiser

Het debuut van Hellraiser van Clive Barker in 1987 was slechts het traditionele 'topje van de ijsberg'. De esthetische aantrekkingskracht van deze horrorklassieker is een combinatie van zijn tijd en out-of-the-box inspiratie. Het verhaal draait om het legendarische door Pinhead geleide koninkrijk van wrede wezens. Met genoeg lichaamshorror en gore om een ​​volledige reeks films in slechts één film te vullen, was deze ene seksueel expliciete horrordroom een ​​welkome afwisseling van de stortvloed aan slashers in die tijd.

Moderne kijkers hebben de sitcom opnieuw kunnen bekijken na de beruchte remake van de altijd populaire Rick & Morty dankzij Hulu, die hem pas vorig jaar nieuw leven inblies.

Nacht van de levende doden

In George Romero's Night of the Living Dead zijn er zombies. Night of the Living Dead, gedistribueerd door Continental, is zowel een geweldige heruitvinding van de hedendaagse zombiethriller als een boodschap over raciale relaties. Deze film, een pionier op het gebied van low-budget guerrillafilms, werd in de buurt van Pittsburgh opgenomen voor ongeveer $ 100.000. Het was destijds enigszins controversieel vanwege het gebruik van een zwarte hoofdrolspeler als hoofdpersoon en het 'buitensporige' gebruik van geweld en bloedvergieten volgens de normen van de jaren zestig. De slotscènes werken feilloos de sociale satire uit en leggen de basis voor een overvloed aan meer zombie-horrorfilms.

Nosferatu (1979)

Nosferatu was doordrenkt met Duitse expressionistische angst toen de film in 1922 voor het eerst werd uitgebracht. De film is een echte klassieker die op het punt stond onherhaald te blijven totdat Werner Herzog het meer dan 50 jaar later opnieuw probeerde. Het leek aanvankelijk onwaarschijnlijk dat Herzog, destijds bekend om zijn harde documentaires, zou terugkeren naar het verhaal, maar Nosferatu uit 1979 bewees het tegendeel. Deze stijlvolle recreatie is geproduceerd in twee talen: Engels en Duits, waarvan de laatste te zien is op Shudder.

Deze film staat alleen op de lijst vanwege het natuurlijke vermogen van het verhaal om meer dan een eeuw in de populaire cultuur te blijven bestaan. Bekijk NOS4A2, een draai aan een hedendaagse Joe Hill-klassieker, als je op zoek bent naar een meer eigentijdse interpretatie van het stuk.

Ring

De VHS die alles op gang bracht... Het toppunt van de J-horror-categorie is de bewerking uit 1998 van Ring, ook bekend als Ringu, met in de hoofdrollen Nanako Matsushima, Miki Nakatani en Hiroyuki Sanada. De verhaallijn van de film van Hideo Nakata, die was gebaseerd op de gelijknamige roman, diende als een haak en een slimme marketingstrategie. Het publiek werd overgelaten om te speculeren of het zich overgeven aan een film die iemand verbood te durven kijken, hen onbedoeld het doelwit van de vloek zou maken. De film diende daarna als inspiratie voor tal van Amerikaanse en Japanse remakes.

Het bloedbad van de slaapfeestjes

The Slumber Party Massacre laat zien hoe het desastreus kan aflopen met een paar vrienden voor de nacht. Deze film is voor iedereen die een feestje heeft gegeven terwijl hun ouders weg waren (sorry mam, je moest er op deze manier achter komen!).

In de film besluit Trish, het personage van Michele Michaels, een senior op de middelbare school, een onverwachte logeerpartij te organiseren met haar beste vrienden. Psychopaten zijn echter niet toegestaan! Een ontsnapte gek met een obsessie voor boormachines raast door de buurt, waardoor de avond in een neerwaartse spiraal terechtkomt. De film en zijn 100% op Rotten Tomatoes-remake zouden als waarschuwing moeten dienen om alle boren en schroevendraaiers altijd zorgvuldig weg te stoppen.

Het bloedbad van de kettingzaag in Texas

De eerste kijkers van de Texas Chain Saw Massacre kunnen bevestigen hoe angstaanjagend het destijds was om te zien. Wat deze film zo ongelooflijk fascinerend maakt, is het vermogen van Leatherface om angst op te roepen zonder woorden of zelfs maar de kleinste bewegingen te gebruiken. Alleen al bij hem in de buurt zijn, maakt me nerveus.

Het feit dat sommige moorden in de originele Texas Chain Saw Massacre gebaseerd zijn op feitelijke incidenten, is een ander verontrustend aspect van de film. De moorden op het scherm en het huidmasker van Leatherface zijn geïnspireerd op de moorden in Wisconsin gepleegd door seriemoordenaar Ed Gein tussen 1954 en 1957. De realiteit in deze situatie is even bizar, zo niet vreemder dan fictie.