Waarom het werkte: een retorische analyse van Obama's toespraak over ras

Rapporteren En Bewerken

De National Conference of Teachers of English (NCTE) heeft vandaag uitgeroepen tot National Day on Writing. Ik vier zo'n dag. De introductie van mijn boek 'Writing Tools' verbeeldt hoe Amerika eruit zou zien en zou klinken als we onszelf een 'natie van schrijvers' zouden noemen. Wat heb je tenslotte aan vrijheid van meningsuiting als we de middelen niet hebben om ons uit te drukken?

Om deze dag te markeren – en om taalkunstleraren overal ter wereld te eren – publiceert Poynter een essay dat ik bijna tien jaar geleden heb geschreven. Onthouden? Het was de lente van 2008 en Barack Obama was kandidaat voor het presidentschap. Velen van ons vroegen zich af of Amerika klaar was om een ​​Afro-Amerikaanse president te kiezen (een man met de middelste naam Hussein).

Om de angsten van sommige blanke Amerikanen weg te nemen en zijn kansen op verkiezingen te vergroten, hield Obama een belangrijke toespraak over ras in Amerika, een toespraak die zelfs door sommige van zijn tegenstanders werd geprezen. Obama had/heeft een gave voor taal. Hij is een bekwaam redenaar. Om dat voordeel te neutraliseren, zouden zijn tegenstanders - waaronder Hillary Clinton op een gegeven moment - de woorden van Obama karakteriseren als lege 'retoriek' - een uitgebreide taaltruc.

Het voorjaar van 2008 lijkt zo lang geleden. Een tijd vlak voor de Grote Recessie. Een tijd net voor de opkomst van sociale netwerken en de trollen die ze proberen te vergiftigen. Een tijd voordat zwarte levens er op een meer assertieve manier toe zouden doen. Een tijd voordat nepnieuws iets gevaarlijker was dan een stukje satire in The Onion. Een tijd voordat Colin Kaepernick op de knie ging - behalve als hij moe was. Een tijd voordat toortsdragende blanke supremacisten door de nacht marcheerden in Charlottesville, Virginia.

Het voelt als het perfecte moment voor een herstart van een gesprek over racen. Laten we, om ons voor te bereiden, nog eens kijken naar de woorden van Barack Obama voordat hij president was. Laten we eens kijken wat hij zei, en, nog belangrijker, hoe en waarom hij het zei. Mijn röntgenanalyse van die toespraak is niet bedoeld als een laatste woord over dat historische moment, maar als een uitnodiging, een doorgang naar een ruimte waar we allemaal kunnen nadenken over de Amerikaanse geschiedenis en de Amerikaanse taal.

Een fijne Nationale Schrijfdag toegewenst.

* * *

Ruim een ​​eeuw geleden schreef wetenschapper en journalist W.E.B. DuBois schreef een enkele paragraaf over hoe ras wordt ervaren in Amerika. Ik heb meer geleerd van die 112 woorden dan van de meeste boeken over dit onderwerp:

Na de Egyptenaar en Indiaan, de Griek en de Romein, de Teuton en de Mongool, is de neger een soort van zevende zoon, geboren met een sluier en begiftigd met een tweede gezicht in deze Amerikaanse wereld, een wereld die hem geen echt zelf- bewustzijn, maar laat hem alleen zichzelf zien door de openbaring van de andere wereld. Het is een eigenaardige gewaarwording, dit dubbelbewustzijn, dit gevoel altijd naar jezelf te kijken door de ogen van anderen, je ziel te meten aan de hand van de tape van een wereld die toekijkt met geamuseerde minachting en medelijden. Men voelt ooit zijn twee-zijn, - een Amerikaan, een neger; twee zielen, twee gedachten, twee onverzoenlijke streven; twee strijdende idealen in één duister lichaam, waarvan alleen de hardnekkige kracht het verscheurt.'

Er is al veel gezegd over de kracht en schittering van Barack Obama's toespraak op 18 maart op race, zelfs door sommige van zijn tegenstanders. De nadruk lag op de bereidheid van de redenaar om in het openbaar dingen over rassen te zeggen die zelden of nooit worden gesproken, zelfs niet privé, en zijn uitgesproken wens om het land naar een nieuwe en betere plek te verhuizen. Er is ook aandacht geweest voor het directe doel van de toespraak, die was om blanke kiezers gerust te stellen dat ze niets te vrezen hadden van de gemeente van een vurige Afro-Amerikaanse predikant, de eerwaarde Jeremiah Wright.

Te midden van al het commentaar heb ik nog geen röntgenfoto van de tekst gezien die de retorische strategieën zichtbaar zou maken die de redenaar en auteurs zo effectief gebruikten. Wanneer ze in het oor worden ontvangen, waaien deze effecten als een harmonieus lied door ons heen. Wanneer ze met het oog worden bekeken, worden deze bewegingen duidelijker, zoals het lezen van een bladmuziek voor een moeilijk nummer en uiteindelijk het herkennen van de akkoordwisselingen.

Een dergelijke analyse, hoewel op zichzelf interessant, zou misschien niet veel meer zijn dan een wetenschappelijke curiositeit als we ons niet zo bezig zouden houden met de taalkwesties van het politieke discours. De populaire mening is dat onze huidige president, hoewel duidelijk gesproken, onhandig is met taal. Eerlijk of niet, deze perceptie heeft de hoop gewekt dat onze volgende president een krachtigere communicator zal zijn, een Kennedy of Reagan misschien, die taal minder kan gebruiken als een manier om ideologie te signaleren en meer als een middel om de ongelijksoortige delen van de natie samen. Journalisten moeten meer dan ooit aandacht besteden aan politieke taal.

Zoals de meeste gedenkwaardige stukken welsprekendheid, klinkt Obama's toespraak beter dan hij leest. We weten niet of dat waar was voor Lincoln's Gettysburg Address, maar het is zeker waar voor de 'I Have a Dream'-toespraak van Dr. King. Als je twijfelt aan deze bewering, test het dan uit. Lees de toespraak en toen ervaar het in zijn originele setting gereciteerd door zijn soulvolle stem.

De effectiviteit van Obama's toespraak berust op vier gerelateerde retorische strategieën:

1. De kracht van toespeling en zijn patriottische associaties.
2. De oratorische resonantie van parallelle constructies.
3. De 'tweeheid' van de textuur, om de handige term van DuBois te gebruiken.
4. Zijn vermogen om zichzelf als personage op te nemen in een verhaal over ras.

Tip:
Een deel van wat de toespraak van Dr. King deed resoneren, niet alleen voor zwarte mensen, maar voor sommige blanken, was de formulering van rassengelijkheid in bekende patriottische termen: 'Dit zal de dag zijn waarop al Gods kinderen in staat zullen zijn om te zingen met nieuwe wat betekent: 'Mijn land is van u, zoet land van vrijheid van u zing ik. Land waar mijn vaders stierven, land van de pelgrimstrots, van elke berghelling, laat vrijheid klinken.'' Wat natuurlijk volgt is King's grote litanie van iconische topografie die luisteraars door het Amerikaanse landschap voert: 'Laat vrijheid weerklinken vanaf de besneeuwde toppen Rockies van Colorado!…'

In deze traditie begint Obama met 'Wij het volk, om een ​​meer perfecte unie te vormen', een citaat uit de grondwet dat een terugkerend refrein wordt dat de delen van de toespraak met elkaar verbindt. Wat daarna komt is 'Tweehonderdeenentwintig jaar geleden', een opening die hem plaatst in de traditie van Lincoln in Gettysburg en Dr. King bij het Lincoln Memorial: 'Vijftien jaar geleden.'

Op de eerste pagina noemt Obama de woorden democratie, Onafhankelijkheidsverklaring, Philadelphia Convention, 1787, de kolonies, de oprichters, de Grondwet, vrijheid, gerechtigheid, burgerschap onder de wet, perkament, gelijk, vrij, welvarend en het presidentschap. Het is niet zo bekend als het zou moeten zijn dat veel zwarte leiders, waaronder Dr. King, twee verschillende manieren van spreken gebruiken bij het aanspreken van een blank versus zwart publiek, een onwetendheid die heeft geleid tot een deel van de hysterie over sommige van Rev. Wright's opmerkingen.

Het patriottische lexicon van Obama is bedoeld om witte oren te troosten en blanke angsten te kalmeren. Wat ervoor zorgt dat de toespraak niet in een zee van leuzen valt, is taal die niet de idealen onthult, maar de mislukkingen van het Amerikaanse experiment: 'Het werd bevlekt door de erfzonde van deze natie van slavernij, een kwestie die de koloniën verdeelde en de conventie tot een patstelling, totdat de oprichters ervoor kozen om de slavenhandel nog minstens twintig jaar te laten voortduren en de uiteindelijke oplossing aan toekomstige generaties over te laten.' En 'wat nodig zou zijn, waren Amerikanen van opeenvolgende generaties die bereid waren hun deel te doen... om de kloof tussen de belofte van onze idealen en de realiteit van hun tijd te verkleinen.'

Om te voorkomen dat een duistere visie van Amerika potentiële kiezers zou desilluseren, keert Obama terug naar bekende evocaties van de nationale geschiedenis, idealen en taal:

— 'Van de velen zijn wij werkelijk één.'
— 'overleefde een depressie.'
— 'een man die zijn land diende'
- 'op weg naar een meer perfecte unie'
— 'een volledige mate van rechtvaardigheid'
— 'de immigrant die zijn gezin probeert te voeden'
— 'waar onze vakbond sterker wordt'
— 'een bende patriotten heeft dat document ondertekend.'

parallellisme
Met het risico de slechtste herinneringen aan de grammatica op te roepen, beroep ik me op de wijsheid dat parallelle constructies auteurs en redenaars helpen om betekenis gedenkwaardig te maken. Om te onthouden hoe parallellisme werkt, moet u aan gelijke termen denken om gelijke ideeën uit te drukken. Dus Dr. King droomde dat op een dag zijn vier kinderen 'niet zullen worden beoordeeld op de kleur van hun huid, maar op de inhoud van hun karakter'. (Door de inhoud van hun karakteris evenwijdig aandoor de kleur van hun huid.)

Terug naar Obama: 'Dit was een van de taken die we aan het begin van deze campagne hebben uiteengezet - om de lange mars voort te zetten van degenen die voor ons kwamen, een mars voor een rechtvaardiger, gelijker, vrijer, zorgzamer en meer welvarend Amerika.' Als je aan het tellen bent, zijn dat vijf parallelle zinnen tussen 43 woorden.

En er zijn er nog veel meer:

'...we komen misschien niet van dezelfde plek, maar we willen allemaal dezelfde kant op.' 'Dus als ze te horen krijgen dat ze hun kinderen met de bus naar een school aan de andere kant van de stad moeten brengen; wanneer ze horen dat een Afrikaans Amerika een voordeel krijgt bij het vinden van een goede baan of een plek op een goede universiteit vanwege een onrecht dat ze zelf nooit hebben begaan; als ze te horen krijgen dat hun angst voor misdaad in stadswijken op de een of andere manier bevooroordeeld is, neemt de wrevel in de loop van de tijd toe.' '...de lasten van ons verleden omarmen zonder slachtoffer te worden van ons verleden.'

twee-heid
Ik zou kunnen stellen dat Obama's toespraak een meditatie is op DuBois' theorie van een dubbele ervaring van ras in Amerika. Er is geen sprake van DuBois of two-ness, maar het zit allemaal in de textuur. Sterker nog, als je eenmaal begint met zoeken, is het opmerkelijk hoeveel voorbeelden van tweeheid er doorheen schijnen:

— 'door protesten en strijd'
— 'op straat en in de rechtbanken'
— 'door burgeroorlog en burgerlijke ongehoorzaamheid'
— 'Ik ben de zoon van een zwarte man uit Kenia en een blanke vrouw uit Kansas.'
- 'wit en zwart'
— 'zwart en bruin'
— 'beste scholen ... armste landen'
- 'te zwart of niet zwart genoeg'
— 'de dokter en de bijstandsmoeder'
— 'de modelstudent en de voormalige gangbanger...'
- 'ruige lach en soms schunnige humor'
— 'politieke correctheid of omgekeerd racisme'
— 'jouw dromen hoeven niet ten koste te gaan van mijn dromen'

Dergelijke taal slaagt erin om zowel spanning als evenwicht te creëren en, zonder overdreven messiaans te zijn, stelt Obama in staat zichzelf te presenteren als de bruggenbouwer, de verzoener van Amerika's raciale kloof.

Autobiografie
Er is een onaangename neiging onder politieke kandidaten om hun levensverhaal te schetsen als een strijd tegen armoede of moeilijke omstandigheden. Zoals satiricus Stephen Colbert ooit opmerkte over presidentskandidaten, is het niet genoeg om een ​​gemiddelde miljonair te zijn. Om populistische instincten aan te spreken wordt het de rigueur om af te stammen van 'geitendrolboeren' in Frankrijk.

Zonder er bij stil te staan, herinnert Obama ons eraan dat zijn vader zwart was en zijn moeder blank, dat hij uit Kenia kwam, maar zij uit Kansas: 'Ik ben getrouwd met een zwarte Amerikaan die het bloed van slaven en slavenhouders in zich draagt ​​- een erfenis die we doorgeven aan onze twee dierbare dochters. Ik heb broers, zussen, nichten, neven, ooms en neven, van elk ras en elke tint, verspreid over drie continenten, en zolang ik leef, zal ik nooit vergeten dat in geen enkel ander land op aarde mijn verhaal zelfs maar is mogelijk.'

Het woord 'verhaal' onthult er een, want het is altijd de taak van de kandidaat (als zowel verantwoordelijkheid als list) om zichzelf te beschrijven als een personage in een verhaal dat hij of zij zelf heeft gemaakt. In toespraken, net als in preken, dragen verhalen bijna altijd het gewicht van gelijkenissen, met morele lessen die moeten worden getrokken.

Het meest gedenkwaardig is natuurlijk het verhaal aan het einde van de toespraak - en daarom verschijnt het aan het einde. Het is het verhaal van Ashley Baia, een jonge, blanke Obama-vrijwilliger uit South Carolina, wiens familie zo arm was dat ze haar moeder ervan overtuigde dat haar favoriete maaltijd een sandwich met mosterd en saus was.

'Hoe dan ook, Ashley maakt haar verhaal af en gaat dan de kamer rond en vraagt ​​aan alle anderen waarom ze de campagne steunen. Ze hebben allemaal verschillende verhalen en redenen. Velen brengen een specifiek probleem naar voren. En uiteindelijk komen ze bij deze oudere zwarte man die daar de hele tijd stil heeft gezeten. … Hij zegt gewoon tegen iedereen in de kamer: 'Ik ben hier vanwege Ashley.'

Gedurende het grootste deel van de 20e eeuw kregen demagogen, vooral in het Zuiden, politieke grip door blanken en zwarten uit de arbeidersklasse tegen elkaar op te zetten. Hoe passend is het dan dat Obama's verhaal in de tegenovergestelde richting wijst via een oude zwarte man die de pijn van een jonge blanke vrouw voelt.

CORRECTIE: Een eerdere versie van dit bericht schreef de zinsnede 'Wij het volk, om een ​​meer perfecte unie te vormen' ten onrechte toe aan de Onafhankelijkheidsverklaring.

Gerelateerde training

• 

  Gegevens gebruiken om het verhaal te vinden: over ras, politiek en meer in Chicago

  Verhalen vertellenTips/Training

• 

  De onvertelde verhalen blootleggen: hoe je betere journalistiek kunt doen in Chicago

  Verhaal vertellen