Hoe grappig te zijn in een pandemie

Stephanie Hayes' zou beginnen als een nieuwe humorcolumnist. Toen sloeg het coronavirus toe

Van een pre-pandemische fotoshoot. Foto door Scott Keeler, Tampa Bay Times

De laatste dag van Stephanie Hayes als redacteur bij de Tampa Bay Times was 13 maart.

Zij en haar man hadden een droomvakantie om te nemen, en toen kwam ze terug om een ​​nieuwe rol te beginnen: humorcolumnist.

Je weet wat er daarna gebeurde. Naast het omgaan met de snel sluitende wereld, moest Hayes uitzoeken hoe ze haar nieuwe baan moest doen.

'Ik had zoiets van, oh mijn God, wat moet ik doen?' zei Hayes. “Ik kan geen humorcolumn beginnen midden in een pandemie. Dit is gek.”

Nu een paar onthullingen: Poynter is eigenaar van de Tampa Bay Times. Ik ben een digitale abonnee. ik werk aan een gemeenschap en de Times is mijn redactiepartner. En ik ken Hayes het beste via Poynter's Women's Leadership Academy. Vlak voor de pandemie kwam ze bij mij thuis voor een alumnidiner.

Ik heb ook met verwondering gekeken hoe ze deze enorme spil maakte. En ik wilde weten - hoe deed ze dat? Vooral nu.

In maart, met twee weken vrij en niets om haar af te leiden, probeerde Hayes hersenloze interieurshows te kijken om de paniek af te weren. Het hielp niet.

Een collega stelde voor “1 dode op zolder: Na Katrina” door Chris Rose, die bij de New Orleans Times-Picayune werkte. Er klikte iets. Rose ging door de crisis met zijn gemeenschap, ontdekte Hayes, 'dus het was niet alsof hij probeerde hun problemen op te lossen of oplossingen te geven of echt partij te kiezen, het was gewoon om er te zijn en met deze gemeenschap door de wereld te lopen nadat ze had iets meegemaakt.”

Ze hoefde geen antwoorden of oplossingen of hottakes te hebben, besefte Hayes.

Ze moest er gewoon zijn.

Haar eerste column droeg deze kop : “Als je nieuwe columnist vind ik het jammer dat alles slecht gaat.”

Haar columns hebben sindsdien de bizarheid van 2020 vastgelegd, van pandemische huisdieren ( 'Kijk naar mijn kleine hondje als je je dood voelt van binnen' ) tot culinaire quarantainewanhoop ( 'Ik bestelde pizza bij Pasqually's, dat is Chuck E. Cheese in vermomming ”) tot sociale rechtvaardigheidskwesties ( 'Net als tatoeages van exen, zullen historische beelden alleen maar teleurstellen' ) tot de lange slag van sociaal isolement ( 'Voelt het alsof iedereen weer aan het chillen is?' ).

Nu, een paar keer per week, geeft ze lezers een pauze als we zoveel buiten onze controle hebben. De wereld heeft geen behoefte aan meer politieke meningen, zei ze. Haar uitdaging is om daar omheen te zwemmen en te vinden wat we gemeen hebben.

Daar hoort vaak humor bij. Altijd, het omvat hart.

Op vrijdagavond, toen het nieuws zich verspreidde over de dood van de rechter van het Hooggerechtshof, Ruth Bader Ginsburg, bestelden Hayes en haar familie pizza en maakten zich klaar om 'Mulan' te kijken.

Ze had haar zondagscolumn al ingeleverd. Ze stoof de hele film door. Daarna begon ze te schrijven.

Zaterdagochtend was haar stuk live. De kop stopte mijn morning doom scroll. Het leest: “Ter ere van korte vrouwen .” Het einde houdt dit in:

Hier is het deel waar we zeggen dat ze helemaal niet klein was, dat ze enorm was, groter dan het leven. Dat we allemaal enorm kunnen zijn als we onszelf niet beperken.

Maar de waarheid is dat ze klein was. Klein is geen slecht woord. Het is maar een woord. Elk soort bijvoeglijk naamwoord voor elk soort mens bestaat, en ze verdienen allemaal dezelfde kans in het leven. Dat is wat Ruth Bader Ginsburg ons wilde laten weten.

Als er zoveel is om boos over te zijn, heeft Hayes een manier gevonden om humor te gebruiken om te ontwapenen. En soms, zoals bij haar stuk over RBG, gebruikt ze daar ook haar menselijkheid voor.

Dit stuk stond oorspronkelijk in Local Edition, onze wekelijkse nieuwsbrief over lokaal nieuws. Kristen Hare dekt het bedrijf en de mensen van lokaal nieuws voor Poynter.org en is de redacteur van Locally. U kunt zich hier abonneren op haar nieuwsbrief. Kristen is bereikbaar via e-mail of op Twitter op @kristenhaar.