Compensatie Voor Het Sterrenbeeld
Substability C Beroemdheden

Ontdek De Compatibiliteit Door Zodiac Sign

De verslaggever ISIS haat — en respecteert

Rapporteren En Bewerken

Foto met dank aan The New York Times.

New York Times-verslaggever Rukmini Callimachi brak vorige week het weinig opgemerkte drama van een Zuid-Afrikaanse man bevrijd door Al Qaida na vijf jaar als gijzelaar in Mali.

Ze had oorspronkelijk een bewaker geïnterviewd die destijds de ontvoering van vier toeristen uit een hotel in Timboektoe had gezien, waaronder een vermoord toen hij weigerde in het busje van de terroristen te stappen. Het is het bedrijfsmodel van Al Qaeda van ontvoeringen voor losgeld, waarbij de Zuid-Afrikaanse regering een tussenpersoon gebruikt en $ 4,2 miljoen betaalt voor de vrijlating (een Nederlander en een Zweed werden in juni vrijgelaten).

Callimachi onthulde het verhaal zowel in een traditionele online verhaal en in een reeks tweets , of tweetstormen. In haar handen hebben die vaak een staccato allure, vol met belangrijke gebeurtenissen maar ook kleine stukjes die op zichzelf misschien niet het hoofd draaien, maar samen kunnen ze aanlokkelijk zijn, soms bedrieglijk schokkend.

Het zijn ook redenen dat ze, na haar eigen zeer bescheiden professionele begin, een bekende hoeveelheid is voor mensen als Al Qaida en, meer nog, ISIS. Ze is een hardnekkige chroniqueur van hen in een onwaarschijnlijke evolutie van afgewezen journalistieke werkzoekende tot meedogenloze en inzichtelijke waarnemer van terrorisme.

Het is inderdaad nog niet zo lang geleden (2001) dat Callimachi bij 100 kranten solliciteerde voor een baan. Slechts twee reageerden, waardoor ze een stage van drie maanden kreeg bij de Daily Herald in Arlington Heights, Illinois, net buiten Chicago, waar haar allereerste opdracht een kerstboomverlichting in Streamwood was.

Ze kreeg daar een fulltime baan, maar erkent nu dat ze een ritueel beoefent wanneer ze zich in het centrum van Chicago bevond: haar handen op de buitenkant van het gotische hoofdkwartier van de Chicago Tribune leggen, waarvan de façade stukjes en beetjes van monumenten over de hele wereld bevat. Ze zou haar ogen sluiten en bidden dat ze op een dag een baan bij de Tribune zou krijgen.

Het is nooit gebeurd. Maar nu is ze een van de meest scherpzinnige verslaggevers van misschien wel het grootste verhaal van het tijdperk, en een drievoudig Pulitzer Prize-finalist. Deze week is ze in wat de laatste tijd een thuis weg van huis was, namelijk Mosul, Irak tijdens haar vierde verslagreis naar het gebied in de afgelopen acht maanden.

Ze ging niet rechtstreeks van boomverlichting in de voorsteden naar 's werelds beroemdste redactiekamer. Na Chicago werkte ze voor de Associated Press in Portland, Oregon en New Orleans. Daarna ging het naar West-Afrika voor de teleservice voordat het in 2014 naar de Times kwam.

In Afrika leerde ze Al Qaeda en ISIS kennen, maar ook zijtakken. Het had niet in de laatste plaats te maken met de berichtgeving in Mali, waar ze de heersende wijsheid begon te verliezen dat veel terroristen primitief en blind dogmatisch waren, een punt dat ze onderstreepte in een profiel vorig jaar in Wired.

Ze bleek een behendige en creatieve verslaggever te zijn en vond zelfs onthullend bewijs in vuilnisbakken dat onderstreepte dat de beweging die tot ISIS leidde veel genuanceerder was dan de meeste verslaggevers - inderdaad, het grootste deel van de wereld - hadden aangenomen.

Het leidde tot veranderingen in haar basisaanpak van rapportage, waarbij ze niet zozeer afhankelijk was van overheidsfunctionarissen, zelfs niet van inlichtingenexperts, en in plaats daarvan probeerde te graven in de hoofden, organisaties en sociale media van jihadisten.

Dat betekende onder meer versleutelde chatrooms binnendringen met hun verborgen adressen en URL's. De jihadisten zijn tegenwoordig dol op Telegram, een de facto versleutelde app. Ze gebruikt bedrog, maar geen verzinsel (ze liegt niet over journalistiek zijn) en wordt uitgenodigd voor adressen die totale onzin kunnen zijn.

Het betekent dat terroristen weten wie ze is en soms rechtstreeks naar haar tweeten, inclusief video van de onthoofding van journalist James Foley.

De tweetstormen zijn een reden dat ze haar kennen. Het heeft het mogelijk gemaakt om vaker meer inhoud te produceren en onvermijdelijk haar profiel te verhogen. Check deze over haar berichtgeving over de verkrachting van Yazidi-vrouwen – “3 jaar seksuele slavernij door ISIS” is de titel van deze woorden en beelden die in juli en augustus werden uitgezonden – die haar werd getipt door bronnen in de buurt van ISIS, waaronder een vrouw die zelf verbluft was.

Het is ook een stilistische modus die perfect is voor veel kleinere onthullingen en anekdotes die veel onthullen over de wereld van terrorisme en extremisme.

'Het kwam allemaal voort uit een frustratie dat ik niet zo vaak in de krant stond als ik wilde', vertelde ze me. 'Dus ik begon nieuws te zien en begon er vervolgens over te tweeten.'

“Bij de AP kon je pas over een verhaal tweeten als het uit was. Het probleem is dat het bij een brekend verhaal nog uren kan duren om het (het verhaal) eruit te krijgen. En toch kan er een deel van het verhaal zijn dat je niet gebruikt.”

Hier is een tweetstorm van juli toen ze Mosul binnenkwam toen Irak de overwinning op ISIS daar uitriep. De situatie was buitengewoon somber. Dan deze aangrijpende over moslims die christelijke buren in de stad redden.

Gedurende de periode van enkele uren voordat het primaire verhaal wordt gepubliceerd, 'kun je de ruimte missen waar mensen op Twitter wonen.' Ze herinnert zich dat ze een paar maanden geleden op een zogenaamde 'embed' in Mosul was toen de verslaggever van een andere prominente krant zei: 'Je redactiekamer stond je toe dit te doen?'

Het is geen vlekkeloos proces en kan zijn eigen inherente wrijvingen met redacteuren hebben. Ze is erg dankbaar voor de bereidheid van de Times om haar creatief te laten zijn. Maar het is geen carte blanche, en haar vrijheid is geen vrijbrief om te schrijven wat ze wil, wanneer ze maar wil.

Zo stuurt ze tweets over breaking news naar haar bureau. De truc is om slim te zijn in zowel de ruimtes van traditionele verhalen vertellen als sociale media.

In bredere zin denkt ze dat het haar in staat heeft gesteld om zowel lezers te betrekken als met regelmaat grotere punten te onderstrepen. De conventionele wijsheid blijft bijvoorbeeld dat ISIS de eer op zich zal nemen voor aanvallen in het Westen, zelfs als het er niet bij betrokken is. Dat is, zo heeft haar berichtgeving duidelijk gemaakt, over het algemeen onjuist.

“Ze nemen hun tijd en claimen geen aanslagen in het Westen die op de een of andere manier geen band met de groep hebben. Maar ze beschouwen mensen die in hun naam handelen, ook zonder directe band, wel als betrokken bij de groep.”

Als je naar Callimachi, 44 luistert, realiseer je je ook hoe moeizaam en zelfs ronduit vermoeiend haar werk kan zijn, evenals de onderliggende uitdagingen, zelfs het gevaar, om agressief te rapporteren over een aantal behoorlijk vervelende mensen.

Men realiseert zich de enorme omvang van de inzet van de krant, inclusief de investering in haar reizen. Niet veel mediaorganisaties hebben de wil om dergelijk werk te steunen.

Dan is er ook haar vermogen om slim te profiteren van de eindeloze ruimte van internet. Vaak zal ze een lekkernij tegenkomen, misschien slechts een vignet in een afgelegen en desolaat gebied dat een klein punt maakt, zelfs als het geen apart verhaal zou rechtvaardigen.

'Dus ik zal die dag een vignet vinden dat een aspect van dit ongelooflijke gevecht verduidelijkt en dat in een tweetstorm gebruiken.

Het was alsof je naar een buitenwijk van Mosul ging en een man zag die een van de muren had geverfd, er beige verf overheen had gedaan en 'een prachtig patroon had gemaakt met prachtige kalligrafie'.

De man vertelde haar dat hij was ingehuurd door een seniorencollectief dat zijn verf kocht en hem betaalde om ISIS-slogans te overschilderen en te vervangen door uitspraken die spraken over noties van vrede en gemeenschap.

Hij gebruikte inderdaad een gezegde dat in het leven zou moeten streven om als een suikerklontje te zijn, zodat wanneer je weg bent, het 'enige dat mensen zich van je zullen herinneren zoetheid is'.

Het inspireerde 'de perfecte tweetstorm', zegt ze te midden van de rust van een vergaderruimte bij de krant.

Als gevolg hiervan schreven lezers in het aanbod om de man geld te sturen. De inhoud van de tweetstorm had 'echt weerklank. Ik was in staat om lezers mee te nemen naar iets wat ze normaal niet zien, en om dit stukje Mosul te delen.”