Anne Hull is het verlaten van The Washington Post

Washington Post verslaggevers, Dana Priest, derde van rechts, Anne Hull, tweede van rechts, en de adjunct-hoofdredacteur voor Fotografie Michel du Cille, recht, praten in de newsroom nadat het werd aangekondigd de drie won de Pulitzer Prize voor Overheidsdienst een serie over gesjoemel met de behandeling van Amerika's oorlog gewond bij Walter Reed Medical Center. (AP Foto/Pablo Martinez Monsivais)

Anne Hull, een vijf-time Pulitzer Prize finalist die won de prijs in 2008 voor berichtgeving over de slechte zorg in het Walter Reed Army Medical Center, verlaat The Washington Post.

Ze reizen naar Berlijn met haar partner, een Duitse journalist.

Hull, die lid is van de raad van toezicht van Poynter, verlaat The Post 'met tegenzin' na 17 jaar bij de krant te hebben doorgebracht, volgens een afscheidsmemo die door National Editor Scott Wilson naar de redactie is gestuurd.

Haar werk, dat onderzocht 'hoe mensen in dit ongelijke land leven, worstelen, presteren en hun wereld verklaren', zal een erfenis achterlaten bij de krant onder haar lezers en collega's, schreef Wilson.

Haar werk met Dana Priest en Michel duCille in 2007, nadat ze maandenlang binnen de poorten van het Walter Reed Army Medical Center, chroniqueur van de erbarmelijke omstandigheden dat veel van de oorlog gewonden wachtte, won de Pulitzer Prize voor Public Service. Voor zijn intimiteit en de impact, zal het werk voor altijd op een korte lijst van de meest belangrijke journalistiek The Post ooit heeft gepubliceerd.

Voordat ze bij The Washington Post kwam werken, was Hull verslaggever voor de Tampa Bay Times (geboren St. Petersburg Times), waar ze meer dan tien jaar werkte. Tijdens haar ambtstermijn bij de St. Petersburg Times was Hull een Pulitzer Prize-finalist voor verhalen die: geprofileerde gastarbeiders bij een krab verwerkingsbedrijf in North Carolina en blootgelegd een lokale zakenman verborgen voorliefde voor drugs en prostituees.

Hier is gehele note Wilson's:

Ik ben verdrietig om aan te kondigen dat Anne Hull, wiens woorden en verhalen een aantal van de belangrijkste, intieme en gedenkwaardige journalistiek in de lange geschiedenis van The Post hebben voortgebracht, aan het einde van het jaar zal vertrekken. Anne zal verhuizen naar Berlijn met haar partner, een Duitse journalist.

Anne zegt dat ze met tegenzin vertrekt en dat het tijd is om rond te dwalen en te verkennen na 17 buitengewone jaren bij The Post. Ik zou meer dan twee handen nodig hebben om het aantal keren te tellen dat mij, nadat ik had onthuld dat ik bij The Post werk, is gevraagd of ik Anne Hull ken. De meeste van degenen die ernaar vroegen kenden haar zelf niet, alleen de naamregel en het verkwikkende proza ​​eronder. Haar erfenis is een erfenis die zal blijven bestaan ​​- onder lezers, onder velen van ons die haar vaardigheid en gratie hebben bewonderd, onder degenen die hun werk naar het hare modelleren.

Ze kwam in de zomer van 2000 bij The Post aan als bedrijfsreporter, ingehuurd door de toenmalige hoofdredacteur Steve Coll. Haar focus volgens het organigram was sociaal beleid: immigratie, ras, klasse, ontwrichting en wat ze 'de uitschieters' noemt, wat de arbeidersklasse mannen en vrouwen ging betekenen die dienst namen in onze oorlogen van na 9/11, immigranten van de tweede generatie, homoseksuele tieners in het zeer conservatieve Amerika van George W. Bush. Ze bracht ook verslag uit over orkaan Katrina, de feitelijke gebeurtenissen van 9/11 en andere baanbrekende nieuwsverhalen.

Maar Anne's focus, in feite was over de manier waarop mensen in deze ongelijke land woont, strijd, te bereiken, hun wereld te verklaren en te lijden voor hun geloof, hoe sommige mensen vinden gemeenschappen en andere landen in isolatie, de beurs en de oneerlijke in een land dat beweert vaak dat er geen echt onderscheid tussen de twee. Haar werk met Dana Priest en Michel duCille in 2007, nadat ze maandenlang binnen de poorten van het Walter Reed Army Medical Center, chroniqueur van de erbarmelijke omstandigheden dat veel van de oorlog gewonden wachtte, won de Pulitzer Prize voor Public Service. Voor zijn intimiteit en de impact, zal het werk voor altijd op een korte lijst van de meest belangrijke journalistiek The Post ooit heeft gepubliceerd.

Voordat Walter Reed, Anne was een vijf keer finalist voor de prijs.

Anne wijdde zich aan The Post en The Post heeft daar op talloze manieren van geprofiteerd. Ze zegt dat ze naar de plek kwam 'vanwege de on-formulistische journalistiek die het voortbracht en de idealen van de familie Graham.' 'Je kiest de mensen met wie je wilt werken, niet de plek waarvan je denkt dat die het voordeligst is', zegt ze. “Deze theorie heeft zijn vruchten afgeworpen. Er is geen betere plek om te werken in 2016 Amerika dan The Washington Post.”

Please join us in het afscheid van Anne op 03:00 op 16 december.

Scott