Het telefoontje van Trump naar Georgië was illegaal, immoreel of ongrondwettelijk. Hier is hoe sommige journalisten beslissen hoe ze het moeten noemen.

Velen hebben het een staatsgreep genoemd. En de taal die verslaggevers gebruiken om de acties van de president te beschrijven, beïnvloedt het publieke debat over de overdracht van macht.

President Donald Trump kijkt naar een videomonitor terwijl hij spreekt tijdens een campagnebijeenkomst voor de Republikeinse kandidaten van de Senaat, senator Kelly Loeffler, R-Ga., en senator David Perdue, R-Ga., op de regionale luchthaven van Valdosta, zaterdag 5 december , 2020, in Valdosta, Georgia (AP Photo/Evan Vucci)

New York Magazine noemde het regelrecht een klap poging . Bloomberg noemde het een staatsgreep in de kop van een opiniestuk , evenals De Atlantische Oceaan . Brian Stelter van CNN betoogt journalisten hebben naar noem het een coup. En dat was voordat The Washington Post de opname uitbracht van de president en zijn team die probeerden de verkiezingsfunctionarissen van Georgië te intimideren om de resultaten te veranderen.

De New Yorker gebruikt het woord 'coup' al sinds voor de verkiezingen in de krantenkoppen, soms op een speculatieve manier, meer recentelijk zonder speculatie.

De taal die journalisten gebruiken om de acties van president Donald Trump te beschrijven, met name in krantenkoppen, is van cruciaal belang voor het gesprek dat het Amerikaanse publiek voert over een vreedzame machtsoverdracht.

En dat maakt eerlijk gezegd de inzet groter bij het kiezen van de juiste woorden. Een van de duistere kanten van de Amerikaanse democratie is de perversie van taal, waarbij woorden niet betekenen wat ze zouden moeten betekenen. Zelfs het woord 'staatsgreep' is gecorrumpeerd door deze president, die het onderzoek naar Russische inmenging in de verkiezingen van 2016 beschreef als een staatsgreep. Het was niet . ook niet zijn beschuldiging .

Zinnen die ooit betekenis hadden, zoals 'nepnieuws' (wat voor een kort moment verzonnen nieuws betekende) en 'vijand van het volk' (wat, totdat Trump het gebruikte, een signaal was dat de spreker zijn macht misbruikte) hebben op hun kop zijn gezet. En we hebben gediscussieerd over de vraag of we dingen een 'leugen' moeten noemen of hem een ​​'racist' moeten noemen.

In zijn essay 'Politics and the English Language' zei George Orwell over taal: 'Het wordt lelijk en onnauwkeurig omdat onze gedachten dwaas zijn, maar de slordigheid van onze taal maakt het gemakkelijker voor ons om dwaze gedachten te hebben.'

De acties van Trump, zoals blijkt uit de opname van Trumps telefoongesprek op zaterdag met Brad Raffensperger, staatssecretaris van Georgië, is onbetwistbaar verrassend, hoewel journalisten al maanden suggereren dat het zou kunnen gebeuren - en hem ernaar vragen -.

Dat is de reden waarom journalisten nu, als journalisten ontdekken dat hij een definitiegrens heeft overschreden en zijn acties direct als een 'staatsgreep' gaan rapporteren, ze moeten zeggen waarom in het verhaal - hun werk laten zien. En als er een besluit is dat het niet is, leg dat dan ook uit. Een paar extra woorden om precisie in rapportage te tonen helpen altijd. Ik heb journalisten 'machtsmisbruik', 'ongrondwettelijk', 'pesten', 'illegaal', 'schandalig', 'schokkend' en 'onheilspellend' zien gebruiken.

Dus is dit een staatsgreep of een poging tot staatsgreep? Het is eigenlijk moeilijk te zeggen. Je kunt heel slimme mensen vinden om beide kanten op te argumenteren.

Baybars Örsek, een journalist uit Turkije, mijn Poynter-collega en directeur van het International Fact-Checking Network, zegt nee, dit is geen staatsgreep. Hij heeft er een paar meegemaakt. Niemand wordt gearresteerd, het leger is niet betrokken en niemand verdwijnt op mysterieuze wijze.

“Als iemand die uit een land komt met een lange geschiedenis van staatsgrepen, ben ik er sterk van overtuigd dat wat Trump probeert te doen niet in aanmerking komt als een staatsgreep. Hij is een demagoog en een autoritaire politicus, maar zijn acties zijn voor mij in feite een poging om zijn politieke kapitaal in kringen van de Republikeinse partij te gebruiken en de resultaten van de verkiezingen te betwisten en zijn verlies aan zijn kiesdistrict te communiceren als een vervalste verkiezing. Staatsgrepen daarentegen impliceren geweld van het leger of gewapende groeperingen en hebben tot doel een democratisch gekozen regering omver te werpen of machtsoverdracht te blokkeren. Die zie ik in dit geval niet.'

Al Tompkins, een senior faculteitslid van Poynter die werkt met nieuwszenders in de hele provincie, adviseerde ook voorzichtigheid.

'Kortheid kan de vijand van duidelijkheid zijn', zei hij. “Als je het woord ‘coup’ gebruikt in een verhaal en vooral in een kop, dan ben je het publiek een uitleg verschuldigd over waarom je het woord hebt gepubliceerd/uitgezonden/herhaald en wat het betekent. Ik zou het gebruik van het woord 'staatsgreep' bij het verwijzen naar het aantal kiescolleges niet overnemen of verbieden, maar ik zou de lat hoog leggen voor het gebruik ervan. En als je het gebruikt, leg dan uit waarom. Als je het zelfs in een offerte weigert te gebruiken, leg dan uit waarom niet.”

David Remnick, redacteur van The New Yorker, die in 1991 ook een poging tot staatsgreep in Rusland heeft meegemaakt, zegt dat de berichtgeving het gebruik van het woord bevestigt.

'Dit is de illegale poging van de president van de Verenigde Staten om de uitslag van een verkiezing te wijzigen', vertelde Remnick me.

'De grootste verplichting en het doel van de pers is om druk uit te oefenen op de macht', zei Remnick. 'Om een ​​lens vast te houden, zelfs een vergrootglas, tot die kracht om te zien wat waar is.'

Een andere van mijn collega's, Cristina Tardáguila, adjunct-directeur van de IFCN en een andere coupveteraan (in heel Latijns-Amerika), vreest dat als we het woord 'coup' niet gebruiken, journalisten de ernst van de situatie bagatelliseren en Amerikanen onvoorbereid laten het risico voor de deur.

'Ik garandeer dat als deze oproep van Trump in andere landen was gebeurd, de Amerikaanse media het een poging tot staatsgreep zouden noemen', zei ze.

Remnick zei hetzelfde. Stel je voor dat we een opname hadden van de Russische president Vladimir Poetin die tegen een gouverneur in Siberië zei: 'Ik heb nog maar 11.000 stemmen nodig.'

De hoofden van redactieleiders in heel Amerika wegen zwaar niet alleen of je het gedrag van Trump en mede-Republikeinen een staatsgreep kunt noemen. Het gaat erom of hun publiek de boodschap kan horen.

Hoe je het ook noemt, onderschat het verhaal niet. Gebruik de tape, publiceer het transcript, geef een deskundige analyse. Maar voeg ook de belangrijkste context toe, annoteer de leugens en verkeerde informatie.

Stephen Fowler, een verslaggever voor de Georgia Public Broadcasting, is intens geweest over het verkiezingsproces in Georgië twee jaar lang. Ook hij kreeg zondag een uitgelekt exemplaar van de band binnen en publiceerde zondagmiddag zijn verhaal voor GPB en voor NPR.

Het is van cruciaal belang om erop te wijzen dat Georgië een solide Republikeinse staat is en dat minister van Buitenlandse Zaken Raffensperger een zeer conservatieve Republikein is, zei hij. Elk verhaal dat hij voor het nationale publiek van NPR heeft gedaan, bevat een overzicht van de drie keer dat functionarissen in Georgië de 5 miljoen uitgebrachte stembiljetten bij de verkiezingen van november hebben geteld, waaronder een keer met de hand.

Als politiek verslaggever is hij zich hyperbewust van de verwarring waarmee veel nieuwsconsumenten worden geconfronteerd. Het meeste van wat Trump zei tijdens het telefoontje van een uur was vals. 'Het is niet genoeg om gewoon te zeggen: 'Dat is niet correct'', zei Fowler. 'Je moet zeggen, dit is wat correct is en zo weet ik dat het correct is.'

Rapportage is de sleutel tot duidelijkheid, zei hij. Hij zorgt ervoor dat het publiek op primair bewijsmateriaal wordt gewezen en dat het verhaal wordt vertraagd. (Fowler werd opgeleid als opiniepeiler, gewoon zodat hij dat kon) leg uit in detail hoe het nieuwe kiessysteem van Georgië werkte.)

De details van de oproep van Trump aan de staatssecretaris van Georgië bieden waardevolle informatie over hoe we begrijpen wat er vandaag in ons openbare leven gebeurt, en voor de nog steeds cruciale rol van de journalistiek om te documenteren voor de geschiedenis.

Een staatsgreep ken je pas achteraf. Mislukte exemplaren lijken vaak komisch. Succesvolle lijken tragisch. Of dit nu een staatsgreep is, de voorloper van een poging tot staatsgreep, of slechts een illegaal of ongrondwettelijk machtsmisbruik, het zijn kritische journalisten die het publiek het bewijs laten zien dat we leveren om burgers te helpen uiteindelijk tot hun eigen oordeel te komen.