Vrees niet de lange zin

Een jaar geleden schreef ik een essay voor de New York Times met de titel “ De korte zin als evangeliewaarheid .” Het betoogde dat auteurs hun belangrijkste ideeën of dramatische momenten in de kortste zinnen uitdrukken. Dit bleek een populair stuk te zijn, het meest gemaild van de dag. Docenten en redacteuren hebben de korte zin gezalfd als de oplossing voor veel schrijfproblemen.

Uit mijn schot komt een rebound: 'Als de korte zin de evangeliewaarheid is, wat is dan de lange zin?' Mijn beste antwoord is metaforisch: 'Het is een reis met een trein in westelijke richting.'

Redacteuren adviseren: 'Als het gaat om de lange zin, kinderen, wees bang, wees heel bang.' In de algemene opvatting ontspoort de lange zin te vaak, een wrak op de weg naar begrijpelijkheid. Het is geen irrationele angst. In bijna elk verhaal dat ik heb geschreven komt er een moment waarop ik die te ambitieuze zin moet nemen en in tweeën moet knippen.

Als ik tegen deze angst vecht, als ik schrijvers adviseer 'Vrees niet voor de lange zin', wekt mijn aanmoediging schrikwekkende blikken van leraren op, alsof ik pleit voor het verwijderen van alle kousebandslangen uit de terraria van de middelbare school en ze te vervangen door anaconda's.

Natuurlijk moet men voorzichtig zijn met de lange zin, de zorg voor het ambacht, want de beheersing van de lange zin is een pijl in de koker van bijna elke schrijver die ik bewonder. Zoals altijd begint het uitoefenen van ambacht niet met techniek, maar met een gevoel van missie en doel. Volgens mijn telling zijn er drie belangrijke redenen om een ​​lange zin uit te spreken:

• Een reis maken door een fysiek of emotioneel landschap.
• Om een ​​catalogus of inventaris aan te maken.
• Om een ​​mozaïek van logica of bewijs te bouwen.

Laten we van elk een voorbeeld testen, te beginnen met dit fragment uit een van mijn favoriete romans, hertog door Saul Bellow :

De wielen van de auto's stormden eronderdoor. Bossen en weiden liepen op en verdwenen terug, de rails van opstelsporen bedekt met roest, de dalende racekabels en aan de rechterkant het blauw van de Sound, dieper, sterker dan voorheen. Dan de geëmailleerde omhulsels van de auto's van de forensen, en de opgehoopte lichamen van auto's, de vormen van oude New England-molens met smalle, strakke ramen; dorpen, kloosters; sleepboten die zich voortbewegen in het opzwellende weefselachtige water; en dan plantages van dennen, de naalden op de grond van een levengevende roodbruine kleur.

Zie jezelf als in noordoostelijke richting op een trein door Connecticut, zoals de hoofdpersoon in de roman van Bellow. Je tuft langzaam mee (met een zin van zeven woorden); dan versnellen (met 31 woorden); tegen de tijd dat je je hoogste snelheid bereikt (50 woorden), rammel je tussen het landschap en het zeegezicht terwijl het afval van de beschaving aan je voorbij vliegt. Met die langste zin neemt de auteur ons mee op reis. We zien wat hij wil dat we zien in de volgorde waarin hij wil dat we het zien.

Er zit een beetje een inventarisatie in de zin van Bellow, een lijst met dingen die aan je voorbij vliegen in een rijdende trein. Dat effect wordt nog vergroot in deze controversiële zin die begint met David Foster Wallace zijn postume roman De bleke koning :

Langs de flanellen vlaktes en zwarte topgrafieken en skylines van gekantelde roest, en langs de tabaksbruine rivier die overhangt met huilende bomen en munten van zonlicht erdoorheen op het water stroomafwaarts, naar de plaats achter het windscherm, waar onbewerkte velden schril sudderen in de am hitte: shattercane, lamskwartier, gemaaid gras, zaagdoorn, notengras, jimsonweed, wilde munt, paardebloem, vossenstaart, muskaatnoot, stekelkool, guldenroede, kruipende charlie, boterafdruk, nachtschade, ambrosia, wilde haver, wikke, slagersgras, invagineer vrijwilligersbonen, alle hoofden zachtjes knikken in een ochtendbriesje als een moeders zachte hand op je wang.

Ik beschrijf deze zin van 88 woorden als controversieel omdat ik vond dat hij tussen de beste en slechtste zinnen ooit is geschreven, en het geeft een kijk-naar-me-kwaliteit weer die sommige critici genotzuchtig vinden. Maar geloof even dat je ervan houdt. Maak een ritje door een symbolisch Amerikaans landschap, bevolkt door (tel ze) 19 soorten wiet en wilde planten - elk met een prachtige naam - allemaal op weg naar het werkwoord 'invagineren', DFW's zwangere synoniem voor 'omsluiten'.

Maak een reis, bekijk een inventaris of, als je wilt, volg het pad van een argument. Beschouw dit voorbeeld van Robert Caro ’s biografie van LBJ die een actieplan beschrijft onmiddellijk na de moord op Kennedy:

Geen enkel gebaar zou meer doen om continuïteit en stabiliteit aan te tonen - om te laten zien dat de regering van de Verenigde Staten ononderbroken zou blijven functioneren ondanks de moord op de man die aan het hoofd zat - en om de overgang te legitimeren: om te bewijzen dat de overdracht van de macht was ordelijk, gepast, in overeenstemming met de Grondwet; om, in de ogen van de wereld, elke smet van usurpatie te verplaatsen; het vermoeden van medeplichtigheid door hem aan de daad zoveel mogelijk te temperen; om aan te tonen dat de familie van de man die hij opvolgde hem geen kwade wil droeg en hem steunde, dan de aanwezigheid bij deze beëdiging van de weduwe van de overleden president.

Caro heeft ontelbare keren bewezen dat hij de kracht van een korte zin begrijpt. Zijn beschrijving van de tweede die het leven van LBJ voor altijd veranderde - en dat van Amerika - tijdens de autocolonne door Dallas wordt verteld in een enkele zin, die dienst doet als een alinea, slechts zes woorden lang: 'Er was een scherp, krakend geluid.'

Vergelijk dat eens met de 115 woorden in het bovenstaande voorbeeld. Merk op dat het de twee eigenschappen bevat die we al hebben beschreven als kenmerkend voor lange zinnen. Het neemt ons mee op een soort reis, nu niet door een landschap, maar door een actieplan. En het bevat een inventaris, niet van fysieke objecten maar van een reeks doelen. Het voegt echter een laatste element toe, en dat is een hoeveelheid bewijs. De zaak komt vroeg en laat in de zin naar voren: dat de beste manier om de vreedzame machtsoverdracht in Amerika te laten zien was door de aanwezigheid van Jacqueline Kennedy bij de beëdiging van LBJ. Elk woord tussen die frames is bedoeld om te overtuigen.

Uit mijn bestudering van de lange zin heb ik geconcludeerd dat:

• Het helpt als het onderwerp en het werkwoord van de hoofdzin vroeg komen.
• Gebruik de lange zin om iets lang te beschrijven.
• Het helpt als de lange zin in chronologische volgorde is geschreven.
• Gebruik de lange zin in variatie met korte en middellange zinnen.
• Gebruik de lange zin als een lijst of catalogus van producten, namen, afbeeldingen – bewaar de belangrijkste voor het einde.
• Lange zinnen hebben meer bewerking nodig dan korte.

In tegenstelling tot enkele beroemde zinnen uit de 17e eeuw - 'zinnen die lijken op processies of een begrafenisstoet in hun pure ceremoniële weelde' als romanschrijver WG Sebald beschreef hen - hedendaagse lange zinnen lijken bescheiden in hun ambities: de lezer meenemen op een kleine ontdekkingsreis te midden van een eindeloze reeks stukjes taal van 140 tekens.