Hoe de stemmen te versterken die we het meest nodig hebben?

Een nieuwe Poynter-nieuwsbrief is van en voor journalisten van kleur

We hebben veel nieuwsbrieven bij Poynter. Toen ik begon, hadden we geen redactie. Nu hebben we een dagelijkse nieuwsbrief, één voor vrouwen in de media, één voor lokale journalisten (hallo!), verschillende voor en over feiten en factcheckers, één over digitale tools, één over de pandemie, één voor studentjournalisten en één voor journalistiekdocenten. Het zijn net kleine tekstdiners voor mensen die om dezelfde dingen geven.

Vorige week lanceerde mijn collega Doris Truong een nieuwe nieuwsbrief, Het collectief , en het is er een die al onze aandacht verdient.

'Terwijl we de eerste verjaardag van de raciale afrekening in de Amerikaanse redacties naderen, blijven de unieke uitdagingen om een ​​gekleurde journalist te zijn, voortduren', schreef ze vorige week. “En wie begrijpt beter wat we doormaken dan iemand die het zelf heeft meegemaakt?”

The Collective, dat vanaf april maandelijks verschijnt, kwam voort uit discussies bij Poynter over hoe de diversiteit kan worden vergroot en een breder publiek kan worden bediend, vertelde Truong me.

'Altijd, Sam (Ragland, onze Poynter-collega) en ik zou zeggen dat dit iets is dat gekleurde journalisten moeten horen van andere gekleurde journalisten.'

En ze dachten dat het perfect zou zijn als nieuwsbrief. De TEGNA Foundation, die de lancering van de nieuwsbrief financiert, was het daarmee eens. Truong werkte samen met alumni van onze diversiteitsacademie en stafleden van kleur bij Poynter om ideeën voor de naam rond te kaatsen. Meta Viers , contentmanager bij PBS Kids, bedacht The Collective. En de kunst die je hier ziet komt van ontwerper Susana Sanchez-Young , over wie je meer te weten komt in een welkomstnieuwsbrief van The Collective. (Dat is je teaser naar) ga abonneren .)

Het idee bij elke stap van deze nieuwsbrief is om stemmen op te heffen en te versterken die we niet altijd horen - iets wat we veel meer moeten doen in onze branche en met ons werk.

In haar intro vorige week schreef Truong: “We willen horen over tijden dat je De Enige was. Of vertel ons hoe u anderen hebt laten inzien dat uw idee middelen waard was - en dat u de persoon was die de taak aankon. Je zou ervoor kunnen kiezen om een ​​voortdurende strijd te delen; velen van ons zijn bereid om medelijden te hebben. Hoe voel je je als iemand vraagt: 'Gaat het?' zonder vervolgactie? Hoe is het als iets in het nieuws je het gevoel geeft dat je gezien wordt? Tot wie wend je je als je je hart moet luchten over weer een frustrerende dag van emotionele arbeid?

Er is ook een Raad van Waarheidsvertellers, de beste naam ooit, die zal bijeenkomen om anonieme lezersvragen te beantwoorden.

Ik vroeg Truong wat voor pitches ze zoekt bij The Collective (let op: freelancers worden betaald voor hun werk, wat ze altijd, altijd zouden moeten zijn).

'Ik ben echt geïnteresseerd in hoe veel lokale redacties, vooral op plaatsen die grotendeels wit zijn, misschien maar één gekleurde journalist hebben', zei ze.

Misschien belichaamt die persoon meerdere 'alleen' categorieën - ras, geslacht, nationaliteit, seksualiteit, handicap en meer.

“En toch zijn zij de enige. Dus ik wil dat ze de steun van The Collective voelen, en ik wil dat andere mensen zien wat voor soort uitdagingen ze doormaken in die omgeving. Hoe kunnen ze in die omgeving blijven en slagen?”

In de nieuwsbrief en in onze branche wil ze ook dat gekleurde journalisten, op alle niveaus, zich gesterkt voelen om te spreken over kwesties die voor hen belangrijk zijn en om te weten dat ze niet de enigen zijn.

En voor blanke journalisten die bondgenoten willen zijn?

Luister, zei Truong, en maak ruimte voor anderen.

Dit stuk verscheen oorspronkelijk in Lokale editie , onze nieuwsbrief gewijd aan de verhalende verhalen van lokale journalisten