De kunst van de concessietoespraak

Het belangrijkste is niet of de kandidaat de nederlaag accepteert, vond een historicus, maar of zijn of haar volgelingen dat wel doen

Kathryn Weisser, rechts, uit Phoenix, luistert naar de concessietoespraak van de Republikeinse presidentskandidaat senator John McCain, R-Ariz., tijdens een verkiezingsbijeenkomst op dinsdag 4 november 2008 in Phoenix. (AP Foto/Ross D. Franklin)

Toespraken over concessies zijn een standaard op de verkiezingsavond, maar dat is niet altijd zo geweest.

Politiek theoreticus en historicus Paul E. Corcoran keek terug om concessietoespraken in de geschiedenis te bestuderen en vond ze opmerkelijk voorspelbaar. Hij vertelde Time :

De basis van die formule is als volgt: de spreker zegt dat hij of zij de winnaar heeft gefeliciteerd - meestal niet dat hij of zij heeft verloren; het woord 'toegeven' wordt zelden gehoord - voor de tegenstander; de spreker roept op tot eenheid; de spreker roept de achterban op om de uitslag te aanvaarden en ook in de toekomst voor hun zaak te blijven strijden. Corcoran identificeerde ook bepaalde formaliteiten van het proces rond de toespraak. De media eisen de toespraak; de verliezer spreekt van 'een heroïsch offer, niet aan het lot maar aan de populaire wil', zoals Corcoran het uitdrukt; en de winnaar reageert door te zeggen hoe genadig de verliezer was.

Naarmate die formule zich ontwikkelde, zegt hij, nam de concessietoespraak - iets dat het product is van de 20e-eeuwse media-omgeving in plaats van enige wet of verkiezingsbeleid - een belangrijke rol op zich. Naarmate het iets werd dat kiezers verwachtten te horen, werd de roep om eenheid belangrijker. Zoals Corcoran in de jaren '90 schreef, werd het 'een geïnstitutionaliseerde openbare toespraak die een integraal onderdeel uitmaakt van het democratische leven en de legitimiteit van autoriteit.'

Het belangrijkste onderdeel van een concessietoespraak, vond Corcoran, is niet of de kandidaat een nederlaag accepteert, maar of zijn/haar volgers het verlies accepteren.

Het is logisch, zegt Corcoran, dat uit analyse van concessietoespraken in het verleden blijkt dat de meest nabije verkiezingen meestal leiden tot de meest verbindende toespraken, aangezien beide partijen het belang inzien van samenkomen na een zware strijd. (Aan de andere kant kunnen aardverschuivingen leiden tot luidruchtigere toespraken zoals die van Barry Goldwater in 1964 en die van George McGovern in 1972, omdat het belangrijker is om het feestmoraal hoog te houden dan mensen bij elkaar te brengen om een ​​resultaat te accepteren.)

En dus laat me afsluiten met een verzameling van enkele van de meest gracieuze concessietoespraken van onze tijd, dankzij NPR .

Mitt Romney: Ik zou zo graag willen dat ik uw hoop had kunnen vervullen om het land in een andere richting te leiden. Maar de natie koos een andere leider. En dus voegen Ann en ik me bij jullie om vurig voor hem en voor deze grote natie te bidden. Dank u, en God zegene Amerika.

John McCain: Senator Obama heeft iets groots bereikt voor zichzelf en voor zijn land. Ik juich hem daarvoor toe en bied hem mijn oprechte deelneming aan dat zijn geliefde grootmoeder deze dag niet heeft mogen meemaken, hoewel ons geloof ons verzekert dat ze rust in de aanwezigheid van haar schepper en zo erg trots op de goede man die ze heeft helpen opvoeden.

Bob Dole: Laat me zeggen dat ik met president Clinton heb gesproken. We hadden een goed bezoek en ik feliciteerde hem. En ik heb gezegd... (sommige van zijn supporters begonnen te juichen)

Nee. Nee. Nee. Wacht even. Wacht even.

Ik heb hierin herhaaldelijk gezegd - ik heb herhaaldelijk in deze campagne gezegd dat de president mijn tegenstander was en niet mijn vijand. En ik wens hem het beste. En ik beloof mijn steun aan alles wat de oorzaak van een beter Amerika bevordert, want daar ging de race in de eerste plaats over, een beter Amerika als we de volgende eeuw ingaan.

Al Gore: Bijna anderhalve eeuw geleden zei senator Stephen Douglas tegen Abraham Lincoln, die hem net had verslagen voor het presidentschap, dat partijdige gevoelens moeten wijken voor patriottisme. Ik ben bij u, meneer de president, en God zegene u. Welnu, in diezelfde geest zeg ik tegen de verkozen president Bush dat wat er overblijft van partijdige rancune nu opzij moet worden gezet. En moge God zijn rentmeesterschap over dit land zegenen.

Dit stuk liep oorspronkelijk als onderdeel van Covid-19 dekken op 3 november