Hoe de AP een internationaal racket van zeevruchtenslavernij oppakte

Kyaw Naing, een slavenvisser uit Myanmar, praat met een bewaker via de tralies van een cel op het terrein van een visserijbedrijf in Benjina, Indonesië. (AP Foto/Dita Alangkara, Bestand)

Journalisten van The Associated Press wisten dat arbeidsmisbruik in de vishandel in Thailand een afschuwelijk maar publiek geheim was. Ze wilden het verhaal vertellen van een industrie die bol staat van mensenhandel, misbruik, slavernij en moord. En ze wilden de wereld aandacht geven.

De beste manier om dat te doen was om die gevangenen te vinden en de vis te volgen die ze op hun reis naar Amerikaanse tafels hadden gevangen, zei Martha Mendoza, een nationale verslaggever bij de AP en een Winnaar Pulitzerprijs .

'Je weet dat je achter de Heilige Graal aan gaat, toch?' een bron vertelde hen.

En ze stopten niet.

Afgelopen maart publiceerde de AP door Mendoza, Robin McDowell en Margie Mason: 'Slaves may have catch the fish you buy'. Ze volgden het verhaal van honderden slaven gered na hun onderzoek, hoe vis gevangen in Thailand komt terecht in de V.S. , hoe mannen scheidden van hun families weer met hen herenigd , meer reddingen , meer opnames van internationale bedrijven en oproepen tot een Amerikaanse boycot van slaaf gepelde garnalen.

De serie heeft won heel veel van onderscheidingen , te .

Als onderdeel van Poynter's doorlopende serie over sociale-rechtvaardigheidsjournalistiek in de aanloop naar de honderdjarige editie van de Pulitzerprijzen, spreken we met journalisten over modern werk dat onrecht aan de kaak stelt. Via e-mail sprak Mendoza met Poynter over het rapporteren van de verhalen over de visserijsector van de AP, het werk dat is gedaan om hun bronnen te redden en de decennia van journalistiek van haar team die leidden tot de serie.

Hoe begon deze serie voor jou en je team?

Het duurde een jaar van graven voordat we op een houten veerboot zaten die op weg was naar het afgelegen eilanddorp Benjina in Indonesië, een deel van het jaar onbereikbaar vanwege de stormachtige zeeën. Er waren geen wegen en weinig elektriciteit. De enige manier om een ​​bericht naar de buitenwereld te krijgen, was door een heuvel te beklimmen en te bidden voor een klein, flikkerend telefoonsignaal.

Er was echter één bedrijf: een groot visserijbedrijf. Zes Thaise trawlers lagen aangemeerd in de haven toen we aankwamen, met meer dan 80 anderen die nog op zee waren. Na een paar dagen konden we met tientallen vissers praten, de meesten uit Myanmar. Het niveau van wanhoop was onthutsend. Sommigen werden opgesloten in een kooi omdat ze hadden gevraagd om naar huis te gaan. Op een met jungle bedekt bedrijfskerkhof lagen de lichamen van meer dan 60 vissers, de meesten begraven onder valse namen. 'S Nachts renden mannen achter ons aan op winderige, stoffige paden, waarbij ze stukjes papier in onze handen stopten met de namen en adressen van familie thuis. 'Alsjeblieft,' smeekten ze. 'Zeg ze dat we nog leven.'

Ik vermoed dat er een punt was in je verslaglegging, misschien toen je mensen in kooien zag opsluiten, dat je wist dat dit verhaal groots zou worden. Kun je ons er iets over vertellen?

Robin McDowell was woedend over wat ze op Benjina zag en hoorde. Ze beklom een ​​heuvel achter het vissersbedrijf, de enige plek waar het signaal sterk genoeg was om een ​​sms-bericht naar Margie Mason in Jakarta te sturen: 'Je gaat dit niet geloven!'

We hebben niet veel tijd besteed aan het nadenken over hoe groot het verhaal zou worden. We waren echt gefocust op de verantwoordelijkheid die we nu hadden voor deze mannen en de noodzaak om een ​​verhaal naar buiten te brengen dat een echte impact zou hebben. Dat betekende dat we moesten bewijzen waar de vis uiteindelijk terechtkwam, het verhaal integer en gedetailleerd vertellen en de mannen beschermen tegen verdere uitbuiting of schade als slachtoffers van mensenhandel. Het was een heel intense tijd. Af en toe vroegen we ons af of het iemand anders iets kon schelen, maar we waren behoorlijk missiegedreven. We zijn verheugd en nederig over de respons tot nu toe, maar we weten dat er nog veel meer te gaan is.

Deze serie is gebaseerd op onderzoeksrapportage, maar er is ook veel andere journalistiek aan toegevoegd. Kun je ons iets vertellen over het werk en de rest van het betrokken team?

Een jaar lang, bijna elke ochtend en avond in wereldwijde, statische gesprekken, hebben we een strategie uitgestippeld met onze redacteur Mary Rajkumar, elkaar geïnformeerd over de laatste ontwikkelingen, nagedacht over onmogelijke volgende stappen, elkaar aangespoord om meer te doen, onderhandeld over een zinsstructuur, zei vermoeide goedemorgens en goede nachten en lachte om de ondoorgrondelijkheid van het leven, de mensheid en de kracht van het vinden en rapporteren van de waarheid.

Wij zijn een team van vier vrouwen van AP-journalisten die om elkaar en onze verhalen geven: Robin McDowell bracht twee decennia verslag uit over Azië. Haar rapporten uit Cambodja en Myanmar belichtten de moeilijkheden waarmee jonge democratieën worden geconfronteerd nadat ze uit het militaire bewind, burgeroorlogen en gruwelijke mensenrechtenschendingen zijn gekomen. En in Indonesië, waar mannen jarenlang, soms tientallen jaren vastzaten, had Robin toezicht gehouden op een druk bureau dat op alles reageerde, van aardbevingen en tsunami's tot terroristische aanslagen.

Margie Mason, een AP-reporter die al meer dan tien jaar in Azië woont, is gespecialiseerd in medisch schrijven, inclusief verslaggeving over SARS en vogelgriep. De verhalen van Margie brengen focus en aandacht op de schrijnende armoede en mensenrechtenschendingen in de hele regio. Sinds ze twee jaar geleden bij de AP kwam, heeft Esther Htusan meedogenloos verhalen nagestreefd over mensenrechtenschendingen in Myanmar na een halve eeuw dictatuur. Haar interesse in het verslaan van Rohingya-moslims was bijna ongehoord in een land waar een groot deel van de bevolking - inclusief lokale journalisten - leden van de lang vervolgde minderheid met minachting aankeek.

Jij en je team hebben de stap gezet, die is geprezen en bekroond, om ervoor te zorgen dat de mensen die je citeerde veilig waren en bevrijd van slavernij. Vertel ons over die beslissing. Heb je zoiets eerder meegemaakt?

We stonden voor een ethisch dilemma: publiceren of beschermen? Het gevoel dat ze niets meer te verliezen hadden, riskeerden tot slaaf gemaakte vissers hun leven om hun verhalen te vertellen. We wisten dat ze schade konden oplopen, of erger nog, als hun namen en afbeeldingen werden gepubliceerd. Hun afbeeldingen vervagen was nooit een optie; noch de journalistieke normen van AP, noch ons team zouden dit toestaan. Het verbergen van hun identiteit was een mogelijkheid, maar dat zou het verhaal van zijn kracht ontnemen. In plaats daarvan hebben we met de steun van het AP-management hulp gezocht bij de Internationale Organisatie voor Migratie, die samenwerkte met de Indonesische Marine Police om ervoor te zorgen dat alle acht mannen die op foto's en video's te zien waren, van het eiland waren voordat het verhaal begon - een moeilijke taak gezien de slecht weer, de afgelegen ligging van het eiland en het wantrouwen van de mannen (sommigen weigerden te vertrekken totdat we belden om hen te verzekeren dat het veilig was).

Elk complex verhaal brengt nieuwe journalistieke dilemma's met zich mee, maar een redding regelen? Dat was een primeur.

Wat heb je nog meer gezien als resultaat van de serie?

Meer dan een dozijn vermeende mensenhandelaars gearresteerd (acht veroordeeld en veroordeeld tot nu toe); voor miljoenen dollars aan zeevoedsel en schepen in beslag genomen; een federale wettelijke maas in de wet werd eerder dit jaar gedicht toen president Obama een wet ondertekende die een bepaling bevat die de invoer van door slaven geproduceerde goederen verbiedt. Thai Union, een van 's werelds grootste exporteurs van zeevruchten, zegt dat het 1.200 werknemers van uitbestede garnalenverwerkingsschuren heeft aangenomen voor veiliger, strenger gereguleerde interne banen met een fatsoenlijk loon.

Heeft u of uw team contact gehouden met de mensen die u heeft geprofileerd en die na jaren in gevangenschap naar huis zijn teruggekeerd? Hoe passen ze zich aan?

Er zijn mooie reünies geweest, maar velen zijn inmiddels opgezadeld met schaamte nadat ze na jaren in het buitenland met lege handen naar huis waren teruggekeerd. Sommigen hebben gezworen hun familie nooit meer te verlaten; een paar, die niet in staat zijn om aan de cirkel van armoede en wanhoop te ontsnappen, zijn al teruggekeerd naar Thailand en werken in twijfelachtige omstandigheden. Velen hadden gehoopt dat de verantwoordelijke bedrijven door de internationale gemeenschap of rechtbanken zouden worden gedwongen om de vissers te compenseren voor jarenlange dwangarbeid. Dat is niet gebeurd. Sommigen waren getuige in strafzaken tegen gearresteerde mensenhandelaars. Een handvol is geholpen door humanitaire NGO's. Veel van deze mannen hebben nog regelmatig contact met ons.

Welk advies heb je voor journalisten die verslag doen van mensenrechten of dat willen doen? Waar moeten ze beginnen?

Dag in, dag uit besteden journalisten die Poynter-blogs lezen al over mensenrechten, of het nu op scholen, rechtbanken, wetgevende macht of gemeenschappen is. We moedigen iedereen aan om vol te houden! Sommige mensenrechtenschendingen zijn publiek geheim en de samenleving heeft de neiging ze gewoon te accepteren. niet doen. Als journalisten kunnen we een publiek geheim houden en mensen het laten zien voor wat het werkelijk is. Het is zwaar en kan emotioneel uitputtend zijn, maar het is zo belangrijk om niet op te geven, zelfs als je wordt verteld dat het onmogelijk is. Dit project is het bewijs dat journalistiek een verschil kan maken en echt een stem kan geven aan degenen die onzichtbaar zijn.

Welke andere verhalen over mensenrechten en sociale rechtvaardigheid verdienen volgens u op dit moment onze aandacht?

Daag onrecht overal en altijd uit. Hier zijn slechts een paar voorbeelden: mensenhandel, misstanden door migranten, ongelijkheden in het onderwijs, misstanden in het strafrecht, racisme, seksisme, vernietiging van het milieu, zakelijke en politieke corruptie, religieuze en culturele aanvallen, ongelijkheden in de gezondheidszorg. We zijn net begonnen hier...

BESTAND – Op deze bestandsfoto van vrijdag 3 april 2015 steken Birmese vissers hun hand op wanneer hen wordt gevraagd wie van hen naar huis wil op het terrein van het vissersbedrijf Pusaka Benjina Resources in Benjina, Aru-eilanden, Indonesië. Op donderdag 10 maart 2016 zijn vijf Thaise vissersbootkapiteins en drie Indonesiërs veroordeeld tot drie jaar cel voor mensenhandel in verband met slavernij in de visindustrie. De verdachten werden in mei 2015 gearresteerd in het afgelegen eilanddorp Benjina nadat het misbruik twee maanden eerder door The Associated Press in een rapport aan het licht was gebracht. (AP Foto/Dita Alangkara)