Kleine, door een familie gerunde krant wint Pulitzerprijs voor overname van groot bedrijf

Art Cullen, die een Pulitzerprijs won voor redactioneel schrijven, omhelst zijn zoon, Tom, een verslaggever bij de krant. (Foto met dank aan The Storm Lake Times)

Als je Art Cullen kent, is het niet bepaald een verrassing om zijn eerste woorden te leren bij het bekijken van de livestream van de Pulitzer-aankondigingen en te horen dat hij had gewonnen voor redactioneel schrijven.

'Holy shit,' schreeuwde hij naar zijn broer, John, de uitgever van de door een familie gerunde, 10-persoons Storm Lake (Iowa) Times.

De enige verrassing was dat er geen langere reeks niet-familieachtige bijvoeglijke naamwoorden of bijwoorden was.

Grote redactionele schrijvers, misschien werkend in goed uitgeruste individuele kantoren in relatieve stedelijke pracht, worden op de hoogte gebracht: het schrijven van hoofdartikelen is slechts een van de dagelijkse taken van Art Cullen, maandag Winnaar Pulitzerprijs voor redactioneel schrijven .

Zittend in een kantoor dat hij een 'grijs metalen wrak' noemt, is hij de facto stadsredacteur, parttime verslaggever en redactionele schrijver bij de tweewekelijkse, 3000 oplage Storm Lake, Iowa Times.

Hij won voor hoofdartikelen die geconfronteerd werden met de machtigste landbouwbelangen van de staat, waaronder de Koch Brothers, Cargill en Monsanto, en hun geheime financiering van de regeringsverdediging van een grote milieurechtszaak. Zijn 'vasthoudende rapportage, indrukwekkende expertise en boeiend schrijven' waren vrij vanzelfsprekend als je zijn werk hebt gezien (dat eigenlijk twee jaar duurde, hoewel hij won voor de inspanningen van vorig jaar).

Maar hij zwoegde die uit terwijl hij fungeerde als de facto stadsredacteur, parttime verslaggever en redactionele schrijver. Hij maakte de belangrijkste nieuwspagina's en leidde de pers tot de drukkerij werd verplaatst naar Sheldon, Iowa, een uur rijden.

'Journalistiek doet er echt toe, en in het hele land wordt goede journalistiek bedreven', zei de 60-jarige Cullen maandag.

'Kunst heeft lokale boeren, advocaten, provinciale toezichthouders, Monsanto, de Koch Brothers, agribusiness en de Republikeinse Partij aangevallen - allemaal iconen in het noordwesten van Iowa', zegt Richard Longworth, een gepensioneerde en gewaardeerde Chicago Tribune-verslaggever en buitenlandcorrespondent die de veranderende Midwest economie in de afgelopen jaren voor de Chicago Council on Global Affairs.

'Hij noemde senator (Charles) Grassley, een instelling in Iowa, 'niets meer dan een schoothondje voor het Republikeinse establishment', en de andere senator uit Iowa, Joni Ernst, 'de enige vrouw die zo vulgair is als Donald Trump'.'

'Art's Pulitzer is deugd beloond,' zei Longworth. 'Soms winnen de goeden echt.'

Storm Lake is een vleesverwerkingsstad met 11.000 inwoners in het noordwesten van Iowa. De winters kunnen sneeuwachtig en somber zijn. Politiek gezien zijn er veel Trump-aanhangers, hoewel zijn acties en verklaringen over immigratie een bron van consternatie blijven. Zo is 88 procent van de basisschoolkinderen van kleur, 75 procent Latino, en worden er in totaal 21 talen gesproken, zei Cullen.

Gerelateerde opleiding: Pulitzer Prize-winnende schrijvers: geheimen van hun vak

Dus hij doet zijn verschillende taken terwijl John en zijn vrouw, Mary, zich bij de inspanning voegen; zijn vrouw, Dolores, en hun zoon, Tom, die hielpen bij het rapporteren van die winnende hoofdartikelen. En er is de hond van zijn familie, Mabel (of 'Mabel the News Hound', zoals hij haar noemt), die het grootste deel van de tijd op de krantenkantoren rondhangt.

Cullen is een gepassioneerde kerel die openhartig spreekt over hoe de immigrantenarbeiders van Storm Lake zijn uitgebuit als goedkope arbeidskrachten voor het slachten van varkens en de productie van ethanol uit de maïsrijke omgeving. Zoals hij de allesoverheersende economische realiteit karakteriseert:

'Dus we verzenden Mexicanen om varkens te slachten omdat we ze failliet hebben verklaard met NAFTA en we iedereen al onze afgewerkte maïs en varkensvlees verschepen, waardoor de rivier wordt vervuild.'

De rivier in het midden van zijn prijswinnende inzending is de wasbeer, een primaire waterbron voor Des Moines en onderdeel van een intens milieugevecht.

Meer nieuws over lokaal nieuws? Meld u aan voor de lokale editie .

Het Hooggerechtshof van Iowa heeft uitspraak gedaan in een grote milieurechtszaak waarbij Des Moines Water Works betrokken is, een gemeentelijk waterbedrijf dat 500.000 klanten bedient in Des Moines en nabijgelegen provincies. De rechtbank zei dat het bedrijf geen schadevergoeding kon krijgen in een rechtszaak tegen drie provincies over nitraatvervuiling in de Raccoon.

Maar sinds enkele jaren is Cullen onverbiddelijk en ook bijgestaan ​​door de worstelende Iowa Freedom of Information Council. Samen brachten ze de geheime donoren aan het licht die de verdediging van de provincie steunen.

Het maakte allemaal deel uit van een telefoongesprek na de Pulitzer-aankondiging die we hadden.

Dus, aangezien je zelf nogal geneigd bent tot kleurrijke taal, hoe was het toen je hoorde dat je won?

Ik keek naar deze livestream-video op de Pulitzer-site, en ze gingen door de nationale verslaggeving, lokale verslaggeving, enz., en begonnen toen met redactioneel schrijven en zeiden 'Art Cullen', en ik begon tegen mijn broer te schreeuwen: 'Holy shit, we won!' Mijn broer, John, is de uitgever en begon de krant in 1990. Ik begon te schreeuwen en hij dacht dat ik gek was geworden.

Wat zijn volgens jou de belangrijkste punten die je in de redactionele artikelen hebt gemaakt?

Het draait allemaal om transparantie in de financiering van de milieurechtzaak (verdediging). We namen het op tegen de grootste agrarische spelers van de staat en zeiden dat hun donaties openbaar moesten worden gemaakt. De grootste spelers: de gebroeders Koch, Cargill en Monsanto spanden allemaal samen om de verdediging van het (Buena Vista) graafschap te financieren.

We kwamen erachter dat ze (gekozen functionarissen) een ontmoeting hadden gehad met leidinggevenden van Monsanto en Koch. Mijn zoon, Tom, deed de meeste rapportage. En hij ontdekte hoe de Agribusiness Association of Iowa samenwerkte met het Iowa Farm Bureau om de geheime donaties naar het land te leiden.

We huilden en werkten samen met de Iowa Freedom of Information Council. Ze schreven verschillende brieven waarin stond dat dit openbare registers waren volgens de wet van Iowa. Ze wilden ze niet vrijgeven, maar ze stopten het fonds. Het is allemaal een kwestie van transparantie in de overheidsfinanciering.

Hoe heeft het zijn in een kleine plaats je passie aangewakkerd? Is het gemakkelijker of moeilijker als er aantoonbaar meer verantwoordelijkheid is, omdat je misschien mensen tegenkomt over wie je op straat schrijft?

Ik heb een paar vrienden verloren, maar sommige mensen begrijpen ons niet, waarom we provinciale supervisors zouden lastigvallen zodat hun suikeroom wegging. Ik zei: 'Omdat het niet goed was.' We vonden dat het publiek het verdiende te weten wie onze rekeningen betaalt. We hebben veel baanbrekende nieuwsverslaggeving gedaan en mijn zoon (die 24 is) deed het meeste zware werk.

We hebben eerder gesproken over uw werk op het gebied van immigratie, vooral direct na het controversiële uitvoeringsbevel van president Trump. Is de verwarring en angst waar we het over hebben gehad in het Storm Lake-gebied als het gaat om immigratie nog steeds hetzelfde?

De zaken zijn tot rust gekomen. De politiechef (Mark Prosser) heeft de boel tot bedaren gebracht. Hij arriveert in zijn politie-uniform op openbare fora en zegt: 'We arresteren je niet alleen omdat je geen papieren hebt.'

Veel redactionele schrijvers zitten in zeer mooie kantoren in grootstedelijke gebouwen met veel comfort. Als je in een plaats als The New York Times of The Washington Post bent, komen grote mensen naar je toe en zijn er niet veel problemen om teruggebeld te worden. Hoe is het voor jou?

Ik zit met stapels kranten rond drie weken oude drukproeven, en mensen kunnen binnenkomen en tegen me beginnen te schreeuwen. Het kantoor is een wrak. Het is een heel andere omgeving.

Wat zegt deze erkenning op het eerste gezicht over de mensen zoals jij, die in meer geïsoleerde omgevingen werken, hun reet kapot maken om te overleven en geloven zoals jij in de journalistiek?

Journalistiek doet er echt toe, en goede journalistiek wordt in het hele land gedaan.

Nog laatste gedachten?

Ja. Steek er een stekker in voor de Iowa Freedom of Information Council . Ze zijn kapot en hebben weinig steun.

Nou, dan is dat eerlijk genoeg. Hier is het website en adres: Iowa Freedom of Information Council, P.O. Box 8002 Des Moines, Iowa 50301. En ook voor hen gefeliciteerd.