SPJ-onderzoek suggereert dat een toename van PIO's een negatieve invloed heeft op de journalistiek

Volgens een reeks onderzoeken, gesponsord door de Society of Professional Journalists, maken openbare voorlichters (PIO's) het moeilijker om toegang te krijgen tot interviews en informatie. SPJ legt haar zorgen voor aan de Excellence in Journalism nationale conferentie en zal een sessie bevatten genaamd 'Censuur door PIO: Challenging Gag Orders on News Sources.'

SPJ meldt: 'In de afgelopen 25 jaar is er een relatief snelle trend geweest om medewerkers te verbieden om met journalisten te communiceren zonder verslag uit te brengen aan een of andere autoriteit, vaak openbare voorlichters.'

Studie door Carolyn Carlson van Kennesaw State University

De claim wordt ondersteund door zeven onderzoeken uitgevoerd door voormalig SPJ-president Carolyn Carlson van Kennesaw State University. Carlson is een oude Associated Press-reporter die haar doctoraat behaalde terwijl ze onderzoek deed naar hoe PIO's informatie controleren. Carlson ondervroeg politieverslaggevers, politie-PIO's, wetenschapsschrijvers, onderwijsschrijvers en algemene opdrachtverslaggevers. Politieverslaggevers, zei ze, zijn de meest getroffen groep die ze heeft ondervraagd. Haar onderzoek zei, 'Het is ongebruikelijk dat misdaadverslaggevers politieagenten kunnen verhoren zonder eerst langs het voorlichtingsbureau van de politie te gaan. Bijna 60 procent zei dat ze een deel van de tijd of zelden met succes officieren konden interviewen, terwijl 26,1 procent zei dat dat nooit is gebeurd.'

Het handboek mediarelaties , waarvan de auteurs zeggen dat het 'het grote blauwe boek over Capitol Hill' wordt genoemd, adviseert de overheid, verenigingen, non-profitorganisaties en gekozen functionarissen:

“Het moet aan alle medewerkers duidelijk worden gemaakt dat ze alleen met de media mogen omgaan als ze toestemming hebben van het PR-team. Verlies van controle over communicatie kan een ramp zijn voor een organisatie, wat leidt tot publieke controverse en verlies van geloofwaardigheid. Als de communicatiedirecteur het ene zegt tegen een verslaggever, en een ander personeelslid iets anders, dan zal de verslaggever dat conflict ten volle onder de aandacht brengen.'

Het advies vervolgt:

“De meeste organisaties hebben een beleid om niet met journalisten te praten, maar dit is moeilijk af te dwingen in een grote organisatie. Als dit gebeurt en de verantwoordelijke zich kenbaar maakt, kun je het beste zo snel mogelijk ingrijpen. Gewoonlijk neemt het senior management een zeer vage kijk op ongeoorloofd contact met de pers en zal het daarbij helpen. Dit is geen heksenjacht, die, zoals eerder vermeld, meestal een mislukking is. Dit is slechts een organisatie die haar medewerkers duidelijk maakt dat er beleid is dat haar communicatiestrategieën stuurt.'

Het helpt als een overheidsinstantie openlijk zegt met journalisten te willen praten. Bij NASA, bijvoorbeeld, verplicht de Space Act van 1958 de verspreiding van de wetenschappelijke bevindingen van het bureau onder een zo breed mogelijk publiek. De Unie van Bezorgde Wetenschappers zei: uit het onderzoek onder journalisten bleek dat NASA een van de gemakkelijkst te dekken bureaus was. Aan de andere kant, de richtlijnen van het National Cancer Institute zeggen: 'Alle media-vragen moeten worden gericht aan de NCI Media Relations Branch.'

SPJ verhoogde zijn bezorgdheid over PIO's die zoveel invloed hebben op de berichtgeving in juli 2014 toen SPJ, samen met 37 andere journalistieke organisaties (waaronder IRE, ONA, de Environmental Journalists Association en The Reporters Committee for the Freedom of the Press) stuurde een brief aan president Barack Obama klagen dat PIO's 'voor interviews schriftelijke vragen eisten, PIO's interviews met uitzendkrachten lieten monitoren en leiding geven, werknemers verboden om met journalisten te praten en verslaggevers zwart te maken die te agressief ondervragen.'

De eerste letter veranderde niets, dus dezelfde groepen, deze keer met een dozijn meer toegevoegd aan hun gelederen, schoten weg weer een brief in 2015. Nu, onder president Donald Trump, blijven dezelfde problemen met PIO's die de informatiestroom controleren, verankerd. De nieuwsorganisaties klaagden opnieuw bij de Trump administratie met dezelfde non-resultaten. In 2017 nam SPJ een resolutie aan: verzette zich tegen wat het de 'gemandateerde opruimingscultuur' van de regering noemde, waarbij van journalisten wordt geëist dat ze via PIO's gaan om met overheidspersoneel te praten.

Journalisten en politie

Journalisten vertellen me dat ze in toenemende mate niet rechtstreeks kunnen praten met politieagenten die op de beat zijn. Uit het door SPJ gesponsorde onderzoek bleek: 'Toegang tot de chef kan bij sommige verhalen nuttig zijn, maar in veel verhalen over specifieke misdaden of incidenten proberen verslaggevers vaak een eerstelijnsfunctionaris of onderzoeker te interviewen. Meer dan de helft meldde echter dat de PIO hen daadwerkelijk verhinderde om officieren en onderzoekers tijdig te interviewen (33,7 procent soms, 18,4 procent meestal en 4,9 procent altijd).

Een derde van de journalisten meldde dat toen ze functionarissen vroegen waarom ze werden geblokkeerd om met officieren te praten, hun werd verteld dat het 'gewoon departementaal beleid' was dat alleen topfunctionarissen of de PIO interviews konden geven. Het is vooral waar, zo blijkt uit het onderzoek, dat op plaats delict meer dan de helft van de ondervraagde journalisten zei dat ze zelden of nooit met rechercheurs of agenten mogen praten.

Bron: Carolyn S. Carlson en Paymon Kashani, maart 2016 http://spj.org/pdf/sunshineweek/police-pios-survey-report.pdf

'De meest angstaanjagende statistiek in het lichaam van mijn onderzoek,' zei Carlson, 'is dat meer dan de helft van de PIO's die we hoorden toegaven dat ze bepalen wie ze kan dekken. Ze verbieden hele publicaties en netwerken en shows. Het zou anders zijn als het geen overheidsinstantie was.'

En uit het onderzoek onder PIO's blijkt dat 'drie vierde het nodig vindt om toezicht te houden of anderszins toezicht te houden op de interviews met politieagenten die ze wel geven.'

Kathryn Foxhall, lid van SPJ's Freedom of Information Committee, zei tegen Poynter: 'Ik denk niet dat er enige twijfel over bestaat. Als je praat met mensen die onder toezicht staan ​​van een PIO, krijg je een heel ander verhaal dan wanneer je vrij bent om met een bron te praten zonder dat toezicht.'

Foxhall zei dat in de afgelopen decennia universiteiten public relations-majors hebben voortgebracht terwijl het aantal journalisten krimpt.

'PIO's zijn machtig omdat journalisten er zo afhankelijk van zijn.'

Ze zei dat journalisten merken dat ze minder tijd hebben om originele informatie te produceren, dus vertrouwen ze op PIO's om hen materiaal te geven. Dat vertrouwen betekent dat journalisten terughoudender zijn om PIO's terug te dringen uit angst dat ze zullen worden afgesneden van de toegang en informatie die ze wel krijgen. Foxhall zei: 'Ze zijn ook krachtig omdat ze dit knelpunt hebben gecreëerd - we moeten naar hen teruggaan. We kunnen niet naar iemand anders in het agentschap gaan.'

Een verslaggever van de New York Times vertelde de National Press Club in 2017 dat ze in de afgelopen 10 jaar bijna geen toegang heeft gehad tot loopbaanpersoneel bij de EPA. SPJ publiceerde een schepel vol met andere voorbeelden van serieuze verslaggevers die achter belangrijke verhalen aanzaten en werden geblokkeerd door PIO's.

Scientific American heeft een verhaal gepubliceerd dat beschrijft een andere verontrustende trend genaamd 'close-hold embargo's' waarin een overheids-PIO journalisten bijeenroept en aanbiedt om hen een briefing te geven over een aanstaande aankondiging, maar in ruil daarvoor zou de journalist geen 'vragen stellen aan bronnen die niet zijn goedgekeurd' door de regering totdat het groen licht wordt gegeven.'

Het verhaal citeerde de New York University-professor journalistiek Ivan Oransky, de oprichter van de embargo horloge blog, als te zeggen: 'Ik denk dat het diep verkeerd is.' (Embargo Watch heeft ook een erelijst van bureaus die bezwarend embargobeleid opheffen. )

De mening van een PIO

Don Aaron is al meer dan 30 jaar een vriend van mij.

Hij is een voormalig verslaggever die 27 jaar lang leiding heeft gegeven aan het Public Affairs-kantoor van de politie van Nashville, Tennessee. Hij heeft gediend onder vier politiechefs. Hij staat erop dat wanneer journalisten zijn kantoor bellen, ze met een mens praten, niet met een opname. 'S Nachts krijgen verslaggevers een veldkapitein op afroep. Ik vroeg Don waarom journalisten door PIO's moeten gaan om bij agenten te komen.

'Als een verslaggever iets heeft dat hij probeert na te jagen, laten we dan helpen door het kanaal terug te zijn naar de persoon die de kennis heeft', zei hij. 'Op deze afdeling heb ik 'ga naar' mensen. Als iemand over heroïne wil praten, er zijn mensen op deze politieafdeling die veel weten over heroïne en opioïden. Als iemand wil praten over een cold case moord, zal ik die persoon in contact brengen met een detective. Ik heb manieren om die mensen te bereiken die de journalist niet heeft.'

Hij zei dat er momenten zijn dat een agent die op een oproep reageert, niets met de media te maken wil hebben.

'Als dat gebeurt, is het aan mijn staf om de verslaggever te vertellen wat het onderzoek laat zien.'

Soms, zei hij, praten agenten misschien niet graag voor de camera of weten ze niet wat ze moeten zeggen. Soms wil de politie bij hun collega's niet overkomen als grootse of publicitaire honden.

'Ik had een sergeant die reageerde op een flatgebouw in Nashville waar een bejaarde overwoog om te springen en de sergeant deed geweldig werk door de persoon naar beneden te helpen en de hulp te krijgen die ze nodig hadden', zei hij. 'Ik moest die sergeant vragen om te gaan zitten en met een journalist te praten over wat hij had gedaan.'

bedoel bypass IOP's

Carlson zei dat journalisten reden hebben om zich zorgen te maken dat openbare voorlichtingsbureaus hun boodschap steeds vaker rechtstreeks naar het publiek brengen.

Sociale media maken het gemakkelijk voor ambtenaren om persoonlijke gesprekken met journalisten te omzeilen.

Vanmorgen, Sheriff Ennis W. Wright van Cumberland County, North Carolina, gepost op Facebook video waar hij uitlegde hoe een schietpartij waarbij agenten betrokken waren, zich ontvouwde. De sheriffafdeling vertelde Poynter dat het een manier was om het zicht van de sheriff op de schietpartij voor het publiek te krijgen zonder een half dozijn afzonderlijke interviews of een persconferentie te geven. Het was de eerste keer dat de sheriff een officiële verklaring rechtstreeks op sociale media plaatste. De sheriff zei dat journalisten vrij zijn om de op Facebook geplaatste verklaring te gebruiken. Sommigen deden precies dat.

De National Information Officers Association ontmoette vorige week in Florida. De conferentie omvatte een sessie die PIO's vertelde of ze inhoud kunnen produceren die journalisten onbewerkt zullen weergeven:

'Het is jouw verhaal en je bureau moet er centraal in staan, het tempo en de belangrijkste boodschap aansturen. Je eigen nieuws brengen - of het verhaal nu 'goed voelen' of 'niet zo goed' is - is een effectieve manier om zowel transparant te zijn naar degenen die je bedient als onsmakelijke berichtgeving door traditionele media te minimaliseren. Wanneer u uw eigen nieuws brengt door inhoud te produceren en te verspreiden, zullen verslaggevers en redacteuren het waarschijnlijk gebruiken. Of het nu gaat om een ​​simpele soundbite die ter plaatse met een telefoon is opgenomen, of een volledig geproduceerde video met mooie productieapparatuur, de media in de meeste markten in het land zullen uw inhoud vaak gebruiken en onbewerkt weergeven.'

Carlson zei dat ze zich het meest zorgen maakt dat jongere journalisten geen moment zullen kennen waarop ze rechtstreeks toegang kunnen krijgen tot de bronnen die ze nodig hebben zonder tussenkomst van een derde partij.

'Als lerares ontdekte ik dat jonge mensen niet beseffen dat dit niet per se de beste manier is om dingen te doen', zei ze. 'Ze moeten niet alleen op PIO's vertrouwen om informatie te krijgen. Als de PIO's het hen niet willen geven, zijn ze klaar; ze kunnen het verhaal niet doen. Ze snappen niet dat ze het anders moeten doen.'

In mijn jaren als journalist hebben professionele voorlichtingsfunctionarissen zoals Don Aaron en anderen me geholpen om complexe verhalen van de CDC, NASA of het Amerikaanse leger te verslaan; gaandeweg hebben ze me enkele sleutels geleerd om met PIO's te werken.

1. Wees eerlijk over waar u aan werkt. lieg niet . Je hoeft ze niet alles te vertellen wat je weet, maar het is mijn ervaring dat als je een PIO vertelt dat je naar problemen in hun bureau kijkt, ze harder zullen werken om je bewijs te leveren waar je misschien niets vanaf weet. Het bewijs zal uw verhaal misschien niet veranderen, maar u kent in ieder geval de beste verdediging van het bureau. Ik weet dat dit idee controversieel zal zijn, maar als ik iets schrijf waarvan ik weet dat het onderwerp van mijn verhaal het niet leuk zal vinden, deel ik soms belangrijke stukken van het verhaal voordat ik het publiceer om eventuele argumenten tegen wat ik heb geschreven te horen. Ik zorg ervoor dat de proefpersoon weet dat ik geen toestemming vraag om het verhaal te melden, maar ik sta ervoor open gaten in mijn bevindingen te prikken voordat ik het rapporteer. Het maakt het verhaal kogelvrij als je het verhaal wel meldt.

2. Geef toe wat je niet weet. Stuur een signaal naar de PIO dat u nuances en details over hun bureau wilt leren. Geef het signaal dat je het verhaal goed wilt hebben en het is prima dat ze je achtergrondinformatie en advies geven. PIO's kunnen vooral handig zijn als je nieuw bent op een beat of nieuw bent in een community. Ze stellen het op prijs als journalisten de tijd nemen om te leren hoe hun bureau werkt en om hun gevoeligheden te begrijpen.

3. Persoonlijk contact is beter dan e-mail . Sommige openbare voorlichtingsbureaus maken het moeilijk om met een persoon te praten en willen dat u aanvraagformulieren invult. Maar neem geen genoegen met zulke onpersoonlijke transacties. Persoonlijke interacties bouwen vertrouwen op. Geef de PIO manieren om buiten kantooruren contact met u op te nemen. Moedig hem/haar aan om je tips en leads te geven.

4. Wees realistisch. PIO's klagen dat journalisten alles 'in een haast' nodig hebben, terwijl met meer vooruitdenken en planning de deadlines niet zo urgent hoeven te zijn. PIO's weten misschien hoe ze in contact moeten komen met de mensen met wie je wilt praten, maar het daadwerkelijk opsporen van drukke mensen kost tijd. En zelfs dan kan de persoon met wie u wilt spreken nog andere verplichtingen hebben. Je bent niet altijd een prioriteit.

5. Verwacht niet dat een PIO alles weet. Het is niet mogelijk voor een voorlichter om te weten van elk onderzoek, elk misdrijf, elk onderzoek of om elke medewerker van een groot bureau te kennen. Universitaire PIO's kunnen tienduizenden werknemers vertegenwoordigen.

6. Het is niet de taak van journalisten om overheidsfunctionarissen er altijd slecht uit te laten zien. Hoewel journalisten niet de public relations-tak van de regering zijn, mogen we niet vergeten dat er veel eerlijke, eervolle, toegewijde, briljante en ervaren regeringswerkers zijn die belangrijk werk doen. Wees net zo bereid om 'goed doen' te onderzoeken als om 'verkeerd doen' te melden. PIO's staan ​​veel meer open voor jou als je kritische verhalen doet als je ook op zoek gaat naar de legitieme goede verhalen over hun bureaus.
Onderzoekers hebben gedocumenteerd de opkomst van PIO's van de overheid hangt samen met de opkomst van de 'waakhond'-journalistiek in de jaren tachtig. Overheidsinstanties probeerden de scepsis over de overheid in het post-Watergate-tijdperk te overwinnen. Uit hetzelfde onderzoek bleek dat journalisten historisch gezien negatiever kijken naar PR-werk dan PR-professionals. Een grote reden voor vijandigheid tussen PIO's en journalisten is dus een gebrek aan wederzijds respect.

7. Het is oké om te pushen. Sterker nog, soms is het je werk. Neem geen genoegen met een makkelijk te krijgen PIO-interview als er een andere bron is waarvan je weet dat die het verhaal beter kan verhelderen. Blijf om toegang vragen. Als je tegengewerkt bent, kan het voor het publiek belangrijk zijn om te weten dat je geen toegang hebt gekregen tot de persoon die informatie uit de eerste hand heeft voor het verhaal. Vraag naar alternatieven. Als een interview voor de camera niet werkt, kun je dan telefonisch met de bron praten? Zou het helpen als u de PIO uitnodigt om bij het interview aanwezig te zijn? Is er een betere plaats of tijd? Blijf duwen. Je probeert de beste versie van de feiten te krijgen die je kunt en het geeft een signaal af dat je een professional bent en je bent niet alleen op zoek naar de snelle en vuile versie van het verhaal.

8. Opvolgen. Wanneer een PIO een journalist heeft geholpen met een verhaal, moeten journalisten de beleefdheid tonen om een ​​link naar het verhaal te sturen wanneer het wordt gepubliceerd. Als het verhaal kritisch is over het bureau van de PIO, is het een goede zet voor elke journalist om de PIO te bellen en open te staan ​​voor uitdagingen en om eventuele fouten te corrigeren. Als een PIO bijzonder nuttig is geweest, laat dan een briefje achter bij zijn of haar baas. Iedereen heeft wel eens een bemoedigend woord nodig.

9. Modelleert uw mediabedrijf het gedrag dat u van anderen wilt? Journalisten verwachten antwoorden als ze een beroep doen op overheidsinstanties, ambtenaren of bedrijven. Maar mediabedrijven staan ​​erom bekend dat ze niet reageren als ze in het nieuws komen. U kunt verwachten dat u rechtstreeks naar bedrijfscommunicatie wordt gefilterd, waar een PIO-achtige persoon uw aanvraag zal beheren. Het is precies waar SPJ en de andere mediagroepen over klagen als het gaat om de manier waarop de overheid informatie en toegang controleert. Wees de verandering die je zoekt.

Lees de zes jaar door SPJ gesponsorde enquêtes:

– 2016 Enquête onder politieverslaggevers [PDF]
– 2016 Onderzoek naar politie-PIO's [PDF]
– 2015 Enquête van wetenschapsschrijvers [PDF]
– 2014 Enquête onder onderwijsschrijvers [PDF]
– 2014-enquête van politieke en algemene toewijzingsverslaggevers in het hele land [PDF]
– 2013 Enquête onder voorlichters [PDF]
– 2012-enquête van verslaggevers over federale entiteiten [PDF]