Waarom we geboeid waren door het verhaal van 12 jongens die vastzaten in een grot

Inmiddels weten mensen over de hele wereld dat de Wild Boars, het voetbalteam van 12 jongeren - zo jong als 11 - deze week vastzaten in een Thaise grot door zware regenbuien. Ze waren dit avontuur al eerder aangegaan zonder incidenten. Maar nu verzamelde zich een internationaal team van ingenieurs, arbeiders en duikers voor de redding, een uitweg die zo lastig was dat een ervaren duiker het leven kostte.

Nu de jongens en hun coach veilig buiten zijn, voelt het als het juiste moment om enkele grote vragen te stellen over de aard van dit verhaal en de kracht van alle verhalen.

Nieuwsoordeel is een strikte leermeester. Het weerhoudt ons ervan het verhaal te vertellen van elk kind dat in levensgevaar is. We moeten kiezen en kiezen.

Stop even en vraag jezelf af hoeveel kinderen in Amerika en over de hele wereld op dit moment in gevaar zijn, in gevaar voor het verlies van hun gezondheid en leven. Ze kunnen het slachtoffer zijn van wapengeweld in Chicago of een burgeroorlog in Syrië, of ze kunnen bij hun ouders zijn weggerukt aan een grens, of ze kunnen hun ouders hebben verloren aan een opioïdenverslaving, of ze lijden aan loodvergiftiging, of ze leven van eilanden of in gebieden die door extreem weer of andere rampen in gevaar zijn. Ik heb geen gegevens om met u te delen, maar de gevaren in deze paragraaf moeten miljoenen kinderen treffen.

Dus waarom hebben deze 12 jongens en hun voetbalcoach in een grot, in een land halverwege de wereld, onze aandacht gevangen en vastgehouden? Waarom heeft hun verhaal van uur tot uur bericht gekregen in elke vorm van nieuwsvoorziening die tot nu toe is uitgevonden? Ik ga proberen die vraag te beantwoorden met behulp van drie afzonderlijke rubrieken van nieuwsbeoordeling: 1) een beroemde lijst met nieuwskwalificaties door een beroemde professor journalistiek; 2) een poging om dit verhaal te vergelijken met bekende narratieve archetypen; 3) de verklaring van een literatuurwetenschapper waarom zulke verhalen - allemaal verhalen - noodzakelijk zijn voor het voortbestaan ​​van de mens.

Mencher's List

Melvin Mencher was misschien wel de beroemdste leraar aan de Columbia Graduate School of Journalism, een veeleisende mentor die beroemd was om zijn aforismen over het proces van verslaglegging. ('Volg het geld, jongen' of 'Haal een goed citaat hoog in het verhaal.') Hij was ook de auteur van de meest invloedrijke studieboeken voor universiteitsjournalistiek van de 20e eeuw, 'News Reporting and Writing'. In de 10e editie van dat boek somt hij zeven elementen van nieuwsoordeel op. Hier zijn ze, met mijn cijfers over hoe ze passen in het verhaal van 12 jongens in een grot.

Tijdigheid: Het kwam in golven: het nieuws dat er jongens waren verdwaald, dat arbeiders aan het zoeken waren, dat ze levend werden gevonden, dat er plannen werden gemaakt om ze te redden, dat de eerste jongens veilig naar buiten werden gebracht.

Invloed: Er is een impact op leven en dood op deze kinderen en hun dierbaren, natuurlijk met een emotionele impact op het Thaise volk. Maar in termen van 'jonge levens in gevaar', zijn er veel minder dan geproduceerd door de immigratiecrisis in de VS of vluchtelingenfamilies die uit Syrië vluchten.

Uitsteeksel: Voor het Amerikaanse publiek is er geen prominente persoon of instelling die het aandachtsniveau zou kunnen verhogen.

Nabijheid : Het nieuws komt van ver. Deze categorie is niet van toepassing.

Conflict: Dit verhaal bevat niet de gebruikelijke vormen van nieuwsconflicten: hete oorlogen, politieke of beleidsdebatten, politie en criminelen - maar er is een strijd waarbij mensen vechten tegen de krachten van tijd en natuur.

Het ongebruikelijke: In eerdere edities van zijn boek noemde Mencher dit 'het bizarre', maar 'het ongewone' is beter, met een minder negatieve connotatie. Misschien, meer dan enige andere traditionele categorie, past deze het beste bij het nieuws uit Thailand.

Munteenheid: Een verhaal heeft misschien tijdigheid, maar het bouwt na verloop van tijd stoom op, zoals de Watergate-hoorzittingen en het proces tegen O.J. Simpson. Dit verhaal, zoals het zich ontvouwde, wekte interesse in een race tegen de natuur en de tijd.

Door de rubriek van Mencher toe te passen, kom ik op drie relevante categorieën van nieuwswaardigheid: het ongebruikelijke, conflict en valuta, wat wil zeggen dat zijn rubriek, hoewel nuttig, de aantrekkingskracht van deze gebeurtenissen en deze verhalen niet volledig verklaart.

Afgezien van het journalistieke, zou ik willen beweren dat het verhaal van 12 jongens die vastzitten in een grot zijn kracht ontleent aan literaire precedenten, een soort primaire, archetypische verhalende energie die ons zowel bang als hoopvol maakt.

De archetypen van Clark

1. Dit zijn jongens en geen mannen. We willen dat ze terugkeren naar hun moeders en vaders en broers en zussen.

2. Twaalf is een getal waarvan we herkennen dat het betekenis heeft. Jezus leidde zijn 12 discipelen. Een seminar heeft een leider. Een voetbalteam heeft een coach. De 12 dagen van Kerstmis. Een miljoen kinderen vormen een macrokosmos. Twaalf kinderen vormen een microkosmos, een kleine wereld, waarin alles is opgenomen en geïntensiveerd.

3. Mijn collega Wendy Wallace merkte op dat dit verhaal zoveel van onze oerangsten oproept: claustrofobie, duisternis, verdrinking, verstikking, kinderen van hun ouders wegrukken, hongersnood en ziekte.

4. Tom French stelt dat de beste verhalen motoren hebben, dat wil zeggen vragen die alleen het verhaal voor de lezer of kijker kan beantwoorden: schuldig of onschuldig, dood of levend, wie heeft J.R. neergeschoten? We hadden hier meerdere motoren: worden de jongens gered? Hoe zal dat gebeuren? In welke toestand zullen ze zijn als ze eruit komen? Zal dit gebeuren voordat de moessonstormen beginnen?

5. Omdat die vragen niet in één keer beantwoord worden - er is vertraging, het verstrijken van de tijd, gedwongen wachten - zorgt dit voor spanning. We hebben onderweg mini-cliffhangers: een redder wordt gedood, het begint te regenen, ze brengen de sterkere kinderen als eerste naar buiten, ze hebben bijna geen lucht meer in de grot.

6. Afdaling in de onderwereld. Naast mijn bureau heb ik een exemplaar van Dante's 'Inferno'. Zijn 'Goddelijke Komedie' begint natuurlijk met zijn verdwalen in een donker bos en het vinden van een gids, de dichter Vergilius, om hem diep in de cirkels van de hel te brengen, een noodzakelijke reis die zal eindigen met een klim door het vagevuur naar Paradijs. Dat verhaal komt voort uit zowel klassieke als christelijke modellen. De zanger Orpheus daalt af naar de onderwereld om zijn geliefde te redden. Jezus daalt na zijn kruisiging af naar de onderwereld om redding te schenken aan verloren zielen.

7. Wedergeboorte. De afdaling werkt het beste als verhalend element als er een terugkeer naar de oppervlakte is, door de donkere tunnel naar het licht.

Boyd's theorie over verhalen en menselijke overleving

Als Mencher enkele categorieën nieuwswaarde biedt, en ik schop het een tandje hoger met een aantal oude en hardnekkige verhalende patronen en archetypen, beide zijn slechts prologen op de literaire theorieën van een Nieuw-Zeelandse geleerde genaamd Brian Boyd. De titel van zijn boek greep me, ook al herkende ik het niet als een toespeling op Darwin: 'Over de oorsprong van verhalen: evolutie, cognitie en fictie.'

Boyd is een praktische, inzichtelijke en veelzijdige criticus, een wereldexpert op het gebied van Nabokov die zich heeft ondergedompeld in de wetenschap van evolutionaire biologie, een lezer die ons meeneemt 'van Zeus tot Seuss'. Dit is niet zomaar een slimme zin. Een groot deel van zijn boek past zijn theorieën toe op een lezing van Homer's 'The Odyssey', een ander op 'Horton Hears a Who!' door Dr. Seuss.

Zolang ik literatuur op een serieuze manier bestudeer (rond 1966), zijn wij Engelse hoofdtypen waakzaam geweest tegen reductieve wetenschappelijke interpretaties van kunstwerken. Als het gaat om 'zijn genen hebben hem dat laten schrijven', willen we het niet horen. Boyd is geen reductionist. Hij waagde zich in de darwinistische wetenschap en kwam naar buiten, niet alleen ongedeerd, maar gewapend met krachtige frames om ons te helpen zowel taal als literatuur te begrijpen.

Vanuit zijn theoretische gezichtspunt gaven God of Darwin (van mijn vooroordeel, misschien beide) de mens een brein. Om precies te zijn, mensen zijn in de loop van miljoenen jaren geëvolueerd om hersenen van een bepaalde grootte te hebben. Dat brein gaf ons taal. En dat taalvermogen gaf ons het vermogen om verhalen te vertellen. Die kracht brengt veel voordelen met zich mee.

Als een wolf me probeerde aan te vallen aan de rand van het bos, of als een politieauto zich verstopte aan de andere kant van 'Thrill Hill' hier in St. Petersburg, Florida, wachtend om me een snelheidsboete te geven, zou ik je kunnen vinden en je vertellen wat er met mij is gebeurd. Als gevolg hiervan zou je ervaring uitbreiden. Zonder in de buurt van het bos te hoeven lopen of over de heuvel te rijden, zou je weten dat daar gevaar op de loer lag. Je zou ervoor kunnen kiezen om het te vermijden.

Maar wacht, er is meer! In het echte leven heb ik nog nooit ergens een wolf gezien, en ik weet niet zeker of ik ooit aan de rand van een bos heb gestaan. (Ik moet er meer uit!) Maar ik heb te hard over Thrill Hill gereden en een bekeuring gekregen van de politieagent die aan de andere kant wachtte. Deze twee soorten verhalen vertellen onze ervaring exponentieel. Ik kan je waargebeurde verhalen vertellen op basis van dingen die echt zijn gebeurd. Of ik kan dingen verzinnen en je het soort verhalen vertellen dat we als fictie categoriseren: Nee, het was geen wolf aan de rand van het bos, vriend, het was een eenhoorn, een centaur en een draak van Saturnus.

Verhalen verrijken niet alleen de menselijke ervaring, ze zijn een vorm van virtual reality. Wanneer Romeo en Julia op tragische wijze sterven, huilt het publiek - ook al spelen de doden alleen maar toneel. Vanuit een evolutionair perspectief vergroot dit grote vermogen om verhalen te vertellen en te leren het potentieel van onze overleving als soort. Een andere manier om het te zeggen: als verhalen ons niet hielpen te overleven, zouden we niet in staat zijn ze te vertellen.

Maar hoe wordt deze magie in gang gezet? Boyd leidt ons langs twee paden. Aan de ene kant leren verhalen ons hoe we samen kunnen leven. We kunnen niet alleen overleven. Er zijn gevaren daarbuiten, en we moeten samenwerken - samenwerken - om onszelf te beschermen en ons voort te planten. Aan de andere kant identificeren verhalen de bronnen van gevaar, van moordenaars en tirannen tot tyfoons en plagen, de vele manieren waarop geweld, wanorde, natuurrampen, menselijke hebzucht en onverdraagzaamheid een veilige en vreedzame orde bedreigen.

Een efficiënte manifestatie van dit patroon is te vinden in verhalen die door de jaren heen zijn verteld in de televisieserie 'Law and Order'. Elke aflevering begint met een typische New Yorker die een lijk vindt, een vreselijke verstoring van de sociale orde. Een half uur lang zal de politie de moord onderzoeken en een arrestatie verrichten, gedurende het tweede half uur zullen de officieren van justitie de beschuldigde voor de rechter brengen en een jury een uitspraak doen. De orde is grotendeels hersteld.

Het verhaal van de 12 jongens die vastzitten in een grot heeft geen schurk om over te spreken - geen Judas, Jago of Cruella de Vil. De coach heeft zijn excuses aangeboden en is vergeven. Maar andere soorten gevaren zijn aan het licht gekomen. Om ze op de vriendelijkste manier te noemen, kunnen we ze onervarenheid, dwaasheid, naïviteit, onvoorbereidheid, een onderwaardering voor de onvoorspelbare kracht van de natuur noemen. Uit dit verhaal zal ik leren voorzichtiger te zijn bij het betreden van grotten, en niet alleen bij de letterlijke.

Aan de andere kant, misschien zal mijn kleinzoon - die 13 is - het verhaal ervaren en de wens koesteren om opgeleid te worden tot ervaren duiker, iemand die bereid is naar andere landen te reizen en zijn persoonlijke veiligheid op het spel zet om anderen te helpen. Samenwerken kan hij leren.

Dat is de ultieme waarde van dit geweldige verhaal, een verhaal dat het waard is om jarenlang te onthouden.

Er waren eens 12 jongens en hun coach die vast kwamen te zitten in een diepe, donkere, vochtige grot, en dagen en dagen dachten mensen van over de hele wereld aan hen en baden voor hen en stuurden hun beste en dapperste om hen te redden, zodat ze zou goed kunnen zijn, opgroeien, kinderen krijgen en in staat zijn om hun kinderen en de kinderen van hun kinderen een werkelijk verbazingwekkend verhaal te vertellen - een dat klinkt als fictie, maar nog beter, uit het echte leven komt.

Gerelateerde training

• 

  Gegevens gebruiken om het verhaal te vinden: over ras, politiek en meer in Chicago

  Verhalen vertellenTips/Training

• 

  De onvertelde verhalen blootleggen: hoe je betere journalistiek kunt doen in Chicago

  Verhaal vertellen