Waarom dit de ‘Tien Beste Zinnen’ zijn

de redactie van Amerikaanse geleerde hebben 'Tien beste zinnen' uit de literatuur gekozen en lezers hebben er nog veel meer gesuggereerd. Ze gooiden voor de goede orde een elfde binnen. Deze mooie functie betrapte me midden in een nieuw boekproject, 'Art of X-ray Reading', waarin ik klassieke passages zoals deze neem en onder de oppervlakte van de tekst kijk. Als ik de machines daar beneden kan zien werken, kan ik het aan schrijvers onthullen, die ze dan aan hun gereedschapskist kunnen toevoegen.

Met respect en dankbaarheid aan American Scholar, bied ik hieronder korte interpretaties aan op: hoe en waarom deze zinnen werken:

De verdwenen bomen, de bomen die plaats hadden gemaakt voor Gatsby's huis, hadden ooit fluisterend toegegeven aan de laatste en grootste van alle menselijke dromen; voor een voorbijgaand betoverd moment moet de mens zijn adem hebben ingehouden in de aanwezigheid van dit continent, gedwongen tot een esthetische contemplatie die hij niet begreep noch wenste, voor de laatste keer in de geschiedenis oog in oog met iets dat in overeenstemming was met zijn vermogen tot verwondering.
-F. Scott Fitzgerald, 'The Great Gatsby'

Deze zin is bijna aan het einde van de roman, een aanloop naar zijn bekendere conclusie. Het begint met iets dat we kunnen 'zien', verdwenen bomen. Er is een snelle spanning tussen de natuurlijke orde en de kunstmatige, een soort exploitatie van het land dat net zo goed deel uitmaakt van ons cultureel erfgoed als de Mythe van het Westen en de Manifest Destiny. 'Verdwenen' is een geweldig woord. 'The Great Gatsby' klinkt als de naam van een goochelaar, en soms verdwijnt hij uit het zicht, vooral nadat de verteller hem voor het eerst naar de kade van Daisy ziet staren. Wat me verbaast over deze zin is hoe abstract het is. Lange zinnen blijven meestal niet bij elkaar onder het gewicht van abstracties, maar deze zet een duidelijk pad naar de belangrijkste zin, stevig aan het einde geplant, 'zijn vermogen tot verwondering'.

Ik ga voor de miljoenste keer de realiteit van de ervaring ontmoeten en in de smederij van mijn ziel het ongeschapen geweten van mijn ras smeden.
—James Joyce, “Een portret van de kunstenaar als jonge man”

Deze zin komt ook in de buurt van het einde van de roman, maar is niet het einde. Het heeft het gevoel van een volkslied, een seculier credo, afkomstig van Stephen Dedalus, die, in navolging van Joyce zelf, de behoefte voelt om Ierland te verlaten om zijn ware ziel te vinden. De dichter is natuurlijk een maker, net als een smid, en het mythologische personage Dedalus is een ambachtsman die het labyrint heeft gebouwd en een stel vleugels heeft gemaakt voor zijn zoon Icarus. De was in die vleugels smolt toen Icarus te dicht bij de zon vloog. Hij stortte zich in de zee tot aan zijn dood. Dit is waar de magie van een enkel woord in het spel komt: 'smeden'. Voor de verteller betekent het metaal in vuur versterken. Maar het betekent ook nep, namaak, misschien een zachte ruk aan Stephens overmoed.

Dit privélandgoed was ver genoeg verwijderd van de explosie zodat de bamboes, dennen, laurier en esdoorns nog leefden, en de groene plaats nodigde vluchtelingen uit - deels omdat ze geloofden dat als de Amerikanen terug zouden komen, ze alleen gebouwen zouden bombarderen; deels omdat het gebladerte een centrum van koelte en leven leek, en de prachtig precieze rotstuinen van het landgoed, met hun stille poelen en boogbruggen, erg Japans, normaal, veilig waren; en ook deels (volgens sommigen die erbij waren) vanwege een onweerstaanbare, atavistische drang om zich onder bladeren te verschuilen.
—John Hersey, “Hiroshima”

Grote schrijvers zijn niet bang voor de lange zin, en hier is het bewijs. Als een korte zin een evangeliewaarheid spreekt, dan neemt een lange ons mee op een soort reis. Dit kan het beste worden gedaan wanneer onderwerp en werkwoord aan het begin komen, zoals in dit voorbeeld, met de ondergeschikte elementen naar rechts vertakt. Er is hier ruimte voor een inventarisatie van Japanse culturele voorkeuren, maar het echte doel is die laatste zin, een 'atavistische drang om zich onder bladeren te verstoppen', zelfs in de schaduw van de meest destructieve technologie die ooit is gemaakt, de atoombom.

Het was een fijne kreet - luid en lang - maar het had geen bodem en geen bovenkant, alleen cirkels en cirkels van verdriet.
—Toni Morrison, “Sula”

Ik kende deze zin niet, maar ik ben er dol op. Het drukt een soort synesthesie uit, een vermenging van de zintuigen, waarbij een geluid ook als een vorm kan worden ervaren. Voeg daarbij de alliteratie van 'luid' en 'lang', en de concentrische beweging van geluid in 'cirkels en cirkels van verdriet', en we hebben iets echt gedenkwaardigs.

Waarvoor leven we anders dan om voor onze buren te sporten en op onze beurt om hen te lachen?
—Jane Austen, “Pride and Prejudice”

Wie zou een zin met zo'n duidelijke afbakening van begin, midden en einde niet kunnen bewonderen? Bedankt, komma's. Slechts een enkel woord - 'buurman' - heeft meer dan één lettergreep. Austen geeft ons 19 woorden die optellen tot 66 letters, een verbazingwekkende efficiëntie van minder dan vier letters per woord. Maar deze wiskunde is onzichtbaar voor de betekenis. Ze begint met de vraag wat op het eerste gezicht een metafysische vraag lijkt: 'waarvoor leven we'. Het sociale commentaar dat volgt, brengt ons in één zin met de grond gelijk en voert ons naar huis met een heerlijk wraakgevoel, een soort verfijnde clou.

Het was de Verenigde Staten van Amerika in het koude late voorjaar van 1967, en de markt was stabiel en het BNP. hoog en een groot aantal welbespraakte mensen leken een gevoel van hoge sociale bedoelingen te hebben en het zou een bron van dappere hoop en nationale belofte kunnen zijn, maar dat was het niet, en steeds meer mensen hadden de ongemakkelijke vrees dat het dat niet was.
—Joan Didion, “Slungelig op weg naar Bethlehem”

Didion schreef een New Yorker-essay over Hemingway met een briljante close reading van de eerste alinea van Een afscheid van wapens . Er is hier iets dat aan die passage doet denken, een tijdmars opgebouwd uit de herhaling van de kleinste woorden: de, het en. Dan komt er een prachtige drop-off, zoals in een steile waterval, terwijl de betekenis door een stroom van optimisme stroomt met zinnen als 'gevoel van een hoog sociaal doel' en 'bron van dappere hoop en nationale belofte', om vervolgens van de rand te vallen en te crashen op de rotsblokken van 'het was niet.' Niet één maar twee keer.

Woede werd weggespoeld in de rivier, samen met enige verplichting. —Ernest Hemingway, “Een afscheid van wapens”

Donald Murray predikte de 2-3-1 regel van nadruk. Zet de minst nadrukkelijke woorden in het midden. De tweede belangrijkste gaan aan het begin. De belangrijkste nagelt de betekenis aan het einde. Hemingway biedt hier een versie daarvan. Een metafoor van stromend water wordt omlijst door twee abstracties Woede en Verplichting. Het feit dat de metafoor is afgeleid van de actie van het verhaal, maakt het effectiever.

Er zijn veel aangename verzinsels van de wet die voortdurend in werking zijn, maar er is er niet één die zo aangenaam of praktisch humoristisch is als die welke veronderstelt dat ieder mens van gelijke waarde is in zijn onpartijdige oog, en dat de voordelen van alle wetten voor iedereen in gelijke mate bereikbaar zijn. mannen, zonder de kleinste verwijzing naar het meubilair van hun zakken.
— Charles Dickens, “Nicholas Nickleby”

Oudere zinnen voelen sierlijker aan. Al lang uit onze dictie is de 'euphuistische' stijl van lange ingewikkeld uitgebalanceerde zinnen die de genialiteit van de schrijver liet zien, maar te veel van de lezer vroeg. Maar in Dickens voelt de zin als argument precies goed. Kortom, er staat dat arme mannen niet kunnen hopen op gerechtigheid. Het doet dit door een daad van burgerlijke demythologie, waarbij het doelwit opnieuw wordt geraakt met de gedenkwaardige laatste zin 'het meubilair van hun zakken'.

In veel opzichten was hij als Amerika zelf, groot en sterk, vol goede bedoelingen, een broodje vet dat op zijn buik schudde, traag maar altijd voortsjokte, er altijd als je hem nodig had, een gelovige in de deugden van eenvoud en directheid en hard werken.
—Tim O'Brien, 'De dingen die ze droegen'

Opnieuw zien we hoe een langere zin kan vloeien uit het werk dat aan het begin is gedaan: 'hij was als Amerika zelf.' Zo'n vergelijking roept altijd meteen een vraag op bij de lezer: 'Hoe was hij zoals Amerika zelf?' (Hoe heet is het, Johnny?) Het antwoord combineert beschrijving en allegorie. Hij is een levende microkosmos van Amerikaanse kracht en zwakte. In een ongebruikelijke bocht rust het meest interessante element in het midden met 'een rol vet dat op zijn buik schudt'.

Er is niets gruwelijker dan een aanbeden kind. —Vladimir Nabokov, “Lolita”

Deze zin heeft de klank van vertrouwdheid, misschien Nabokovs riff op King Lear: 'Hoe scherper dan een slangentand is het om een ​​ondankbaar kind te hebben!' Lolita heeft misschien meer 'beste zinnen' dan enig werk op deze lijst, maar ik weet niet zeker of dit er een van is. Ik maak me zorgen over elke zin waarin een bijwoord voor een kruk wordt gebruikt. 'Wreed' is niet genoeg voor Humbert Humbert. Hij moet de wreedheid uitvergroten met een woord - afschuwelijk - dat goddeloosheid en wreedheid aanduidt. Het is niet de schuld van het kind dat ze wordt aanbeden en toch maakt dit haar een gruweldaad. Nu ik er goed over heb nagedacht, klinkt het toch precies als Humbers zelfbedrog. Perfect.

Net als het water van de rivier, zoals de automobilisten op de snelweg, en zoals de gele treinen die over de sporen van Santa Fe raasden, was het drama, in de vorm van uitzonderlijke gebeurtenissen, daar nooit opgehouden.
—Truman Capote, „In koelen bloede”

Vroeger noemden we dit een 'periodieke' zin, dat wil zeggen, een waarin de hoofdactie op de punt voorkomt. De Britten hebben een betere naam voor dat leesteken: de punt. Elk woord dat er vlak voor komt, krijgt speciale aandacht. Dat effect wordt versterkt door de uitlijning van de gesloten goederenwagens van die eerste vergelijkingen, samen met de verschuiving van dingen die we kunnen zien naar iets abstracters: drama. Wat daar natuurlijk nooit stopte. Tot het gebeurde.