Opinie: in een digitale wereld hebben tijdschriftomslagen nog steeds een enorm gewicht

Van de Vogue-foto's van vice-president Kamala Harris tot de onzichtbaarheid van voormalig first lady Melania Trump, de impact van tijdschriftomslagen blijft aanzienlijk.

Tijdschriftcovers van Vogue, Time en Der Spiegel die de aandacht van het publiek hebben getrokken, ondanks de verschuiving naar een digital-first mediawereld.

Tijdschriftenomslagen zijn weer in het nieuws. Vogue's cover van vice-president Kamala Harris is slechts de laatste die de brede aandacht van het publiek trekt. Het zal niet de laatste zijn. De kracht van de gedrukte tijdschriftomslag is altijd aanzienlijk geweest.

De redacteuren met wie ik regelmatig spreek, zeggen dat wanneer politici of beroemdheden worden geïnterviewd, ze altijd vragen of het omslagmateriaal is. Ze geven er niet om dat ze op internet, op sociale media, in een app of in welke digitale ruimte dan ook worden vermeld. Het enige waar ze om geven is of ze op de omslag van het gedrukte tijdschrift zullen staan.

High-profile mensen, het is duidelijk, kennen de kracht van de tijdschriftomslag.

De uitgever van People en Español, Monique Manso, vertelde me onlangs dat de belofte van een gedrukte omslag de sleutel was om toegang te krijgen tot belangrijke mensen. 'Het is het printstuk dat ervoor zorgt dat ze dat exclusief willen geven', zei ze.

De hoofdredacteur van het tijdschrift, Armando Correa, beschreef een exclusieve beroemdheid waarbij het kind van de persoon voor het eerst in het openbaar gefotografeerd zou worden, maar op de gedrukte omslag van het tijdschrift stond een voorwaarde.

Maar zoals ik vertelde Scarlet Fu op Bloomberg's Quicktake , is de beslissing van wat er op de omslag komt nog steeds het voorrecht van de redacteur, hoewel het publiek het misschien niet leuk vindt.

Vogue's keuze voor omslagfoto's voor de editie van februari 2021, met Harris die jeans en sneakers droeg, werd begroet door een tsunami van reacties op sociale media waarin het tijdschrift werd beschuldigd van het 'witwassen' van de vice-president en het tonen van gebrek aan respect voor haar door zo'n nonchalante, informele publicatie te publiceren. afbeelding.

In mijn interview met Fu vroeg ze waarom Vogue geen gesplitste omslag maakte - verschillende omslagen voor hetzelfde nummer publiceerde - met de vice-president. (Haar vraag kwam voordat Vogue aankondigde dat het een gesplitste omslag in beperkte oplage zou afdrukken met een andere foto die ze eerder alleen voor digitaal hadden gepland.)

Gesplitste covers zijn geen nieuw idee. ik heb een verzameling tijdschriften daterend uit 1963 met gesplitste hoezen. Ze werden gebruikt om verschillende namen, afbeeldingen, omslaglijnen te testen - noem maar op. In andere gevallen produceerden tijdschriften meerdere omslagen als verzamelobjecten. TV Guide heeft bijvoorbeeld omslagen voor verzamelaars uitgegeven ter ere van het 35-jarig jubileum van Star Trek.

In zijn hoogtijdagen zou Redbook verschillende covers hebben: een voor abonnees en een voor de kiosken. Voor de kioskeditie kregen mensen een omslagregel met het woord 'seks' erin. Voor abonnees zou dat woord worden veranderd in 'liefde'. Zelfde omslag, maar andere bewoording.

Een losse editie van Redbook, links, en een abonnee-editie, rechts.

Men's Health deed vaak hetzelfde en benadrukte seks en geheimen voor het bouwen van buikspieren op de verkoopomslagen voor één exemplaar.

Een kiosk-editie van Men's Health, links, en een abonnee-editie, rechts.

Het denken in beide gevallen was dat het woord “sex” vestigt de aandacht van de kiosk kopers te pakken en hen op te pikken het tijdschrift. Die extra nadruk is niet nodig voor abonnees, die al een relatie met de tijdschriften.

En de trend zet zich vandaag voort. InStyle magazine is daar een perfect voorbeeld van. Kijk naar het februarinummer - abonnees krijgen één omslag met minimale dekkingslijn, een titel die je nauwelijks kunt zien, en een full-body shot van actrice en regisseur Regina King. Kiosken krijgen nog een omslag met een zeer grote en gedurfde omslaglijn en een grote close-up van King.

Een kiosk-editie van InStyle, links, en een abonnee-editie, rechts.

In januari stond InStyle voormalig president Barack Obama op de omslag van de abonnee, terwijl actrice Jodie Comer in de kiosk stond.

Een kiosk editie van InStyle, links, en een abonnee editie, rechts.

Maar er kan een nieuwe vraag ontstaan. Moet er nog een cover zijn om het social media-beest te temmen?

Kijk naar de voormalige first lady Melania Trump, die zeker de kracht van de tijdschriftomslag kent, aangezien ze jarenlang een professioneel model was. Van Vogue tot de Britse GQ, Trump sierde de covers van veel topmodetijdschriften. Maar als first lady had ze niet zo'n blootstelling. In haar vier jaar in het Witte Huis poseerde ze niet één keer voor een dekmantel. Veel andere first ladies kregen dat dekkingsvoorrecht aangeboden: Michelle Obama en Laura Bush, om er maar twee te noemen, maar niet Trump.

Legden redacteuren een politiek statement door haar te negeren? Of waren ze bang voor de pushback van sociale media die het publiek niet schuwt om uit te delen?

De tijdschriftomslag is nog steeds een krachtig hulpmiddel. Kijk maar naar de omslag van 25 januari van The New Yorker of de omslag van januari van het tijdschrift New York.

Recente covers van The New Yorker, links, en New York Magazine, rechts.

Of vergelijk de omslag van Time magazine en de redactionele uitspraken. Toen ze in 2016 voormalig president Donald Trump verkozen tot Persoon van het Jaar, luidde de titelregel 'President of the Divided States of America'. Maar toen ze president Joe Biden en vice-president Harris verkozen tot Persoon van het Jaar 2020, luidde de voorpagina 'Changing America's Story'.

Time Person of the Year covers met president Joe Biden en vice-president Kamala Harris, links, de 2020-selectie, en voormalig president Donald Trump, rechts, de 2016-selectie.

Je kunt je afvragen of het land tegenwoordig minder verdeeld is dan vier jaar geleden?

Sociale media zijn nu een stormram die redacteuren kan dwingen van gedachten te veranderen en covers te maken om die op sociale platforms tevreden te stellen. Mijn vraag is, zijn die mensen die reageren op sociale media eigenlijk klanten van het tijdschrift?

Het gevaar bestaat dat de macht van de redactie wordt overgedragen aan massa's die helemaal geen afspiegeling zijn van het tijdschriftpubliek. Als iedereen redacteur is, is niemand redacteur.