The New York Times werd beschuldigd van het kiezen van de kant van de politie vanwege een slecht geplaatste passieve stem

Bagatelliseert de passieve stem de agressie van de politie? De subtiele betekenis van taal in een NYT-tweet over demonstranten en politie.

(Schermafbeelding, Twitter)

Een tweet van The New York Times over protesten in het weekend trok kritiek, vooral vanwege het gebruik van de passieve stem.

De tweet linkt naar dit verhaal dat beschrijft arrestaties, pesterijen en aanvallen die gericht waren op journalisten die verslag deden van de landelijke opstanden als reactie op de dood van George Floyd tijdens een arrestatie in Minneapolis vorige week.

Het plaagt :

Minneapolis: Een fotograaf werd in het oog geschoten.

Washington, D.C.: Demonstranten sloegen een journalist met zijn eigen microfoon.

Louisville: Een verslaggever werd op live televisie geraakt door een peperbal door een officier die op haar leek te mikken. https://t.co/bXfZOUilOG

— De New York Times (@nytimes) 31 mei 2020

Een snelle opfrissing over actieve versus passieve constructie (of stem):

In de tweet van de New York Times maakt het incident in Washington D.C. gebruik van actieve constructie. Het onderwerp van de zin, 'Demonstranten', voert de beschreven actie uit, 'geslagen'.

De incidenten in Minneapolis en Louisville maken gebruik van passieve constructie. De personen in de zin, respectievelijk 'fotograaf' en 'reporter', krijgen de beschreven actie 'werd neergeschoten' en 'werd geraakt'.

De eerste woorden van een zin dragen natuurlijk het gewicht van de zin, dus schrijvers kunnen passieve of actieve constructie gebruiken om meer gewicht te leggen op de ontvanger of uitvoerder van een actie. Grammatici raden passieve constructie af - behalve in zeldzame gevallen waarin het belangrijk is om de ontvanger te benadrukken in plaats van de acteur.

Lezers bekritiseerden het gebruik van actieve constructie in de tweet om het geweld van demonstranten te benadrukken, maar passieve constructie om politieagressie te bagatelliseren.

Kijk nog eens: de Minneapolis-lijn noemt geen agressor. De Louisville-regel begraaft de acteur, 'een officier', in het midden van de zin, gedempt door andere details. De D.C.-lijn leidt daarentegen met de acteur - deze keer geen politie maar 'demonstranten'.

Antwoorden op de tweet waren er snel bij om de inconsistentie aan te duiden:

'Fascinerend hoe alleen de demonstranten macht hebben', schreef @meyevee.

'Dit is een goed voorbeeld van hoe je de passieve stem kunt gebruiken om het verhaal te sturen', schreef @guillotineshout.

'eist uw stijlgids dat u de passieve stem reserveert voor politieacties of was dat uw keuze?' schreef @jodiecongirl.

De tweet vermeldt geen twee Atlanta-incidenten die het verhaal behandelt, die ook actieve stem gebruiken wanneer demonstranten de acteurs zijn en passieve stem wanneer politie de acteurs zijn.

Noch de schrijver, Frances Robles, noch een redacteur van de sociale media van de New York Times reageerden op mijn verzoek om commentaar op de samenstelling en bedoelingen van de tweet.

Misschien is deze tweet een voorbeeld van een pro-cop, anti-rebellie houding bij The New York Times, of op zijn minst van een onbewuste vooringenomenheid. Hoogstwaarschijnlijk is het daarentegen een van de eindeloze herinneringen aan de belangrijke rol van compositie in de journalistiek, vooral omdat we inhoud publiceren op digitale platforms.

De tweet haalt inhoud uit het verhaal dat het promoot en herbestemt het voor het platform met beperkte tekens. Dat is een veelgebruikte manier om snel posts op sociale media te maken om inhoud met een langere vorm te promoten.

De actieve of passieve constructie die elk incident in de tweet overbrengt, vindt zijn oorsprong in het verhaal. Details die niet in de tweet verschijnen, kunnen mogelijke keuzes verklaren die de schrijver (en redacteuren) hebben gemaakt bij het opstellen van het artikel.

Het incident in Minneapolis is eenvoudig. De berichtgeving lijkt niet te kunnen bevestigen wat de fotograaf heeft geraakt en wie er heeft geschoten. Een feitelijke en actieve zin zou zoiets zijn als: 'Iemand heeft een fotograaf met iets in het oog geschoten.'

Maar in Louisville kennen we de acteur - 'een officier' - dus waarom passief bouwen daar?

MEER VAN POYNTER: Wanneer de passieve stem de betere keuze is

Het Louisville-incident in het verhaal luidt: 'Een televisiereporter in Louisville, Kentucky, werd op live televisie geraakt door een peperbal door een officier die op haar leek te mikken, waardoor ze in de lucht riep: 'Ik ben neergeschoten worden! Ik word neergeschoten!'”

Een slimme schrijver beëindigt die beschrijving opzettelijk met het citaat voor de grootste impact. Om dat op zijn plaats te houden, probeerde ik verschillende manieren om de zin te herschrijven met actieve constructie en de talloze vitale details te behouden. Het wordt onhandig, zwak of onduidelijk.

Het DC-incident in het verhaal is actief, maar leidt met de locatie: 'Buiten het Witte Huis vielen demonstranten een Fox News-correspondent en zijn bemanning aan, namen de microfoon van de journalist en sloegen hem ermee.'

Het dek van het verhaal – de synopsis die onder een kop verschijnt – vat het DC-incident samen met passieve constructie die de aandacht van de demonstranten trekt: “Van een televisieploeg die door demonstranten werd aangevallen tot een fotograaf die in het oog werd geslagen, journalisten zijn het doelwit van de straten geworden van Amerika.'

Het verschil tussen actieve en passieve stem in het artikel in de New York Times is niet groot. Noodzakelijke context in het verhaal maakt een lezer ook minder geneigd om slechte bedoelingen aan te nemen.

Op Twitter verschijnen de regels echter de een na de ander met een schaarse context. Het verschil is duidelijk en het ziet er opzettelijk uit. Het is geen grote stap voor gebruikers op een opruiend sociaal platform om de publicatie van vooringenomenheid te beschuldigen.

Journalisten zijn zich al bewust van de impact van syntaxis in nieuwsverslaggeving. We moeten ons ook bewust zijn van de invloed van platforms op die impact.

MEER VAN POYNTER: Hoe bureaucratische taal de verantwoordelijkheid van de journalistiek wurgt

De tweet van de New York Times laat zien hoe een verandering in medium anders subtiele syntactische keuzes kan versterken. Het artikel is kort en de tweet dekt de kern ervan. Maar door simpelweg de inhoud van het artikel naar de context van het sociale platform te verplaatsen, verandert de indruk die het op een lezer maakt aanzienlijk.

Te vaak zijn posts op sociale media - en kopiëren voor andere platforms, zoals zoeken en e-mail - een bijzaak die redacteuren wordt opgedrongen om het hoofdevenement te promoten: het artikel.

Maar de ervaring van de lezer draait niet om het artikel, zoals bij de maker. Velen zullen niet verder gaan dan het platform. We moeten content voor externe platforms net zo zorgvuldig opstellen als we verhalen schrijven voor print of de website - inclusief een tweede oog om onbedoelde implicaties op te vangen.

Dana Sitar schrijft en redigeert sinds 2011 op het gebied van persoonlijke financiën, carrières en digitale media. Vind haar op danasitar.com of op Twitter op @danasitar.